BUCAK’TAN BÝR DERVÝÞ GEÇTÝ “DELÝ SÜLEYMAN”

Merhum Deli Süleyman’ýn yaþýný tahmin etmem çok zor. Ancak rahmetli babamýn emsali diyebilirim. Yani 1925 doðumlu falan. Ýlçemizde “Deli Süleyman” diye anýlýrdý. Deli miydi, yoksa veli miydi ancak Rabbimiz biliyor. Hiç kimseye zararý olmadý. Hýzlý hýzlý konuþur, konuþtuklarý gayet net anlaþýlýrdý. Mantýksýz hiçbir konuþmasý olmaz, derinliðini anlamak ise, her yiðidin harcý deðildi.

Onu en çok sokaklarda gezerken görürdük. Bazen sessiz sedasýz yollarda yürür, bazen kendi kendine konuþur, ne dediði anlaþýlmaz, bazen de birisine hitaben birþeyler anlatýrdý. Aralýklarla uðradýðý evler olurdu. O evlerden birisi de bizim ata yurdumuz olan Çavuþlar Mahallesindeki evimizdi. Rahmetli anam her geliþinde, merdiven baþýndaki ilkel balkonumuzda sofra serer, Allah ne verdiyse ikram ederdi.

Hiç kimseye zarar vermezdi, ancak durumunu bilmeyen çocuklar ondan korkarlar ve bazýlarý da kaçardý. Ne hazindir ki, bazýlarý da ona taþ atarlardý deli diye. Kahkaha ile gülmesini çok sever, ancak bazen de derin düþüncelere dalardý. Tabi neler düþündüðünü Allah’tan gayri kimse bilmezdi.

1970’li yýllarda evimizin altý samanlýk, yan tarafý da ahýr idi. Rahmetli babacýðýmýn lakabý “Besici Çakýr Ahmet” idi. Ahýrýmýz tam dolu olursa, 24 tane dana alýrdý. Deli Süleyman, hemen hemen her gün ahýrýmýza uðrar, biz olalým olmayalým, tosunlarla muhabbet ederdi.

Onun varlýðýndan hiç rahatsýz olmazdýk. Çünkü, yanlýþ yapmayacaðýndan emindik. O günkü þartlarda tosunlarý sulama sistemimiz çok ilkeldi. Yandan açýlmýþ 20 litrelik yað tenekelerini tosunlarýn önüne koyar, dikten açýlmýþ ve sap takýlmýþ diðer bir yað tenekesi ile önlerine su getirmek suretiyle mallarýmýzý sulardýk.

Bir gün Deli Süleyman, “bizim oðlan mallarý ben sulayacaðým” dedi. Önce tereddüt ettim. “Yarým yamalak iþlerse, mallarýmýz susuz kalýr” diye. Bir gözüm Deli Süleyman’da, diðer gözüm baþka iþlerde olmak üzere iþimize devam ettim.

Bir ara ne göreyim. Süleyman mallarýn arka tarafýna geçmiþ, dananýn birinin boynundan kucaklamýþ, hem baðýrýyor, hem de var gücüyle dananýn kafasýný su tenekesinin içine sokmaya çalýþýyor. Garibime gitti, “ne oldu Süleyman, niçin tosunla kavga edip kafasýný çekiþtiriyorsun” dediðimde, aldýðým cevap karþýsýnda, Süleyman’ýn deli deðil “veli” olduðuna bir kez daha þahitlik ettim.

Dedi ki: “Su içmiyor ama, ona su içirmeye çalýþýyorum”. Ee hepsi içmek zorunda deðil ki, bazýlarý bir öðün içer, bir öðün içmeyebilir, hele hele kafasýndan bastýrýrsan, içecekse bile hiç içmez. Çünkü o senin su içirmek istediðini bilmez, belki kesmeye götüreceksin zanneder.

Önceki düþüncelerimden utanmýþtým. Zira sulama iþini ona býrakýnca, “ya bazýlarýný içirmeden atlarsa” diye düþünmemiþ deðildim.

