Bazen ön yargýlar içinde tanýdýðým insanlarý, Hz.Yusuf (as) ne niyetle atýldýysa o niyetle ürettiðim kuyuya attýðýmý düþünüyorum. O anda acayip bir keyifsizlik sarýyor beni… Sonra diyorum ki eðer iyi yönden bakarsam, ne Yusuf gibi bir Peygamber var nede samimi Allah dostu var o kuyuya atacak çevremde. Öyle bir yerde yaþýyorum ki, dýþarýda saðýr ve dilsiz insanlar var. Emmiler zalim, bacýlar laf peþindeler… Evet, onlarýn yaþadýklarýndan, okumuþluklarýndan etkileniyorum ilk anda ama etkilendiðim, okuduklarýný, tecrübe ettiklerini yaþamýyorlar iþte… Madem onlarýn içinde olacaðým, göreceðim veya iþiteceðim ben vurdumduymaz tavrýmla deðiþmeliyim diye eleþtiriliyorum kendimi. Niçin? Yalnýz yaþamamak adýna deðil mi? O seslerin manasý veya gördüklerim yabancýlýðý içinde zaten yalnýzým ben… Onlardan ne öðrenebilirim ne bekleyebilirim veya ne paylaþabilirim ki! Varsýn kötüler Yusuf’un kuyusunda yalnýz baþlarýna kalsýnlar, diyor onlarla sadece selamlaþýyorum, dostluk yapmýyorum…

Tüm tasavvurlarým, bilginin topyekûn paylaþýlmasý ve yansýmalarýnýn yaþanýlýr hale getirilip kiþiden kiþiye aktarýlmasýdýr. Eðer toplumu düzenleyen siyasetten konuþuyorsak, toplumu meydana getiren her kiþinin ayný derecede üretken olmasý gerekmez mi? Bir iki kiþinin çoban gibi sürekli öldüresiye çabasý, arkasýndan sürüklediði koyunlarýnýn, bir gün liderini kaybettiðinde fýrsat kollayan kurtlar tarafýndan,  korunmadýðý için telef olup yenilmez mi? Ýyi þeylerin olmasýnýn yalnýzca bir kiþinin gayreti veya onun yaptýklarýnýn alkýþlanmasý ile nasýl daim kalabilir ki? Siyaset konuþulduðunda onu tutan çakýl taþlarýnýn deþifre edilerek her ortamda açýkça konuþulmamasý, yalnýzca ondan fayda uman kiþilerin iþtahýný kabartýyor. Okuyan, gören taklit peþinde, gölge olmaktan mutluluk duyuyorlarsa, bu kiþilerin sohbetinden veya paylaþýmýndan ne tür bir fayda ya da kazaným saðlanabilir ki…

Dostluk ya da arkadaþlýk, söylediklerini alkýþlamak, kendi iþitmezliðini ya da görmezliðini onaylamak için belirli zamanlarda bir araya gelmek olmamalýdýr. Konu ne olursa olsun, papaðan gibi konuþan, eþekten çýkan rahatsýz edici sesler gibi kulaktan kalbe gittiði sýkýntýlarý durmadan tekrarlamak; saðdaki meleðin sabýrla iyilikleri yazacaðý beklentilerini yok edecektir. Soldaki melek her ne kadar üzgün olsa da yazmaya devam ederken onu bu kadar yormanýn bir bedeli mutlaka olacaktýr yaþarken de...

