Bu şiirim annesini kaybetmiş dostlara gelsin. Vefar eden bütün annelerin mekânı cennet olsun...
Bak yine çöktü karanlık,
Omuzlarım düştü, başım düştü.
Yıkıldım anne!
Toprak emdi çoktan yağmuru,
Geç kaldım güneşe, geç kaldım gökyüzüne
Şakaklarımdan vuruldum anne!
En temiz yer senin kucağındı,
Sığınırdım, uyurdum; huzur bulurdum.
Bir damla kan bir deri bir kemikten ibarettim
Kanatlarımdan kırıldım anne…
Avucumun içi gibi bildiğim,
Kâh ağladığım kâh güldüğüm
Milim milim gezdiğim
Sokakta yittim,
Kör oldum anne!
Toprak sustu bir kez,
Ve ağaç yere eğilip öptü
Yere düşen son yaprağından.
Kör oldum tutunamadığımdan,
Tutunamadım anne, ellerini tutamadığımdan.
Soldum bir çiçek gibi,
Soldum anne öptüğün sol yanağımdan.
