"Yorgunum." dedi.  "Dýþarýsý çok sýcak ama içim daha da yanýyor. Hani biri içime baksa var ya cehenneme düþer vallahi!"

-Öyle deme! dedim hemen. Kalpte aþk varsa burada susmak olmaz diye düþündüm. Ona kendisinin bile laf söylemesini istemiyorum. Bir tek ona tahammülsüzüm, sabýrsýzým, hoþ görüsüzüm.

Hüzünlüydü bence.

Sahiplenilmek istiyordu.

Desteklenmek...

Arka çýkýlmak...

Çöl kadar yalnýzdý bence, okyanus kadar da derinliði vardý.

Ona ulaþmak için çok çaba harcamak gerekiyordu.

Öyle gözyaþlarýna mendil olmakla ona ulaþmak mümkün deðildi.

Bakýþý kayayý delerdi.

Sözü en cengaver adamý bile devirirdi.

Oysa þimdi bir serçe gibiydi.

Kalbi pýt pýt atýyordu avucumda.

Ýçi yanýyordu ama dýþý donuyordu.

Ufaktan ufaða seviyordum, kýrýntý misali, toz zerresince.

Kendimce seviyordum onu, haberi olmadan, bilmeden sevgimi...

O ise yangýn yeriydi adeta!

Fokur fokur kaynýyordu ruhu.

Ateþ parçasýydý caný.

Yanardað akýntýsýydý hisleri.

Ben ona saman çöpü olurdum, kuru bir dal ya da benzin.

En kolay ve hýzlý þekilde yanabilecek ne varsa ben o olurdum ona.

Yanmýþtým onu ilk gördüðüm andan beri.

Bin defa daha yansam ne olurdu ki?

O bana ateþ olsaydý isterdim, kibrit, çakmak, köz, kor...

Rabbim hisleri ne de farklý kalplere kor.

- Ýçim yanýyor hissediyor musun? dedi. "O kadar sevilmek istiyorum ki!" dedi sonra.           "Hani ýslak bir bez parçasýný sýkarsan ya þýrýl þýrýl sular akar öylesine sevilmek isterdim. Þýrýl þýrýl aþk aksýn isterdim benden. Oysa çatýr çatýr yanýyorum."

Gözleri dalýyordu uzaklara.

Sözleri deðiyordu canýma.

Ölüyordum ona.

-Sus! dedim. "Seviliyorsun sen."

Acýyarak güldü bana, kurþun yedim adeta.

Ýçim bir yandý o kadar olur.

Bir acýdý.

-Nasýl? dedi. "Halimi görmüyor musun sen? Ýnsanlar o kadar maske takýyor ki. Gerçek yüzlerini görene kadar insan da bu hale geliyor. Þu an hiç sevilmemiþ gibi duruyorum. Þu yaþa geldim hiç sevilmemiþ gibi. Göðse bastýrýlmamýþ gibi, saçý okþanmamýþ, gözleri öpülmemiþ gibi. Bazen ben sevdim o gitti, bazen o sevdi ben gittim. Hiç biz kalamadýk yani. Þu an iz de kalmadý o günlerden. Hasretler üst üste yüreðimde, yangýnlar bir çakýmlýk öfkemde... Sýrýlsýklam özlenmek istiyorum."

Ne diyeceðimi bilemedim.

Tutup aðzýný öpmek belki de susturmak adýna.Yok yok olmaz, uygun düþmez.

Ya kör müsün seni seven karþýnda! demek. Yok bu da olmaz, ayýp olur hem.

Sen bir ormansan ben o ormanda bir aðacým.

Yani sen yanarsan ben külliyen yanarým.

- Özleyen vardýr mutlaka, sen özlenmeyecek gibi misin? dedim onu özlediðimi bile bile, anlamadýðýný göre göre.

-Nem var ki akýllým? dedi "güzellik adýna."

Tam dayaklýk diye geçirdim içimden.

Neyin yok ki?

Ben onun aðzýna düþecek denliydim, gözlerine girecek...

Bana denir mi bu?

El insaf!

- Uyu biraz, kendini toparla. Sonra konuþuruz uzun uzun. Kendine gel önce. dedim.Yorgundu belli. Sevilmemiþti güya. Özlenmemiþti. Yalanlara muhatap olmuþtu. Sevmiþti ama yeterince sevilmemiþti. Uyudu hemen.

Mýþýl mýþýl sevdim onu.

Güzel güzel...

Ölümsüz bir kareydi onu uyurken seyretmek.

Ömrümün  en güzel enstantanesiydi.

Uzaklarda arar insan sevdiðini oysa yaný baþýndadýr kör kesildiði.

- Seni seviyorum. diye fýsýldadým kulaðýna.

Bir gülümseme gelip yer etti gamzelerinde yahut ben öyle zannettim. Hiç bu kadar mahcup olmamýþtým. Uyurken bile kýyamýyordum ona. Nasýl da sevdiðimi anlatamýyordum? Nasýl da kaçýnýyordum? Ýnsan sevince ürkek oluyor. Olmaya ki  onu incitirim diye daha zarif düþünüyordu. Ve ona göre hareket ediyordu.

O yangýndý. Ben ise o yangýnýn da yangýnýydým.