Güneþ ha doðdu, ha doðacak, az bir zaman daha vardý. Sokaklarýn sahibi –henüz- sahipsiz köpeklerdi. Martýlar, sabah þarkýlarýný seslendirmekte, bir de topal kedi Temel Reisin teknesi önünde beklemekteydi. Sabahçý kahvesindeki gece kuþlarý þarkýlardan hoþlanmazlardý, yine de boþ boþ þakýrlar, kimi sosyal demokrasi der, diðeri þeriat, altý boþ ideolojilerle dünyayý kurtarýrlardý. Savaþlarý seviþmekten daha çok severdi kimisi, kimisi de seviþmeyi savaþmaktan çok… Dilencinin birinin çeneyle harcanacak zamaný yoktu, sabah namazýna yetiþmek için acelesi vardý.

Az bir zaman daha vardý; Güneþ ha doðdu, ha doðacaktý. Ýþçi Ahmet’i uyandýracaktý çalar saati; uyanýr uyanmaz aç karýna bir sigara yakacaktý. Sokaklar aydýnlanacak, sokaklara dingin adýmlar atýlacak, trafik canlanacak, ortalýðý egsoz kokusu saracaktý.

Her þeye raðmen, kýrlangýçlar barýþ için, umut için, sevgi için kanat çýrpacaklardý...

Temel Reis, teknesinin kýçýnda arz-ý endam ettiðinde içinden kopartarak öyle bir hapþýrdý ki, þiddetinden tekne þöyle bir sallanýp duruldu.

Balýk kasalarýný tekneden iskelenin kaldýrýmýna taþýyan tayfalar aðýz birliði edip, hemen, “Çok yaþa reis!” dediler.

Temel Reis, en kibar iþvesiyle, “Siz de görinuz, uþaklar!” dedi onlara. Bir an tayfalarý gözledikten sonra söylenmeye baþladý. “Ula Dursun, pak pakiim!”

“Buyur reis!”

“O hamsilaru yoldan yana koymayasun! Az beri al onlari! Ha öyle… Üst üste… Tekir ilen pisileri en öne koydin mu?”

“Altý kasa hepsi!”

“Tamamdur! O kalkanlarý kaldur, onlar satiluk deðildurlar! Otel müdürü adam yollayýp alduracak þimdu… Oðlum Ariffff!…”

“Buyur reis?”

“Oðlum, var þu eczaneye; bizim reis hapþiruk olmiþtur de! Versin bi þirup, al gel!”

“Saat altidur, açilmamuþtur.”

“Ulan olum, koca caddede hepicuðu üç beþ eczane, birinden biri nöbet tutmiþtur. Bul nöbetçiyu, çal kapisunu!”

Arif, “Baþistuna reis!” diyerek koþup gitti.

“Anasýnný si.tuðum hapþiruðu, salya simuk etti bizi! Ula Hafiz, Palamutlarilen kolyoslarý kariþturma öle, ayri koy!”

“Ayrý koyayrum reis!”

Kasalarýn taþýnmasý sürerken Arif eczaneden döndü. Elinde dolu bir ilaç poþeti vardý.

“Ha nedur bunlar evladým?”

“Bunlar hapþiruðun ilaçlarýymýþ reis, eczacý öyle dedi. Üslerine ne zaman kullanacaðýni yazdum dedi. Reisin her birini yazdiðuma göre kullansýn dedi…”

Poþetteki ilaçlarý çýkarttý. “Ula avradýný si.tuðumun! Beþ tene ilaç var burda. Ben sana bi þirup al, gel, demedim mu?”

“Ben de öyle dedum vallayi, ama eczacý bi þirup yetmez, bunlarýn hepsinu kullanmali dedi.”

Ýlaçlarýn içinden þurup olaný aldý, ötekileri poþete geri koydu. “Al ula bunlarý!” Poþeti Arif’in eline tutuþturdu. “Ha bunlarý üstlerinde yazdiðu gibi sen içeceksin! Ýçme de göriim senu! Senu ha bu denuza sallarým anam avradim olsun!”