Allah insaný kendine çekmek ve has bir kulluk istiyor. Bunu isterken de bunu yaþayacak samimi bir kardeþliði, Ensar’ýn iyi niyetli kalbine eþ olmasýný arzuluyor. Elbette Müslüman yalnýz yaþamamalýdýr. Ancak, Allah'ýn emirlerine boyun eðen ve sadece Hak rýzasý için garipliðe ve gurbete-hicrete razý olan mü'minleri Peygamberimiz (sav) þöylece müjdelemektedir:

“Ýslam, þüphesiz garip olarak baþladý ve günün birinde garip hale dönecektir. Ne mutlu o garip mü'minlere!” Gariplerin kim olduðunu soran Abdullah bin Mesud'a, Peygamberimiz (sav), “Kabilelerinden dinleri için ayrýlýp uzaklaþanlardýr.” Buyurmuþtur (Müslim, Ýman: 232) hadisinde olduðu gibi, Ýslam kardeþliði üzerine kurulu bu temel yýkýlmaya mahkûm ve maddeyle örtülü bir ceset sandukasýnda, aðýtlarýný yakan taze gelinler gibi babasýna hem aðlarým hem de giderim diyen dünyalýklarý kabullenip köle gibi yaþattýðýna sürekli þahit oluyorum. O gelin hem evlenmek istiyor hem de evleneceðim, evimden uzaklaþacaðým diye aðlýyor. Acýlarý çekse de dünyasýz olmuyor. Vuruyor dizlerine ah ben bunu hak ettim mi diye sonralarý. Hak ettin ey gelin, bunu fýtratýna uygun yapmadýn çünkü. Sana gelinlik verdiler ve dediler ki, “Ne okursan oku, ne görürsen gör katlan her þeye, anlamsýzda gelse evliliðini devam ettir. Çocuklarýna acý üzerine kurulu edebiyatý anlat ki tesellin olsun.” Ýþte bize o gelinin kaderi veriliyor, iliþkilerimizde ve arkadaþlýklarýmýzda da. Eðer biz bunu reddedersek, bizimle yaþayanlar rahatsýz oluyor ve diyorlar ki ön yargýlýsýn sen. Eðer o gelini alkýþlarsan, onun yaþadýðýný görmezsen, duymazsan çok kiþiyle beraber yaþarsýn, paylaþýrsýn. Ön yargýlý olmazsýn, yalnýzda kalmazsýn bu þekilde diyorlar. Sen mükemmel misin ki? Ya da hiçbir kimseden fazlasýný beklememelisin!

Eh insaf diyelim, göz göre göre de ateþin içinde yanmak için bu þekilde paylaþmak nasýl bir faydadýr… Baþkalarýnýn tercihlerini alkýþlamak böyle bir þey olsa gerek. Onlarý tercihlerinden vazgeçiremiyorsak, kendimiz doðru fýtratýmýzdan taviz verir ve onlar gibi hayatý görmeye baþlarýz. Biz mükemmel fýtratýmýza uygun davranmadýðýmýzdan onlar gibi davranmaya baþlarýz. Eðer bundan dolayý ön yargýlý ve insanlarý Yusuf’un kuyusuna atýyorsun diyorlarsa desinler öyleyse… Ýnsanlara inancýmýzý ve yaþama arzusunda olduklarýmýzý anlatamadýktan ya da vazgeçiremedikten sonra onlar o kuyulara varsýn atýlsýnlar. Müslüman ancak iyiliði emreden ve kötüden vazgeçirendir(Âl-i Ýmrân suresi/104. ayet (3/104), Tevbe Suresi/71. ve 112. ayet (9/71, 112), Hûd suresi/116. ayet (11/116)…). Bu iki normu koruyandýr.

O okumuþlar, o çok görmüþler iþte Ýsrail katliamý, iþte Suriye gerçeði, iþte Irakta yaþananlar, çok okuyup da, ne öðrenmiþte, çaðdaþým demiþte hangi katliamý durdurmuþlar… Üstelik darbe yapmaya kalkýþmýþlar, kendi insanýný vahþice öldürdüler. Elbette çok okunmalýdýr ama onu pratik edecek mekân ve paylaþým bulunmadýkça okunma için geçen zaman boþuna harcanmýþtýr. Konuþup dursunlar ne diyelim ki, elimden bir þey gelmiyor iþte… Aðzý olan konuþuyor iþte! Olan mazluma oluyor, kaný akýyor boþ yere… Bende hayalen Yusuf’un kuyusuna atýyorum böylelerini sözüm ona!

Saffet Kuramaz