Ayný yerde çok oyalanmazdý, yapýlacak iþ veya görevi bitince hýzlýca oradan ayrýlýrdý. Daha Sela verilmeden, kimseler duymadan en yakýnýndaki kiþiye “falanca ölmüþ hee” derdi. Araþtýrýlýnca doðru çýkardý. Normalde kulaklarý çok aðýr iþitirdi. Bir lafý anlatmak için kulaðýna olanca gücümüzle baðýrmamýz gerekirdi. Yine de tam anlatabildiðimize emin olamazdýk.

Bir gün yine ahýrýmýza geldi ve rahmetli babacýðýma dedi ki; “Çakýýýýýr, oðlanýn askerden gelmesine 15 gün kaldý dee mi…” Hayretler verici bir durum. Gerçekten rahmetli Mustafa aðabeyimin askerliðinin bitmesine tamý tamýna 15 gün vardý. Nereden, nasýl bilebildiðini Rabbimden baþka kimse bilemezdi.

Kulaðýnýn hiç duymamasýna raðmen, her cenaze merasimine ilk önce o gelirdi. Cenaze mezarlýða uðurlanýncaya kadar, topluluktan ayrýlmazdý. O esnada sessiz kalmaz, ilgili ilgisiz birilerine havadisler anlatýrdý. Bu havadislerin bazýlarý çok ciddi ve gerçek olup düþündürürken; bazýlarý da mugallitçe olur, kahkaha ile güldürürdü. Tabi kendisi de çok iyi gülerdi.

Bir gün çarþýdan geliyorum. Süleyman kucaðýnda 3-5 aylýk bir beþik bebeði ile birlikte kýs kýs gülerek gidiyor. “Süleyman bu bebek kimin, nereye götürüyorsun? Diye sorduðumda, tebessümle karýþýk kýs-kýs gülerek geçip gitti. Bir anlam verememiþtim.

Biraz daha eve doðru yukarýya çýkýnca, mesele kendiliðinden ortaya çýkmýþtý. Zira mahallemizin bebekli genç gelinlerinden birisi, feryad-ý figan: “bebeðim kayboldu, beþiðinden bebeðimi kaçýrmýþlar” diye baðýrýp mahalleyi ayaða kaldýrmýþtý.

Hemen müdahale ettim. Bebeðinin kaçýrýlmadýðýný, Deli Süleyman’ýn kucaðýnda pazara doðru gittiðini söyledim. Bebeðin götürülme sürecinde aðlamamasý da ayrý bir derinlikti.

Aslýnda Süleyman’ýmýzýn mesajý oldukça açýktý: “Bir bebek, beþiðinden sökülüp götürülüyor ve annesinin bundan haberi olmuyordu”. Bu süre içerisinde anne niye beþiðinden uzaklaþýyordu? Ya bir köpek tarafýndan götürülse idi? Allah korusun… Götüren genç anneyi sýnayan ve imtihana çeken “Veli Süleyman” deðil de, ya gerçek bir bebek hýrsýzý olsaydý ne olacaktý? Süleyman bir süre sonra o bebeði geri getirecek ve anneye söylenecekti. Ama gerçek hýrsýz veya köpek geri getirir miydi?

Ýnanýn ilçemizde her bir insanýmýzýn benimkinden daha fazla, Veli Süleyman ile ilgili hatýrasý vardýr. Keþke herkes kendine ait olan kýsmý anlatsa da, “Kocaman bir Veli Süleyman Külliyesi” kitabý ortaya çýksa da, Süleyman’ýmýzý ölümsüzleþtirebilsek…

Rahmetli Gerceli Sülüman’ýmýz da bir tarafýmda “Sülüman abi ben de varým, beni niye yazmýyorsun diyor. Ýnþallah Gerceli, seni de yazacaðým unutmadým…

Selam, sevgi ve dualarýmla… Allah’a (cc) emanet olunuz…

13 Temmuz 2016 Saat: 9.30. Antalya.

Yrd.Doç.Dr. Süleyman COÞKUNER

Kaliteli Yaþam Uzmaný