Online Üye
Online Ziyaretçi
Bir dostumun 23 yaşında oğlu öldü bugün. Boğaziçi üniversitesi, İşletme bölümünden mezun oldu. Bir işte çalışmaya başlayalı 2 sene olmuştu. Üniversiteyi ilk 500 de kazanmıştı, zeki ve güzel yetişmiş bir çocuktu. Kim bilir kendi geleceği hakkında ne hayalleri vardı. Ölenin ailesi, gencin dünyasını da öbür dünyasını da kurtarmak için her şeyi yaptı. Ailesinin ne hayalleri vardı, birdenbire ölmüştü işte. Anne baba perişan, çaresizliğinden ağlıyordu durmadan. henüz 7. sınıfa gidecek erkek kardeşi, olanları seyrediyor ve ne yapacağına karar veremiyordu, şoktaydı. keza onun büyüğü de…
Biz, bu dünyada ne yapıyoruz sorusunu sordum binlerce kez. Nedir amacımız, çocuklarımızda dahil bu dünyaya sahiplenmek mi, yoksa sonu ölüm olan bir dünya hayatında, elimizden geldiğince Allah için çalışmak mı? Bu çalışmak nedir? çok kazanıp para biriktirmek, evler saraylar içinde yaşamak, evlatlarımızla övünüp, onların dünyalığını seyrederken mutlu olmak mı? İman noktasından baktığımızda, her şeyi emanet gibi görürken, kaybettiğimize neden üzülüyoruz, neden bu ani gelen ölüm bizi perişan ediyor peki… Demiyor mu yaradan, her canlı mutlaka bana dönecek, ölümü tadacak diye… Bizde buna inanıyoruz demiyor muyuz. Ama sonuçta inanmamıza rağmen bilincimizi kaybedercesine, kaybettiğimiz yakınlarımıza ağlıyoruz. Belki o an ölmeyi bile istiyoruz, şuurumuzu kaybediyoruz.
Bunun sebebi, bir günlük yaşam içinde, dünya hayatının, onun oyalamasının, ağırlığının çok fazla olması. Hani en iyimser bir müslüman 5 vakit namazını kılıyor, hani bir an önce kılayım diye gayret edip, dünyaya hızlıca dönmeye gayret ediyor. Yaşadığımız dünya, bize öylesi cazip ki, bir başarı hikayesini üretmek, sen neymişsin be abi dedirttecek iltifatlara ulaşmak adına yarışır haldeyiz. Bu kadar dünyayla meşgulken, okuduğumuz Kur’anda bile ezber hali var. Okuduğumuz Kur’an ayetlerinin manasını bilerek okuyan kaç kişi var. Yahut, her işimizde yaptıklarımızın hangi ayetin işlevi olduğunu düşünüp ilham alan… Ben bu işi Allah için yapıyorum diyen, işe başlarken besmele çeken var mı? Bugün cenaze namazı kılmak için bekleşirken, o 5 vakit namaz kılan kardeşlerim, sigaraları yaktılar üfürdüler her yere. Bu sigara dumanını içmeyen var, demeden, kul hakkını gözetmeden. Ne diye ben bu kişileri uyarayım ki, ayıplanmaya karşı, yüzlerinin kızarmadığı bir kişilik halindeler. Evet, o kişiler namaz kıldılar, cenaze namazında göz yaşı döktüler yahut üzüldüler, ama kişiyi ölüme götürecek o sigarayı da içmekten kendilerini geri çekmediler. Bu kişilere Kabe’de bile rastladım ben… İnsanı yaşatmak farz değil mi? namaz kılmakta farz şüphesiz. Yani Allah emretmiş bunları yapın diye… Yaptığımızın gayesi, Allah rızası gütmeli… Yaparken düşünmeli, içerken, yerken düşünmeli… Çalışma, rızaya esas olmalı böylece!
Yani biz yaşamı Allah için yapıp yapmadığımızın esas gayesi içinde değiliz. İslamı ezber yaşıyoruz. İşte su akıyor ya, neden aktığını ne diye merak edeyim ki der gibi… Oysa ki o akışın özelliğini öğrensek, önüne baraj yapar, onun suyuyla tarlaları sular, içme suyu yapar, elektrik üretebiliriz. Nasılsa akar değil, Rabbim niçin yaratmış’ı anlamak ve o yaratılışın gayesini yaşamımıza yansıtarak bir nevi ibadeti tüm yaşadığımız ana yayarız. Başımıza ne gelmişse, onu tahlil edip, elimizden geleni yaptıktan sonra onun hakkında verdiğimizi son kararda, ya tevekkül eder-sonucu Allah’a havale eder, ya da çok olumlu bir sonuca varır ve yaşamımız daha da güzelleşir.
Ölen o kadar gençti ki… Yine de çok ama çok üzüldüm. Kim olsa üzülürdü değil mi?
Saffet Kuramaz