Bilenler bilir, bilmeyenlere de ben söyleyeyim. Ünleriyle ünlü üç ünlü yazarýmýz Sami Emekli, Bedri Kibar ve Kamil Oðuz Mangýrcýklýoðlu, birer meyvede birer mikrogram vitamin iken birer baba tarafýndan birer anneye ikram edildikten sonra geçen dokuz ay on günün hemen akabinde býrakýldýklarý cami avlusunda buluþtuklarý günden beri arkadaþtýrlar. Bana inanmýyorsanýz Sami Biberoðullarý hoca ile Bedri Tokul komutana sorun isterseniz. Ýnanmasanýz da, ben bu üç muhteremin cami avlusunda bulunmalarýna müteakip yaþadýklarý acýklý çocukluk trajedisini yazmak istiyorum. Tabii ki, izniniz olursa; izniniz olmazsa haber verin, yazmayayým…

Bazý çocuklarýn hayatý hayat deðildi. Cami avlusunda bulunup yetiþtirme yurdunda yetiþtirilen bu üç çocuðun hayatlarý da hayat deðildi. “Tüküreyim ben bu hayatýn içine!” lafýný, hayatlarý hayat olmayan bu üç çocuk icad edip literatüre geçirmiþlerdi. Laf olsun, torba dolsun; deðil hayatýn içine tükürmeye, yere tükürmeye tükürükleri bile olmayan bu üç çocuðun tükürükleri olsa su niyetine yutkunurlardý;  çünkü su aslanýn aðzýndaydý, alýp içmek her babayiðidin harcý deðildi. Onlar da babayiðit deðildi zaten, mini minnacýk birer korkaktýlar.

Bu üç korkak, büyüyünce dünyaya gelmelerine sebep olduktan sonra sahip çýkmayan babalarýný bulduklarýnda, onlara verecekleri cezalarý kurgulayarak büyüdüler.

Üç, dört yaþlarýndayken verecekleri cezalar oldukça hafif sayýlýrdý.

Sami Emekli, “babamý bulunca odanýn lambasýný söndürücem. Karanlýkta otusun da görsün gününü,” diyordu.  

Ötekiler de “babamý bulunca, arkasýndan ‘bööö!’ yapacam,” diyerek; ya da,

“Babamý bulunca, cadý teyzeye söyleycem, onu süpürgesiyle dövcek,” diyerek onu destekliyorlardý.

Biraz büyüyüp de altý, yedi yaþýna geldiklerinde verecekleri cezalar da büyüdü.

“Babamý bulunca, ç..ünden tavana asacaðým.”

“Babamý bulunca, baltayla ç..ünü keseceðim.”.

“Babamý bulunca, ç..ünden bir aðaca baðlayýp eþek sudan gelinceye kadar koþturacaðým.”

Vermeyi planladýklarý bu aðýr cezalar her üçünde de vicdan azabý yaratmaya baþladý. Babalarý onlara her ne kadar kötülük yapmýþ olsa da, onlar onlara, onlarýn onlara yaptýðý gibi kötülük yapamazlardý. Böylece kinleri pörsüdü gitti. Yerini babaya özlem aldý.

Sonra biraz daha büyüyüp içlerindeki babasýzlýk kompleksi de büyüyünce, birbirleriyle olmayan babalarýný konuþur oldular.

Sami Emekli, hasetliðinden mi, nedendir, çalým ata ata, “benim babam var ya, benim babam,” deyip duruyordu. “Benim babam hepinizin babasýndan daha kuvvetliymiþ. Herkesi dövermiþ.”

Bedri Kibar, ondan aþaðý kalacak deðil ya, o da,  “pýþþþt, hadi ordan yalancý sen de! Benim babam, senin babandan daha kuvvetliymiþ bi kerem! Benim babam mahallenin delisiymiþ…” diyerek onunla sidik yarýþýna giriyordu.

Kamil Oðuz, hemen horoz gibi atýlýp, “Pýþtmýþ! Sen onu haltetmiþsin! Asýl yalancý senin gibisine derler. Benim babam ikinizin babasýný da dövermiþ, bikez bilem dayak yememiþ benim babam, hep dövermiþ. Annadýnýz mýýýý?” diyerek baba dalaþýna katýlýyordu.

