Online Üye
Online Ziyaretçi
Keder korku ve gözyaşı,
Üç sırdaşım.
Kederden uzak düştüm.
Gözyaşım seyrekleşti.
Bir korku duruyor olduğu yerde.
Korku ki tek kâbusum.
Kederi daha çocukken tanıdım.
Korkum büyüdükçe,
Elimi, ayağımı birbirine doladım.
Yağmurun ne demek olduğunu bilmezken,
Sele döndürürdü ortalığı gözyaşım.
Evvelinde yuvasız kuşlar kadar yalnızdım.
Şimdi hiç olmadığım kadar mutluyum.
Benimle büyüyüp ölmeyen bir gerçek,
Umut yeşeriyor yeniden.
Telaşlı bir kış akşamıydı.
Aylardan aralık.
Mutlulukla tanıştım.
Küçük adımlarla kederden uzaklaştım.
Mutlu birlikteliğime gölge düşmesin diye.
Korkudan kaçarken,
Hiç bitmesin istediğim bir aşkın,
Her an pimi çekilecekmiş korkusuyla,
Elimi ayağımı birbirine doladım.
Anladım ki korku hudut tanımıyor…