Toz kondurmadýðýmýz asaletin nüksettiði engin bir hazne, yüreklerin çeperinde hangi gölge ise yüz görümü bir isyaný mabet eyleyip, hayallerin peþi sýra tozutan insan ýrký.

Nedamet yüklü gölgelere rehin verdiðimiz dokunuþu belki de halet-i ruhiyenin enkazýnda bir nebze de olsa yetinmeyi bilmezken.

Ýndinde ýssýzlýk, sürgünde yürek ve demlenmek adýna peyder pey tükettiðimiz zaman ve de mekânýn sancýlý yengisine maðlup geldiðimiz hangi düþ ise, düþünmekle kalmayýp ihtisas yapýp hayallerin nevrozunda, biteviye yüklenmiþken, aralýksýz tüketmiþken ve ansýzýn sýzýp kalmýþken bir düþ’ün pervazýnda yine de yoksunluða hamd eden kaç kiþi ise ýssýz bir Mayýs sabahý.

Yalýtýlmýþlýðýn merkezine naif bir dokunuþ.

Müebbet yemiþken ölümlü mizacýmýn telaffuzuna rehin verdiðim bir imgede takýlmýþlýðýmdan öte, esrikli bir gölgeye geçirmiþken diþlerini rehavetin sancaðýnda belki de ölüme çeyrek kala, yollara düþmekle kalmayýp yýkýmlarýn merkezine bir teðet geçmek kadar da akla zarar.

Döngüye mal etmek ki, yoksunluðun hicap yüklü bekleyiþinde olmazlarý yâd edip hangi çentik ise karalamaktan imtina etmeksizin bir bir rükû ettiðim onca niyaza kaptýrmýþken ruhumu.

Bir edim, bir övünç belki de yüksünmekle eþ deðer.            

Bir kelam, bir niyaz belki de ruhta kekremsi bir yalýtýlmýþlýkla hangi düþ pazarý ise bir avazda görmekle kalmayý unuttuðum uyku ertesi.

Yorgun bir mihrap.

Solgun bir gökyüzü.

Engin bir asalet.

Ve dilimde tek bir sözcük:’’Anne!’’

Irksýz bir tümleç, doðuþtan asil bir varlýk ve ebedi sürgünde olsa da benliðim kývanç yüklü bir yürekten sýzan gözyaþým.

Öncesiz bir mihrak mý yoksa yok sayýldýðým ya da renksiz bir peyzaj mý siyahýn nüksettiði o katran karasý vicdanlarda tekil bir nüansla dönen kýrýk plak?

Ve yine dilime pelesenk olmuþ ve izafi bir aþkýn mabet kýldýðý asýlý bir isyanda, sevmekten men edemez iken evren hem de en vakur beyazda nakþeden ahenkli bir dokunuþ.

Yine lügatimde saklý tek sözcük babamdan yadigâr.

Gün az ölgün deðildi hani ve hayli de savruk o çatýk kaþlý kara gökyüzü yüklenmiþ iken rahmeti…

Rahmetin enginliðinde, aþkýn doðurganlýðýnda ve de her buyurgan emir komuta zincirine mal ettiðim bir nüans kadar da kývraktý aklýn zincirlerinde yitip giden özgür ve muaf tutulmuþ bir kelamda nakþeden o derbeder ritimde soluksuz kalmýþçasýna en rahvan duyguyu resmetmiþ hangi izlekse, dokunulmazlýðýn kýsýr sanrýsý kadar yükümlü olmak en kýrýk yürekte yer edinmekten çok öte…

Kutsal bir rabýta idi gün.

Soluksuz bir var oluþtu belki de hicvi o melankoli denen saplantýlý duyguda hicaba yenik düþen benliðin efkârý.

Bir milat mý yoksa sakýncalý bir edim miydi de düþmüþtüm yola?

Yollar gide gide biteceðine kâiniymiþçesine eriyen asfaltta yapýþýp kalan bir mahremiyetti ýslak bir mendilin pervasýzlýðýnda cebimden düþen sakýzýn ýslýðý kadar da görmekten yoksun iken.

Çalýmý kaderin.

Efkârý mý yoksa demeli derbeder bir varlýktan arda kalan?

Yine de mutluluðun peþinde velhasýl kaçan kovalanýr misali, yorgun bir terennüm dolanýrken çehremde.

Sakýncalarý kadar da saplantýlý bir tezahür iken özelden güzele nakþeden döngü.

Bir mihrabýn ýslýðý, bir yaþýn yüklendiði yas, bir gölgenin müridi iken evren…

Senkronize olan hangi duygu katmanýydý da alýp baþýmý gidecektim ya da hangi sekmede rehin verecektim içimdeki gizi ve gizlediðim hangi sýrrý ifþa edebilme arzusu muhtemeldi de bir sonraki sapakta bir bozkýra dalacaktým hem de caddenin ortasýnda výzýr výzýr geçen arabalardan alacakken gözlerimi.