Bu itiþme öyle bir hal alýyordu ki, sonunda, Sami Emekli, “benim babam senin babaný döver!” deyip Bedri Kibar’ýn yüzüne bir tokat aþkkediyor, ondan aþaðý kalmamak için Kamil Oðuz da Bedri Kibar’ýn öteki yanaðýna tokatý çakýp, “asýl benim babam senin babaný döver!” diyordu. Bedri Kibar ise, “vurun! Vurun! Allah baba vurmuþ, bi de siz vurun! Arkadaþýn vurduðu yerde gül biter,” diyerek kibarlýk taslýyordu.

 Üç arkadaþ ne zaman bir araya gelse babalarý üzerine konuþuyordu. Bazen babalarýný yerip, babalarýna kinleniyorlar; bazen de baba özlemi baskýn gelince ideal bir baba hayal ederek ona toz kondurmuyorlardý.

Anasýzlýk, babasýzlýk, eziklik duydukça, “tüküreyim ben bu hayatýn içine!” diye nankörlük etseler de, yetiþtirme yurdunda yetiþtirilerek, hayat olmayan hayattan yýrtmýþlardý da farkýnda deðillerdi.  Kaloriferle ýsýtýlan yatakhaneleri, üç öðün üçer çeþit yemekleri, içecekleri, giyecekleri hep beleþe geliyordu. Üstelik, yetiþtirme yurdunda geçirilen yýllar içinde beleþçiliðe öyle alýþmýþlardý ki, on sekizine girip sokaða salýnývermekten de ödleri patlýyordu.

Sonra bir gün, kargalar, Sami Emekli’ye, babasýnýn Kaðýzman eþrafýndan Eþref Kaðýzmanlý olduðunu haber verdi. Haberi alýr almaz yurttan kaçtý, vakit kaybetmeden Kaðýzman’a gitti. Gitti ama, babasýný bulamadý. Babasýný bulamadý ama, babasýnýn onu cami avlusuna niçin býraktýðýný bilen birini buldu.

Ona, “babam beni cami avlusuna niçin býraktý?” diye sordu.

Babasýnýn onu cami avlusuna niçin býraktýðýný bilen adam, bildiklerini birer birer anlattý ona. “Siz, sekiz kardeþsiniz, hepiniz de erkeksiniz. Baban, kýz çocuðu olmasýný çok istiyordu. Ýlk çocuk oðlan olunca çok bozuldu. Bütün umudunu ikinci çocuðunun kýz olmasýna baðladý. Artýk þanssýzlýðýndan mý, nedense ikinci doðumda ikiz oðlanlarý oldu. Günlerce yas tuttu bu yüzden. Daha gençsin, üzülme, kýzýn da olur nasýl olsa, diyerek zor teselli ettik. Karýsý üçüncü defa hamile kalýnca, üst üste üç doðumda da oðlan doðurmaz ya bu kadýn, bu kýz olur nasýlsa, diyerek epey bir ümitlendi, ama üçüncü doðumdan da ikiz oðlanlarý oldu. Öte yandan üçüncü doðumdan sonra, artýk karýsýnýn kýz doðurma yeteneði olmadýðýna hükmederek onu boþadý, baþka bir kadýnla evlendi. Evlenmesine evlendi ama, evlendiði kadýn da oðlan doðurdu, hem de üçüz… Üstüste sekiz oðlan çocuðu babasý olmaktan dolayý kara kara düþünmeye baþladý. Ne yapýp edip onlardan kurtulmanýn çaresini araþtýrmaya baþladý. Buldu da! Sekiz çocuðun her birini bir baþka caminin avlusuna býraktý. Yeni karýsýný da býraktý, kaçtý, gitti. O günden beri bir haber alýnamadý kendisinden.”

Babasýnýn onu cami avlusuna niçin býraktýðýný bilen adama, “iyi de, ben bu sekiz veledden hangisiyim?” diye sordu.

