- Bir mektup yaz, dedi dostum. "Ona halini beyan et."

- Utanýrým. dedim. "Çok oldu konuþmayalý, yazýþmayalý neredeyse yýl oldu. Sevmiþtir belki birisini, mutludur belki. Bozamam onun huzurunu, gölge olamam onun saadetine. Onun bu dünyada bir an için bile mutlu olmasý için beni görmemesi gerekiyorsa inan ömrümün sonuna kadar ona görünmem. Tek mutlu olsun, gülsün... Bileyim bunu."

- Yaz, dedi emrivaki bir þekilde. "Onun adýný vermiyorsun yazarken ona bir zararýn olmaz. Belki o da bekliyordur yazmaný, belki o da özlüyordur seni. Belki o da sana susuyordur."

- Nasýl baþlayacaðýmý bilmiyorum yazmaya.dedim.

- Bir gün sensiz kalýrsam ne halde olurum onun anlatýsýdýr. diye baþla! dedi.

...

Papatya'ya!

Sana bu satýrlarý bir dostun zoruyla yazýyorum. Yoksa ne kalemi elime almaya takatim vardý ne de kaðýdý doldurmaya sabrým...Bu senden özürdür, aftýr. Sana yalvarýþtýr belki de! Bu mektubu okurken böyle düþün lütfen. Ya da hiç okuma yýrt at. Anlarým seni. Hiç kýzmam.

Bir gün sensiz kalýrsam ne halde olurum onun anlatýsýdýr. Ýçimin ilanýdýr. Gözyaþýmdýr, hüznümdür, çýðlýðýmdýr. Kaðýda düþen kahrýmdýr. Okumak istersen sabýrlý olman gerekir, güçlü olman lazým. Rabbim sevdiði kuluna dayanabileceði kadar dert verir; beni çok seviyormuþ ki sensizliði vermiþ. Bundan daha büyük dert mi var bana? Allah razý olsun, þükrediyorum. Seninle imtihan olunmam rabbe þükür deðil de nedir? Sen benim en güzel derdimsin. En tatlý sýkýntým, en muhteþem hüznüm, en berrak gözyaþým...

Bir yabancý gibi dolanýr dururum kalabalýðýn içinde; bir pejmürde gibi, hýrpani, yabani... Her þeye cahil, herkese bigane...Sadece sana olan sevdam anlatýlýr beni görenlerce. "Yazýk kara sevdaya tutuldu da ondan geldi bu hale, eskiden dað gibi adamdý." derler.

Aþk ne hale getirir adamý; bir paçavra gibi atar köþeye, bir kaðýt gibi buruþturur, bir bez parçasý gibi yýrtar ve nemli bir oda gibi küfletir.

Sen taze dur ben bayatlamýþým her nasýlsa? Sen ömrünü en güzel gülüþlerinle þenlendir, ben aðlýyorum nasýlsa? Sana mutluluklar düþsün, bana hüzünler... Sana gülüþler, bana aðlayýþlar...

Sokaðýn bir köþesinde buldular beni, gece yarýsý, ayaz... Belki de ölmek istemiþim, uyumuþum kaldýrýmýn kenarýnda. Dýþým kapkaranlýk ama içim - sen varsýn- bembeyaz... O dað gibi adamýn düþtüðü hale bak! Daðda ölmez de gelir þehrin tam ortasýnda düzlükte ölmeye yatar. Bu adam seninle kaç engeli aþtý, kaç hüzün eþiðini atladý ve milyon kahkaha attý. Ve mutluluk adýna her ne varsa yaþanacak hepsini seninle yaþayýp tüketti. Þimdi kalkýp da isyan edemem rabbime! Milyonlarca insanýn içinde seni buldum. Bundan daha büyük ihsan var mýdýr bir kula? Ne kadar güzeldi her þey, ne kadar eþsizdi? Þimdi gezdiðimiz her yer sessiz, ýssýz...

