Cezaevinin idari kapýsýndan salýverildiðinde Ali’yi karþýlayan karýsý oldu. Küçük Ayþe de gelmiþti annesiyle.

“Geçmiþ olsun!” dedi karýsý. Yanak yanaða öpüþüp hasretle kucaklaþtýlar.

Bacaklarýnýn arasýndan, “Sen benim babam mýsýn?” diye sordu küçük kýz baþýný yukarý dikerek.

Karýsýný býrakýp küçük kýza baktý. Ben senin babaným, demeye utandý hiç babalýk yapmadýðý kýzýna. Kýzý kucaðýna aldý Kaçamak bir cevap verdi. “Ben Ali babayým.” Meþhur çocuk þarkýsýný okudu kýza. “Ali babanýn bir çiftliði var. Çiftliðinde horozlarý var.  Ü-ürü-üüüü… diye baðýrýr, Ali babanýn horozlarý…” Sonra, “Sen de biliyor musun bu þarkýyý?” diye sordu.

Küçük Ayþe onun sorusuna, “senin çiftliðin mi var?” sorusuyla karþýlýk verdi.

 Nasýl da isterdi ‘evet’ demeyi. Yine bir þarký mýrýldanmaya baþladý cevaptan kaçmak için, “Bir kedim bile yok, anlýyor musun…. Hadi gülümse…” Sonra, “sen gülümsemeyi biliyor musun?” diye sordu.

“Biliyorum,” dedi küçük kýz.

“Hadi gülümse!”

Gülümsedi, yapmacýk gülümsemeyi bile yüzüne çok yakýþtýrarak.

“Ama sen annemi öptün, beni öpmedin…”

“Yanaðýný uzatýrsan öperim.”

Uzattý yanaðýný kýzý, Ali sindire sindire öptü onu.

Küçük Ayþe, dört yaþýndaydý. Ali, cezaevine girerken doðmuþtu. Bir çocuðun layýkýyla büyütülmesini saðlayacak imkanlarý olmadýðý için baþlarda kaçýnmýþtý bir çocuk sahibi olmaktan, ama kucaðýndaki bu kýz ummadýðý kadar þirindi ki, iyiki doðmuþtu.   

Bir çay bahçesinde oturdular. Gidebilecekleri bir evleri yoktu ve karýsý ile küçük kýzý kayýnpederinin evinde sýðýntýydýlar, Kayýnpeder; bir an önce alsýn sizi üzerimden, diye haber yollamýþtý.

Karýsýna, “Hemen bir iþ bakýp, iki göz bir ev ayarlayacaðým. Az daha sabredin,” dedi.

Küçük Ayþe, “Ali Babanýn çiftliðinde çikolata da var mý?” diye sordu.

Cezaevinden çýkarken kader arkadaþlarýndan birisi, “yanýnda bulunsun,” diyerek bir yüz liralýk sýkýþtýrmýþtý avucuna.

Çaybahçesinin önünden geçen caddenin karþý tarafýndaki bir süpermarketi iþaret etti. “Ali amcanýn çikolatalarý þu karþýdaki süpermarketteymiþ, hadi gidip alalým!”

Ýçtiklerinin hesabýný ödeyip caddenin karþýsýna geçtiler. Süpermarkete girdiler beraberce.

Küçük Ayþe, raflarda gördüðü cicili biçili yiyecekler arasýnda dolaþtýkça her þeye saldýrýyordu.

“Bu ne?”

“O çikolata kaplý bir gofret…”

“Gofret mi? Güzel mi?”

“Güzel…”

“Alabilir miyim?”

“Tabii ki…”

“Bunun içinde ne var?”

“Sanýrým sütle yapýlmýþ kremalý bir þey...”

“Kremalý þeyi onun içine hapis mi etmiþler?”

“Yok,  o kabuðun içinde kendini taze hissetsin diye koymuþlar.”

“Taze mi hissediyor kendini?”

“Küçük, þirin bir kýza kavuþacaðý için hep taze kalmaya çalýþýyor.”

“Sen de o evin içinde taze mi kaldýn hep?”

“Evet…”

“Ama… Ama, bana gelmedin ki, hiç…”

“Geldim ya…”

“Ama gelmedin…”

“Artýk hep geleceðim… Hep birlikte olacaðýz.”

