Hatýralara sahip çýkmaksa yüklendiðim, eyvallah!

Gönülsüzlüðün kýyamýna geçirdiðim reþit bir miðfer: Gözden ýrak bir göz süzüþe meyletmiþken kimi, bencileyin, demek ve sýðýnmak kuytusunda görünmezliðimin ceberut tesellisi yine de vazgeçmekle idame ettirmek arasýnda kararsýz kaldýðým…

Öncesizliðin verdiði kýyým duygusu mu yoksa maðdur bir düþ’ün engebelerine takýlan: Pervasýz, dolu dolu, tümden gelen bir itham kadar da tahakküm yüklü.

Dünsüz yarýnlarýmdan uzaðým alabildiðine.

An’ýn göreceli serinliði alabildiðine üþütmekte.

Derbeder ve bir o kadar göreceli söylemlerde yine de sýrasýz bir ölüme raðbet eden nicesi.

Kýrýk niyazlarým yürek kadar da kaygan ve istem dýþý bir yükümlülük paralelinde gölgeli boyutsuzluðumun mecali devinirken her satýr baþý.

Külliyen yalan, diye haykýrmak istediðim ama susmakla cezalandýrýldýðým. Boþ boðaz bir imge tekerrür ederken zihnin derinliklerinde, alt bilincim sorguluyor babam öncesini. Babalar… Düþ balyalarýmdaki o zamk.

Sancýlar biteviye hem de sakýncalý ve teferruat yüklü sanrýlarla yüklediðim görünmez heybem. Ne ola ki içinde, gibi marazi bir sorgulamaya müdahil olmayacaðým ve asla da izin vermeyeceðim karýþtýrmanýza. Kafam yeteri kadar allak bullak hem tek sorunlu ben miyim? Yoksa bir harf hatasý mý yaptým? Sorumlu tutulduðum göreceli bir beyanatta hangi aklý evvel ise, sürtüþtüðüm o kaygan zemin ve nasýl da kaypak gölgelerin her biri. Ýnsan izleði bilirdim oysa kaybolduðum her çehrede kendime yabancýlaþtýðým. Altý üstü tutku yüklü nefislere denk düþüp, kesilen ahkamlardan da alýyorum payýmý doðrusu: Doðruya doðru yine de eþitsiz, kurduðum her denklem bu da yetmezmiþ gibi, bilinmedik o çetrefilli ve kaos yaratan imlerden de aldým payýmý.

Mayýsýn kaçý ola ki bu gün?

Mayýs bile farkýndalýðýný yitirmiþ sanýyor ki kýþa meyletmiþ bir ay. Aylardan ibaret yýl ve saatleri tükettiðim günün göreceli uzantýsýnda varsýl bir yörüngede sabitlediðim benliðim yine de kaya kaya bir hal olduðum... Oysaki bir yýldýz olduðuma kaniiydim önceleri: Kýrpýk bir yýldýz mütemadiyen yontulan hatta zýmparalanan benliðim. Ne vardý da bin bir parçaya bölünecektim?

Muteber bir ýþýðýn seyrinde yol almak varken ne oldu da þalterini indirdim mutluluðun? Yine pay ediyorum mutlak ve mutsuz duygularý.

Bir gül olduðuma inanmýþtým önceleri. Solan ve solduran o üþengeç ve ihtiraslý gölgelerde kuruyan iç sesim. Bir derken iki ve eremediðim hidayet.

Görmekle mükellef olduðum görünmezliðimin pervazýnda ve en muktedir payda yine buluþmakla kalmayýp sandýðýmdan çýkardýðým ucube varlýðý çeyiz duygularýmýn.

Mayýs, dedim de… Sanýrým bahar bir ay’ýný attý takvimden: Alabildiðine þaþkýn ve yorgun bir ay oysaki dingin bilirdim baharýn uzantýsýnda soluklanmayý sevdiðim bu sevimli ay’ý.

Güncemde saklý diðer reþit olmamýþ aylarla uðraþýyorum dünden beri hani hazirana ne kaldý þunun þurasýnda? Yoksa o da mý pervasýz ben gibi? Dengini arayan bir mevsime düþmüþken yolum, onca telaþý yüklenip sayýklýyorum bir yandan saklý tuttuðum sayýlarýn yanýna da çentik atýyorum.

Sancýlý doðumlar yeni bireyler ve mutluluk katarken duraðan zeminine biz yolcularýn, her ölümle hüzün katsayýmýz artýyor.

Ölümlü bir imge çaðýrmakta an itibariyle:

‘’Hadi, düþ peþime…’’ demesine ne hacet ben çoktan çýktým yoldan yoksa kendimi mi kandýrýyorum mutlandýðým her cümlede izini sürdüðüm mutluluða olur da denk gelirim ve rükua varýrým günün bir vakti.