“Baþüstüne reis! Ýçerum…”

“Ýç de geber, deyyus!”

Tayfalardan birisi topal kedinin önüne bir balýk attý, kedi kaptý balýðý aksaya aksaya kaçýp gitti.

*

 Ýskele, ilk güneþle birlikte iðne atsan yere düþmez bir hale döndü. Balýkçý motorlarý yan yana yanaþýp rýhtýma balýk kasalarýný, aðlarý taþýrken, balýk halinin esnafý da satýn aldýklarý balýk kasalarýný kamyonetlerine taþýmaktaydý. Her balýk kasasý, ayak üstü yapýlan açýk arttýrmayla/eksiltmeyle sahibini bulmaktaydý.

“Ha bu mezgite üç yüz verecek var midur?”

“Yoktur…”

“Ýki yüz doksan?”

“Ýki yüz elli…”

 Temel reis. “iki yüz elliye denize dökerim de vermem,” diyordu ki, keskin bir hapþýrýk daha patlattý.

“Ha bu balýklara nezle bulaþtýrmýþýndýr sen reis, yiyen þifayý kapar,” dedi biri; diðerleri güldü.

Toptancý Firuz, “ver iki yüz yetmiþe madem, kilosu altýyý bulur,” deyince,

Temel reis, “Üç kasayý da alacaksan…” dedi.

Toptancý Firuz, parayý ödeyip üç kasayý da alýp gitti.

*

Toptancý Firuz, balýk halinde, dükkanýnýn önünde sabah kahvesini içmekteydi.

Balýkçý Rahmi, ayaðýnda kara çizmeleri sürüyerek geldi, tam da mezgit kasalarýnýn önüne durdu. Hýrpanice bir görüntüsü vardý.

Toptancý Firuz, kahvesinden son fýrtýný çekip sandalyesinden kalktý.

“Buyur? Mezgite mi baktýydýn?”

“Kilosunu kaçtan veriyorsun mezgitin?”

“Kilo yok. Kasasý beþ yüz… Balýkçý deðil misin sen?”

“Niye sordun ki?”

“Hani, kilo milo deyince… Burada tartý olmaz, bilmez misin?”

“Bilirim elbet. Lafýn esprisi olsun dedik.”

Toptancý Firuz, “Ülkede her þey yoluna girdi, toz pembe ülkemiz. Sýra geldi lafýn esprisine,” diye söylenmeyi sürdürdü.

Tartýþmayý gören birileri toplandý. Balýkçý Rahmi de aþaðýdan almaya baþladý. “Üstadým bu bir espri. Bu kadar gergin olmaya gerek yok. Ben pek çok þeye gülüp geçiyorum. Siz de öyle yapýn.”

“Bu zamanda, bu ülkede, her gün þehit gelirken hala gülebiliyorsan ne mutlu sana.”

Toplananlardan biri, “Firuz bey, merak ediyorum, acaba sizin ekstra  yaptýðýnýz bir þey var mý? Hadi bu arkadaþ gülüyor diye kýzýyorsunuz, acaba siz ne yapýyorsunuz bu durumlara karþý?” diyerek lafa karýþtý.

Balýkçý Rahmi, “anladým, haklýsýnýz galiba,” diyerek mütevaziliðini sürdürmeye çalýþtý. “Ben gülerken siz elde silah daðlarda terörist avlýyor, ya da Cerablus’ta aslanlar gibi Iþid ile, Pyd ile savaþýyorsunuz. On beþ Temmuzda da tanklarýn önüne yatarak ihtilali durdurmuþtunuz, deðil mi? Evet, gülmeyerek, tebessüm ederek, gerilmiþ bir yay misali, ama aynen benim gibi sürekli bilgisayar baþýnda pinakleyerek bu vatan için benden çok daha büyük ve kýymetli iþler yapýyorsunuz. Çok haklýsýnýz, çoookkk…”

Seyircilerden biri daha katýldý lafa. “Ben de güldüm, ama neye?”

