Online Üye
Online Ziyaretçi
Oysa kıyı kenar,
Hayalleri uyutacaktık,
Sersefil yetimliğimizin üzerinde.
Kim sevdi söyler misin?
Yangınların buz tuttuğu mevsimleri,
Biz içimiz korku,
Dışımız türkülerle büyürken,
Bilir misiniz
Bizi en çok kimsesizliğimiz sevdi…
Sokakların sesleri anne ağlardı
Rüzgâr yokluğunu getirirdi babanın
Yosun kokularında saklanır sanırdık
Ayrılıkları
Mesela küçük kızın hıçkırıkları
Kuş sesine benzerdi
Her defasında bir begonya büyürdü
gözyaşlarında
Su kuyularında okul nöbetleri tutardı
Topraktan yollar
Yollar kimsesizliğini iyi tanırdı…
Ablanın inadına yenilirdi bütün
mahalle
Yağmur onun saçlarında borandı
Zaman parmaklarında üvey zulüm
Sevgisiz gözleri karamsar
Omurilik kemiklerinde
Demlenirdi akşamlar
Büyükçe abi zamanı tespih yapardı
Okul yolları ceketini eskitir
Eskittikçe yeniden yamardı
Ortasından kırılmış kalemler
Derslerinin ortağıydı
Üşüyen sırtını örtemezdi hırkalar
Dördünün mutsuzluğunu sırtlanırdı abileri
Ağlamak istese de ağlayamazdı
Adam sıfatını giyinince çocuk yaşında
Çocukluk geçmişinde asılı kaldı
Biliyordu
Yaşasa bile
Ne ana, ne baba vardı.
Kim sevdi söyler misin?
Yangınların buz tuttuğu mevsimleri,
Biz içimiz korku,
Dışımız türkülerle büyürken,
Bilir misiniz
Bizi en çok kimsesizliğimiz sevdi…
Âdem Efiloğlu