“Tamam…”

Süpermarkette dolaþýp kýz ne istediyse aldýlar; gofret, sakýz, balon, kalem, oyuncak, çikolata da tabii….

Ödemeyi yaptýlar. Kasiyer kýz, “güle güle þirine!” diyerek uðurladý Ayþe’yi. Kýza kibirlenerek yüz vermedi. Çýktýlar.

“Ablaya niye kýzdýn öyle?” diye sordu annesi.

“O babamýn parasýný aldý da ondan,” dedi.

Bir halk otobüsüne bindiler. Karýsýný ve kýzýný kayýnpederinin kapýsýna kadar geçirdi Ali, oradan dönmerrk istedi.

“Olmaz!” dedi karýsý. “Ýçeri gelip bir meraba de annemle babama; ayýp olur…”

Kýramadý karýsýný. Onlarla beraber içeri girdi.

Kayýnpeder, bir karýþ suratla karþýladý onu. Elini öpmek istedi, vermedi. “Hangi yüzle geldin buraya, dolandýrýcý herif!” diye söylendi.

Karýsý, “baba! Ali’yi ben getirdim. Böyle yapacaðýný bilseydim, ne onu getirirdim, ne de ben gelirdim…” diyecek oldu.

Yaþlý adam, “getirmemeliydin!” diye baðýrarak yanlarýndan ayrýldý. “Ona nasýl bir öfke duyduðumu bilmiyor musun?”

Küçük Ayþe korktu bu sertlikten, babasýnýn kucaðýna çýkýp boynuna sarýldý.

“Ali Baba, dedem niye kýzdý?”

“Çünkü o çok mutsuz ve mutsuz insanlar baþkalarýna kýzarak deþarj olurlar…”

“Niye mutsuz? Herkes birbirine baðýrýyor, herkes mutsuz mu?”

“Evet… Herkes mutsuz…”

“Herkes mi?”

“Arada mutluymuþ gibi görünmeye çalýþanlar da var…”

“Niye?”

“Çünkü, mutluymuþ gibi yaparak mutlu olabileceklerini sanýyorlar.”

“Sen de öyle mi yapýyorsun?”

“Yok, hayýr, sen benim kýzým olduðun için gerçekten mutluyum.” Karýsýna döndü. “Boþver üzülme, haklý adam,” diyerek küçük kýzýný kucaðýndan indirip ayaklandý. “Ben gideyim.”

“Keþke biz de seninle gelebilseydik…”

“En fazla iki, üç gün daha…. Sonra gelip alýrým sizi.”

“Tamam!”

Karýsýný, kýzýný öptü. “Allahaýsmarladýk!” Odadan çýktý.

Sokak kapýsýnýn hemen içinde ayakkabýlarýný giyerken kayýnpederi belirdi birden.

“Senin ahlaksýzlýðýn yüzünden hangi toptancýya gittiysem, senin ortaya saçtýðýn karþýlýksýz çeklerin yüzünden, o dolandýrýcýnýn kayýnpederine veresiye malýmýz yok, diyerek geri çevrildim. Adým, dolandýrýcýnýn kayýnpederine çýktý. Senin yüzünden bakkalýn kapýsýna kilit vurdum… Allah belaný versin inþallah! Çýk git bu evden, bir daha da geri gelme! Alçak, namussuz herif!”

Ali’nin yakasýna yapýþtý, kapýdan dýþarý savurmak istedi.

Bir anda gözü karardý Ali’nin, adamýn yakasýný tutan ellerini söküp atmak istedi.

“Eeeee! Yeter be ihtiyar! Uzak dur hele!”

Yanýndan uzaklaþtýrmak için þöyle bir ittirdi adamý. Yaþlý adamýn dengesi bozuldu birden, düþtü. Kafasýnýn altýndan bir kan aktý dýþarý.

*

“Keþke o an ittirmeseydim onu,” dedi Ali;” Keþke… Keþke küfretseydi dilediði kadar… Keþke, vuraydý hýncýný çýkartasýya… Keþke… Çok piþmaným hakim bey, çok…”

“Yaz kýzým…” dedi hakim. “Gereði düþünüldü…”