Þebinkarahisar’ýn Ömerli köyünde beþ kýz arkadaþ yaþamaktadýr. Beþinde ayný yaþtadýrlar. Aralarýnda ikiþer üçer ay fark vardýr. Ýsimleri: Binnaz, Emine, Reyhan, Ayþe ve Türkan’dýr.

   Beþi de bir birlerine o kadar düþküdür ki bir tek yedikleri içtikleri ayrý gitmektedir. Beþi de ilk okulu beraber okumuþlar, beraber mezun olmuþlardýr.

  Ailelerinin kýz çocuðunun bu kadar okumasý yeter. düþüncesi sebebi ile orta okula gidememiþlerdir.

   Hemen hemen her akþam bir arkadaþlarýna toplanýp, dertlerin, kederlerini ve sevinçlerini birlikte paylaþýrlardýr.  Zaman su gibi akýp giderken onlarda büyüyerek  kocaya gidecek yaþa gelirler.

   Her akþam toplandýklarýnda aralarýnda köyün delikanlýlarýnda da bahsetmeye baþlarlar. Her birisi kendine yakýn gördüðü delikanlýyý belirleyip arkadaþlarýna “falanca delikanlý benim hoþuma gidiyor” diye söylemekte. Mümkün olduðu kadar birinin istediðini öteki istememeye özen gösterir. Evlendikten sonrada bu arkadaþlýklarýný devam ettirme kararý alýrlar.

   Beþi de Allaha kaþý ibadetlerini ellerinden geldiði kadar yerine getirmekte. Ýnançlarý çok saðlam kýzlar olduðu içinde köyde oðullarý olan aileler onlar gelin almak için uðraþýrlar. Fakat  onlar sevdiði delikanlýlarý almakta kararlý olduklarý için baþkalarýna evet demezler. 

  Sonunda iþin çözümünü bir birlerine yardým ederek sevdikleri gençlerle haberleþmeyi baþarýrlar. Gençler de  ailelerine haber vererek kýzlarý isteterek. Beþi Bir arada  büyük bir düðün yaparlar.  Kýzlar muradýna ererler.

  Aradan geçen zamanda çocuklarý  olur. Yaþlarý da  ilerlemeye baþlar, her birisi bir ailenin baþýnda  olurlar fakat fýrsat buldukça bir araya gelip dertleþmeye devam ederler.

Bu durumu da beylerine açýkça söylereler. “biz kardeþ gibiyiz sakýn bizim aramýza girmeyin” derler.

  Kandil gecelerini beraber geçirmek se onlarýn en büyük zevklerinden birisidir.

Her birisi kýrk yaþlarýna geldiði çaðlarda bir yerden (berat gecesi ay ýþýðýnda kayanýn üzerine çýkýp gölgene bakýnca gölgen var ise o sen yaþayacaðýna eðer yoksa o sene öleceðine iþarettir) diye duyarlar.

  Hep beraber berat gecesi gece ay ýþýðý olursa köyün arka tarafýnda belirledikleri bir kayanýn üzerine çýkýp bu iþi denemeye karar veririler.

 Berat  gecesi gelir. Beþ arkadaþ eþlerinden izin alýrlar ve Emine’nin evinde toplanýrlar gece geç saate kadar namaz kýlar. Teþbih çeker dua ederler.  O gece ay ýþýktýr her taraf gündüz gibi aydýnlýktýr. Gece yarýsýný geçerken beþi de evden çýkarak belirledikleri kayanýn üzerine çýkamaya giderler. Yolda giderken de “bizim isimlerimiz bir araya gelince BERAT yazýyor. Kayanýn üzerinde  de BÝNNAZ, EMÝNE,REYHAN, AYÞE ve TÜRKAN olarak dizilelim. Ondan sonrada gölgelerimize bakalým” diye karar veririler.

Dedikleri gibi kayanýn üzerine beþ arkadaþ dizilir ve gölgelerine bakarlar. Fakat bir türlü BÝNNAZ ýn gölgesini göremezler. El kol hareketleri yaparlar fakat onu bulamazlar. BÝNNAZ  “arkadaþlar ben öleceðim diye aðlamaya baþlar.

  Kayadan aþaðý iner evlerine daðýlýrlar. Binnaz eþine “ benim gölgem yoktu ben bu sene öleceðim der” eþi de “býrakýn þu hurafeyi, Allah ne takdir ederse o olur. Üzülme” diye onu teselli eder.

   O olaydan sonra Binnaz’ýn hiç neþesi olmaz arkadaþlarý ne kadar teselli etse de baþarmazlar. Aradan beþ ay geçmeden Binnaz birden bire vefat eder.

                                                              Faruk Soydemir

Not: yer doðru isimler kurgudur.