Gönlümüzdeki O Güzelliðin Ýzi Olduðu Ýçin 

Tanýyormuþ Gibi Bize Geliyor

   Gülmek suratýmýzda izler býrakmasý gerekirken, asýk suratýmýzda asýk suratýmýz kýrýþ kýrýþ olmuþ, asýk suratlýlýðýmýzý resm  ediyor. Sen defalarca gülmekten ortaya çýktý desende boþ kimseyi kandýramazsýn, gülmekten yanaklar güller açar ve kokusundan belli olur, alýnda gülmenin izi olmaz.

 Sanki aþk için dilenciyiz, oysa dilenci olmaya hiç gerek yok, aç gönül kapýný içini merhametle gülümseme ile doldur, o zaman sen aþk olacaksýn.

   Bazen karþýmýzdaki insana uzun uzun bakarýz, sanki daha önce tanýyormuþ gibi, oysa tanýmýyoruz onu, yüzündeki gülümseme gönlünden geldiði için o gülüþü sana yabancý gelmez. Çünkü sen gönlünü kapatmýþtýr ’sýn kendine herkese ama gönlün içindeki güzellikler dýþa vurur, sen ne kadar saklarsan sakla hakkýnda biraz bilgin olur. Ýþte bu nedenle o insaný ve gülümsemesini gönlümüzdeki o güzelliðin izi olduðu için tanýyormuþ gibi geliyor.

  Bazen sokaklarda bir þeyler ararýz kendimizden bir þeyler bulamayýz, üzüntü içinde geri döner insanlarý suçlarýz. Oysa biz kendimizden, kendi sokaðýmýz için hiçbir þey vermediðimiz aklýmýza hiç gelmez, her an kendimizi deðil baþkalarýný suçlarýz.

  Ýnsan olarak bazý dersleri yaþarken hayatýn güzellikleri gülümsemeleri altýnda almayýz es geçeriz, uçurumun kenarýna gelirken, tam düþmek üzere iken aklýmýz baþýmýza gelir.

   Yarýnlarýmýzýn güzel olmasý, geçmiþin tahlili ve gözden geçirilmesi ile güzellik kazanýr ve güzelliðe bürünür. Geçmiþinden ders alamayan yarýnlarýna saðlýklý güler yüzlü olarak ulaþamaz.

Mehmet Aluç-Kul Mehmet