Toptancý Firuz, “boþ iþler bunlar, zaman dalga geçilecek, oyun oynanacak zaman deðil,” dedi. “Mala alýcýysan buyur, yoksa açýl dükkanýmýn önünden! Açýlýn hepiniz!”

Seyirciler daðýldý, gitti.

Balýkçý Rahmi kaldý tek, “kýr biraz da götüreyim bir kasa…”

“Alýcý mýsýn?”

“Evelallah! Fiyatý kýrarsan…”

“Fiyatý sana dört yüz yetmiþ beþ yaparým.”

“O da çok be patron… Harbi konuþursak, bu mal dört yüzü anca kaldýrýr.”

“Kýyýya git bakalým, dört yüze tekneden alabilecek misin?”

“On daha vereyim hadi!”

“En son dört yüz elliye olur, o da kilo baþýna þöyle böyle on ikiye mal olur sana…”

“Ýyi de biz kaça satarýz bunu?”

“Yirmiye sat, yirmi beþe sat… Kaldýrýr.”

“Tamamdýr patron,” dedi. “Tamam da… Fatura iþi?”

“Ne olmuþ fatura iþine? On beþten keser veririm faturayý…”

“On sekiz yap þunu! Biz de yirmi beþten versek, akarý, kokarý  anca kurtarýrýz.”

“Uzatma iþte, abuk sabuk yarenliðe vaktim yok benim, ver dört yüz elliyi, al on sekizden faturayý, git.”

*

Balýkçý Rahmi’nin tezgahýnda mezgitin etiketinde þöyle yazýyordu: “taze karadeniz mezgit… ALIÞ: 18,-, SATIÞ:25,-TL”

“Hadi, Karadeniz bunlaaaarrr…” diye çýðýrarak satýþýný yaparken iki belediye zabýta memuru düþtü tezgaha. “Abiciim, hoþ geldiniz, sefalar getirdiniz! Þöyle oturup bir acý kahvemi için…”

Zabýta memuru sinirli, “gerek yok,” dedi; faturaný ver sen!”

“Fatura iþin kolayý be abi, bi soðuk meþrubatýmýzý içeydiniz bari!”

“Ýstemiyoruz dedik sana... Laftan anlamaz mýsýn sen?”

Balýkçý Rahmi önlüðün cebinden faturayý çýkartýp uzattý. “Ýyi madem, buyur faturayý abim!”

Zabýta memuru etiketle faturayý mukayese etti. “Hýmm... Doðru... on sekizden almýþ.... Ne bu yaaa… Balýk mý, kazýk mý? Bu fiyat çok…Milleti iyi kazýklýyorsunuz yani…”

“Allah yazdýysa bozsun abiciðim. Mehmetçik, Suriye’de savaþtayken, Kýlýçdaroðlu baþkana suikast düzenlenmiþken, bu halka kýyýlýr mý hiç? Bunca fakir fýkaranýn nasýl para kazandýðýný bilmiyor muyuz? Ben sana harbi bir þey söyliyeyim mi abim? Bu dünyada kim dalavere yaparsa, Cenabý Mevlâ mutlak bir taraftan bir dert verir. Onun için yüreðini serbest tut...”

“Tamam, yüreðim serbest zaten… Akþama misafirler var. Ver hele þurdan bize ikiþer kilo balýk!”

“Baþüstüne abim! Temizleyeyim mi?”

“Gerekmez… Borcumuz kaç para?”

“Allah korusun! Borcu mu olurmuþ bu kadarcýk þeyin be abim!”

“Teþekkür ederiz. Bir dahakine lüfer de bulundur tezgahýnda! Çocuklar onu seviyor da…”