“Muhafazakarlýðý sadece din olarak anlamak”

Bir ülke düþünün, muhafazakarlýðý sadece din olarak anlasýn. Ýki yan yana giden paralel denilen, kesiþmesi matematiksel olarak mümkün olmayan iki doðrunun kesiþmesi ve arada yaþanan askeri muhturalar hariç, 5 adet askeri darbeye maruz býrakýlsýn. Ülkenin geçimi için gerekli Tarým, Ormancýlýk, Hayvancýlýk gibi sektörlerin yerel olanaklarla endüstrileþmesi göz ardý edilsin. Ýthal ürünlerin tüketimine baðlý bir tüketim endüstrisi anlayýþýna mahkum edilsin. 2000 yýlýnda, ekilebilir tarým alaný ülkenin % 35 i iken bugün % 20 lere insin. Dünya’da buðday üreten 5 ülkeden biri, kendi gýda ihtiyacýný karþýlayan 7 ülkeden biri iken, çölde tarým yapan bir avuç Ýsrail’den tohum ve 3-5 yýldýr pamuk üreten Yunanistan’dan pamuk ithal eder olsun. Amasya elmasýnýn adýný bilen kalmasýn. Yenilen ithal elmanýn adlarý Galo ve Fuji olsun. Büyüklüðü Konya ili kadar olan bir ülkenin ihracat rakamý senin ülke bütçene denk olsun. Tütün’ün bitirilmesine göz yum. Malatya kayýsý üretimin geliþtiremeyip Ýtalyan ve Ýspanyol kayýsýsý ithal edilsin. Kendi kiraz’ýn olan Salihli Kiraz’ý “Napolyon” adlý olarak pazarda satýlsýn. Sabýk bakan ama göremeyen B. Arýnç, Atatürk’ün sevdiði “Vardar Ovasý” türküsü raký kokuyor diyerek yasaklamaya kalktý. Peki, Zeytinciliði ve dokumacýlýðýný yýkma ve  dýþ ülke hegomonyasýna baðlama yolunda  icracý, Muzaffer Sarýsözen’e “Zeytinyaðlý yiyemem, basma da fistan giyemem” türküsü ülkede bangýr bangýr çalýnýrken, bu sabýk bakanýn yasaklatma giriþiminde  bulunduðunu duyanýnýz oldu mu? 1948-51 yýllarý arasýnda, ABD Marshall yardýmý koþullarýndan biri Türkiye’nin kendinden “Mýsýrözü yaðý” almasýdýr. Koþut olarak ilk margarin fabrikasý Vita-Sana kurulur ve ülkenin bütün zeytin aðaçlarý sökülür. Türk insaný zeytinyaðýndan soðutularak mýsýrözü yaðý ve margarin tüketimine yönlendirilir. (Kyn:Google Muziki Dergisi) Bir ülke, Genetiði ile Oynanmýþ Organizma-GDO larýn esareti altýna sokulur. Ülkende dereler, göller kururken HES lere tanýnan olanaklar kadar; Kýzýlýrmak, Sakarya, Fýrat ve Dicle gibi su kaynaklarýmýz tarýma yönlendirilmez. Zengin su kaynaklarýmýz varken “yaðmur duasý” na çýkýlýr. GAP Güneydoðu Anadolu (irrigation) sulama tesisleri devreye sokulamaz. Su olanaklarý yetmeyen ve susuzluk çeken komþu ülke Ýsrail su kaynaklarýmýza talipken, kýsýtlý olanaklarýyla Tarým, Ormancýlýk ve Hayvancýlýðýný geliþtirerek bize narenciye ve tohum satar.1990 lý yýllarda çiftçiye verilen destek oraný bütçenin % 10 u iken, zamanla bu oran % 6-6,5a, % 3 e ve de % 1 e indirildi. Bu arada kendi koyduðun yasada çiftçiye verilen destek bütçenin % 1 nini altýna düþürülemez maddesi varken, IMF baskýsý ile bu oran % 1 in altýna düþürülür. Kendi yasasýný  koruyamayan bir ülkede ABD ve AB etkisi var mý yok mu tartýþýlýr olur. Kendi “yerli tohumunu” ekip biçerek islah etmek ve kendi üretimi ile geçinmeyi deðil, halkýna Laik-Antilaik, Alevi-Sunni ayrýmcýlýðý yaratarak “düþmanlýk tohumu” ekmeyi beceren bir ülke yaratýlýr. Ayrýca, “Yoksullaþan çiftçiler giderek tarýmdan koparken; köyler, tarlalar, meralar boþ kalýr. Kýrda, tarýmda tutunamayanlar ya  mevsimlik tarým iþçiliðine yönelirler ya da kentlerin varoþlarýna göçerek iþsizliðe uðrarlar. Marjinal iþlere sýðýnmaya mahkum olurlar. Tarým ürünlerinin çiftçinin elinden çýkýþ fiyatlarý yüzde 100-200 arasýnda artarken; tarým girdilerinin fiyatlarý yüzde 300-350 arasýnda artar. Her gelen hükümet Ýmam Hatip okullarýnýn sayýsýn arttýrýr. Ancak, içlerini ziraatçilik, el dokumacýlýðý, marangozluk, tornacýlýk gibi mesleki  geliþtirme kurslarý ile donatmaz dinsel bilgilere aðýrlýk verir. Ama, bu Ýmam Hatip okullarýndan biri, “bütün bu üretim olumsuzluklarýn arkasýnda  Valla ABD var. Ne yapalým biz sadece ara eleman yetiþtiririz, bilim adamý deðil” diyen bir iktidar parti bakaný yetiþtirmeyi becerir.

Erdil Ünsal