Kandýrýlmýþ akþamlarýn sabahý var;

Düþlerin ise öncesi

Ve yarýnlara gebe benliðin ifrat yüklü sözlüðü.

Bir elinde rugan çizmeler,

Sol kulaðýnda sað/anað/ýn yankýsý,

Nidasýnda ise saklý gizemli bilmece.

Tüm hezeyanlarýn bir çýkýþ noktasý var:

Pergelin ucunda çizdiði yuvarlak ressamýn,

Elinde tokasý baðlarken ýslak saçýný þair:

Hem de afili bir hüzün

Depreþen günbegün.

Neden þiir yazar insan?

Ve neden susar suslara gömülmüþ bir cehaletin

Aykýrýlýðýna gizlendiði iken gün gibi aþikâr,

Yine de þakýr adeta

Konduðu kýrýk dalýna gülün

Hazin bir lehçe yüklercesine

Derken çözülür baðý diz/e/lerin.

Ölmeli mi yazmadýðý akþamlarda?

Gömmeli mi umutlarýný kaygan topraða?

Elinde o dirayet zincirine eklediði yarýnlara

Baðlandýðý imgeleri de mi reddetmeli

Varlýðýna tenezzül etmez iken

Yüreðin temsili resmi,

Þeceresine kaydettiði dünleri de sýrtlayýp

Boðulmayý meziyet bilmeli ister istemez,

Hele ki rüþtünü ispatlamadýðý yenilgilerin

Çökük avurtlarýný da gizlemeli peyder pey

Ve çöküþü iken zimmetli evrene

Yâd ettiði bin bir sevdayý bellemeli,

Yazarken usul usul…