Babasýnýn onu cami avlusuna niçin býraktýðýný bilen adam, “Yavu sen Kamil Oðuz Mangýrcýklýoðlu’nun yazdýðý gibi safýn tekiymiþin hakketen. Len kardeþim, sekiz veledden hangisi olduðunu ne bilim ben len, saftorik!” diye söylenerek gülmeye baþladý.

Sami Emekli, bozularak, “ben de babamý bulunca ona sorarým madem,” diyerek somurtmaya baþladý.

Babasýnýn onu cami avlusuna niçin býraktýðýný bilen adam, “babaný bulmak istiyorsan, anana sor,” dedi Sami Emekli’ye; “analar her þeyi bilir.”

“Anama mý? Benim anam yok ki…”

“Olmaz olur mu? Var elbette!  Senin annen… Senin annen bir melekti yavrum...”

“Bana biraz annemi anlatýr mýsýn amcacýðým?”

“Anlatamam yavrum, onu hiç tanýmýyorum!”

“Tanýmýyorsanýz niye ‘bir melekti’ dediniz?”

“Dedim, çünkü annelerin hepsi bir melektir yavrum…”

“Melek yüzlü annem benim… Onu nerede bulabilirim amcacýðým, biliyor musunuz?”

“Ananý bulmak istiyorsan, babana sor. Babalar her þeyi bilir.”

“Çok yardýmcý oldunuz bana, teþekkür ederim.”

Sami Emekli anasýný da, babasýný da bulamadý, ama onu cami avlusunda bulan cami imamýný buldu. Ona, “Ben on altý sene önce bu caminin bahçesinde bulduðunuz bebeði arýyorum hocam,” dedi.

Onu cami avlusunda bulan cami imamý, onu sanki tanýr gibi oldu. “Adýn ne senin bakiim?” diye sordu.

“Sami, hocam…”

Onu cami avlusunda bulan cami imamý, onu o an hatýrladý. “Sen…” dedi, “Sen… O bebek sensin evladým.”

Sami Emekli, büyük bir þok geçirmeyer baþladý. “Allah’ým, Allah’ým. Ne bir vefa gördüm, ne sefa sürdüm, mekansýz baykuþum, yok benim yurdum, arayý arayý ben deli oldum, bula bula bir kendi izimi buldum…”

Onu cami avlusunda bulan cami imamý, ona þok geçirtmeyi sürdürerek, “Bir kendin deðildin. Ýki de üçüzün vardý yanýnda,” diye ekledi.

“Yapma ya…”

“Öyle valla… Du bakiim, adlarý neydi onlarýn? Hah! Hatýrladým. Birinin Bedri idi, diðerinin Kamil Oðuz!”

*

Sami Emekli, bu büyük müjdeyi verebilmek için yetiþtirme yurduna koþturdu hemen.

Bir koþu vardýðý yurtta onu kardeþleri, “Babaný bulabildin mi?” diye karþýladýlar.

“Babamýzý bulamadým, ama sizi buldum kardeþlerim.”

“Biz burdayýz zaten, bir yere gittiðimiz yoktu.”

“Babamýzý diyorum… Kardeþlerim diyorum… Anlasanýza ulan! Biz ayný anadan babadan peydahlanmýþýz. Üçüzmüþüz yani…”

Bedri Kibar da, Kamil Oðuz da onun her zaman ki gibi saçmaladýðýný düþündüler. Bunun için de hemen, “Saçmalama be olum!” ddiler.

“Ekmek musaf çarpsýn doðru söylüyorum!” diye yemin edince çaresiz inandýlar ona.

Kamil Oðuz bu haberin doðru olmamasý için üç külhuvalla, bir elham okuyup baþladý duaya. “Yarabbim, beni ha Drakula ile kardeþ yapmýþsýn, ha bu oðlanla! Ne günah iþledim de bana böyle biþeyi reva gördün? Bu acý gerçekle yaþayamam ben, canýmý al da kurtar beni!”

Bedri Kibar bile bu gerçek karþýsýnda tüm kibarlýðýný unutup kabalaþýverdi. “Üçüz olsaydýk bizim de senin gibi tipsizin teki olmamýz gerekmez miydi, be Samiciðim?”