Baksana halime! Görsene sana sevdalý olaný. Yaralý olaný... Sayýklamalarým hep sana, haykýrýþlarým, inleyiþlerim, feryadým figaným... Sanki yaþadýðýmýz bu dünyada baþka birileri yok, sadece sen varsýn bana. Eþim  de sensin arkadaþým da, ustam da sensin çýraðým da! Aþkým da sensin aðyarým da! Ne kadar sen doldurmuþum içimi? Ne kadar sen olmuþum? Þimdi tereyaðýndan kýl çeker gibi çekip alsalar seni benden, Allah aþkýna ne kalýr geriye benden? Hiç düþündün mü?

Sen en yüksek ölçekli depremsin bende, dön de enkaza bak! En þiddetli dalgasýn vurduðun kýyýya bak. Yýl hangi yýl, aylardan hangisindeyiz, günlerden hangisi ve saat kaç? Sensiz aklým baþýmda deðil ki! Olmadýðýn her toprak kýraç, olmadýðýn herkesin karný beline yapýþmýþ, aç bi ilaç ve nan gibi sana muhtaç! Hiç bu kadar takvimsiz kalmamýþtým, bu kadar her þeysiz, her þey sensiz!

Bu insanlýk safarisinde, kýyamet arifesinde, aç kurtlar sofrasýnda, büyük kediler dünyasýnda, tek baþýna bir ceylaným. O kadar ürkeðim ki sana, o kadar serçe yürekliyim ki tek kalmaktan korkuyorum.

Olmadýðýn her cennet ayrý bir iþkence hane. Neylerim ben sensiz bu dünyanýn baðýný bahçesini? Sen ol da dolaþayým ben hiç de daðýný taþýný. Üst baþ ne alemde, yeme içme, gezip tozma ve maç kaç kaç sanki tüm bunlarýn yabancýsýyým! Senin sevdanýn yalancýsýyým, geride kalan acýsýyým.

Can çekiþiyorum, bu acý senden bana miras. Kalbime senden baþkasý girmedi. Adým ne, yaþadýðým þehir neresi? En sevdiðim kadýn kim, hafýzamý kaybetmiþim sanki!

Sahi sen var mýydýn yoksa hepsi bir rüya mýydý? Sahrada bir serap mýydý, aklýnda bir sanrý mýydý? Beni bu hale koyan yoksa tanrý mýydý? Eþ dostum kimlerdi, okuduðum kitaplar, izlediðim filmler, sevdiðim þarkýlar yoksa bütün bunlar yok muydu?

Caným yanýyor sebep olan kim? Yaþamak istemiyorum, sevincimi çalan kim?  Sana muhtacým yaþamak için... Tutunmak için hayata, nefes almak, gülmek, konuþmak için...  Sana ihtiyacým var.

Sadece þunu bilmeni istiyorum:

Senin mutluluðun için her gece dua ediyorum.

Tek sen mutlu ol! diye.

Mutlu ol! diye.

...

- Okur musun? dedim dosta. "Mektubum bitti."

- Hayýr, dedi. "Hem o senin özelin, hem de senin halini her gün görüp okuyorum. Az çok ne yazdýðýný biliyorum. Senin bu halini görüp de seni anlamamak için kör olmak lazým.Ve ben kör deðilim dostum." Güldü bana bakýp... "Git hadi!" dedi "Sabah postasýna yetiþ." Özenle katladým mektubu ve dikkatlice koydum zarfýn içine. Zarfýn üzerine de sadece  "PAPATYA'YA" diye yazdým. Koþtum  postaneye. Uzattým zarfý. Adam baktý adrese "Bu kadar mý?" dedi "Bu kadar." dedim. "Tamam." dedi.  

Dünya alem bilir onu sevdiðimi ve tanýr onu. Ne elemlerde olduðuma þahit herkes. Baþka adrese gerek yoktu.