Sami Emekli, kardeþlerinin onu dýþlama çabalarýna çok üzüldü. “Yazýklar olsun! Ýkiniz de babamýza çekmiþsiniz. Týpký onun gibi, beni siz de cami önüne terk ediyorsunuz!”

Onun bu haline pek acýyan kardeþleri þefkatle kucakladýlar onu, “üzülme kardeþim, Allah herkesi bizim gibi yakýþýklý yaratacak deðil ya, arada senin gibi ibretliklerin de olmasý gerekir,” diye teselli ettiler.

Üç ergen yetim nihayet sükunete kavuþtuðunda, Sami Emekli, “Babamýzýn bizi cami avlusuna niçin attýðýný da öðrendim,” diye atýldý.

“Niçin atmýþ?”

“Oðlan olduðumuz için…”

Bedri Kibar, bir insanýn, babasý da olsa, böyle bir ayýrýmcýlýk yapmasýný kabullenemedi. “Oðlan, kýz, evlat ayýrdedilir mi? Ne kadar ayýp! Babamý þiddetle kýnýyorum,” diyerek babasýný kýnadý.

Kamil Oðuz, her zaman olduðu gibi, zekice bir laf ederek kardeþini destekledi. “Kadýn, erkek farký yoktur. Ýnsanlar kadýn ve erkek olarak bütünlenir, ayrý olamazlar.”

Sami Emekli, sinirlenip sesini yükseltti hemen: “Allah korusun! Kadýn kadýndýr, erkek erkektir… Herkes haddini bilmelidir. Sapýna kadar erkeðim ben, evvelalla! Kadýnla ayný olmak gibi bir niyetim yok benim. Sen, madem fark yok diyorsun, anamýz seni kýz olarak doðuraymýþ keþke…”

Kamil Oðuz, kardeþinin kalýn kafasýnýn alacaðý biçimde meramýný anlatmaya çalýþtý. “Ben, kadýn erkek farký yoktur derken, Cumhuriyetle yönetilen memleketimizde kadýnla erkek eþit þartlara sahip vatandaþlardýr, demek istedim.”

Sami Emekli, onunla itiþmeden rahat edemezdi ki! “Aralarýnda hiç mi fark yok?” diye sordu.

“Yok.”

“Yoksa madem, kadýnlar dansözlük yaparken, erkekler niye yapmýyor?”

“Sen kafayý mý yedin olum? Erkek adam dansöz gibi kývýrtýr mý?”

“Madem kadýnla eþitler, onlar da kývýrtsýnlar?”

“O kadarcýk bir fark var tabii…”

“Madem, niye kadýn haklarýný koruma derneði, hayvanlarý koruma derneði filan var da, erkek haklarýný koruma derneði yok?” Sorduðu soruyu da kendi aklýnca, kendi cevapladý hemen. “Çünkü erkek üstündür, korunmaya muhtaç deðildir… Erkekler akþam oldu mu sokaða çýkýp gezip tozarken, sen bitane kadýnýn tek baþýna çýkýp dolaþabildiðini görüyor musun? Neden dolaþamýyorlar?”

“Kadýnýn kadýn olarak, erkeðin de erkek olarak, ayrý ayrý þartlarý var tabii...”

Kibar Bedri, onlarýn bu it dalaþýna kibarca müdahale ederek, “Ýster kadýn, ister erkek olalým, kendi kendimizden memnunsak, þanslýyýz demektir,” dedi. “Hem býrakýn þu itiþmeyi de, babamýz oðlan olduðumuz için hepimizi birden niye cami avlusuna atmýþ, anlat bi!”

Sami Emekli öðrendiklerini onlara da anlattý. “Oralarda, erkek evladýn mý var, derdin var, diyorlar. Büyütmek, iþ güç sahibi etmek, evermek, hepsi ayrý ayrý masraf kapýsý olduðundan hiç kimse oðlu olsun istemiyormuþ. Oysa kýz çocuðu öylemi ya? Okutup adam etmek diye bir dertleri yok. Büyütürken evin hizmetçisi, büyüdükten sonra da çuval dolusu baþlýk parasý... Bizim babamýz da kýzý olsun ki, kocaya verip baþlýk parasýyla zengin olmak için istermiþ kýzý olsun diye…”