Kader mi idi yine alacaklýymýþçasýna yüreði vuran hem de en tok sese müdahil iken evrensel bir öngörüde kayýtsýzlýðýn mihrabý kadar yek o savurduðu kaçýncý zar ise?

Sonlardan muzdarip bir gölgeden nasýl medet umacaktým?

Hangi sol yakamda, hangi kayýp rotamda ve hangi mütereddit müfrezede sayýklayacaktým adýný hem de biteviye ve unuttuðum her ayrýntýda kaybolmuþluðuma nazire eden hangi detay kadar savsaklayabilirdi beni boyutsuzluðum üstelik rükû ettiðim her kelime iken nazire eden.

Kayýtsýzlýðýn sarkacý, yoksunluðun mahcup ve müphem o serkeþ týnýsý.

Gölgelerden kaçýp yakalandýðým uzay boþluðu hem de elimle koymuþ gibi bulduðum en sefil yordam yine de yeniden deme gafletine düþecekmiþçesine en efkârlý siteme sýðdýrdýðým.

 Gün evrildikçe yürüdüm.

Yürüdükçe evrildim.

Edimlere mahcup bir tavýr yükleyen sakýncalarýný da görmezden geldim mabedim ebemkuþaðý kadar renklerin alacalý bulacalý neþesine denk düþmüþken.

Kadýn mýydý þu köþe baþýnda pazarýný açmýþ yoksa acýlarýn kavurduðu bir aðaç gövdesi miydi?

Adsýz bir ýslýðýn týnýsýnda, rüzgârýn fýsýltýsýnda ve en debdebeli var oluþ sancýsýyla gülümsedim siyah gözlü baþýnda yemenisi ve müþfik bir bakýþla resmetmiþken benliðini. Kaným ýsýnmýþtý.

Isýran kaderden anlýk bir rötuþla çözmüþtüm dilimin baðýný.

Dilsiz bir coðrafyada buluþmuþtuk oysa.

Tatlý diliyle nakþetti o buðulu sesi:

‘’Hangisinden vereyim abla?’’

Ýþte denk düþmüþtüm akþam pazarýna hem de sabahýn erken bir vakti.

‘’Kaçtan baþlýyor?’’dememle;

‘’Abla yeter ki sen beðen gerisi kolay’’ dedi.

Oysaki ev çiçek bahçesiydi kaç gündür gerçi solanlarý dahi atmaya kýyamazken annem ve her niyetimi önceden fark edip bana yemin verdirirken:

‘’Kýzým, hiç gerek yok.’’

Ama en güzeli idi elimdeki demedi hoþ bir reveransla ona sunmak ve gözlerindeki pýrýltýya dokunmak yine her gölgeyi beyaza ve pembeye boyayan.

Dalýp gitmiþtim ki:

‘’Sen seç ve emin ol ki en tazesinden vereceðim.’’

Birden bire yanýmda oturan o genç irisini fark ettim. Sahi ne zamandýr oradaydý da tüm duyarsýzlýðýmla dönmüþtüm sýrtýmý?

Kýz ya da erkek, ayýrt edememiþtim giydiði montta kaybolmuþluðuyla.

Gülümsedim. Tepki vermemiþti. Hemen iþkillendim:

‘’Kusura bakma caným. Görmedim seni…’’

Lafýmý kesti siyah gözlü kadýn.

‘’Ablam, o konuþmaz. Alýnmayasýn üzerine.’’

‘’Neden?’’diyecektim ki anladým ters giden bir þeyler var.

‘’Hem nereden bileceksin ki? Engellidir benim kardeþim.’’

Yeniden göz göze geldik. O da ablasý gibi kara gözlü evet, kara gözlü ve billur bakýþlý gencecik bir kýzdý.’’

Boðazýma takýldý söyleyemediklerim.

‘’Þu ilerdeki demet çok hoþ gözüküyor.’’

‘’Yaþþa ablam sen’’ dedi.’’En tazesi ve en gösteriþliyi seçtin hem de bir kerede.’’

‘’Bak’’ dedim.’’Hesaplý olsun. Malum anneler günü. Evvelden alýyorum ki bir an evvel kutlayayým.’’

‘’Sahi?’’dedi.’’Anacýðýna mý alýyorsun?’’

‘’Ayaðým alýþsýn, söz, hep senden alacaðým.’’

Kadýnýn gözleri bir anda dolmuþtu. Geçti arkaya ve harika bir buket yapmaya doðru yol aldý.

Ceplerimi yokladým istemsiz. Aklým kýz kardeþine takýlmýþtý. Keþke ona verebileceðim bir þeyler olsaydý da rastlaþsaydý yine gözlerimiz.

Ben dalmýþken düþüncelere verdiðim çiçeðin üç misli bir demetle peyda oldu bizimki.

‘’Bunlar da benden anacýðýna. Hem bilir misin, beni anam göçeli çok oldu. Kaldýk iki kardeþ bir baþýmýza.’’

Can evimden vurulmuþtum o an ve ilk defa kendimi kötü hissettim anneme çiçek alýrken. Hata mý yapmýþtým da bahsetmiþtim annemden ama nereden bilebilirdim ki kadýnýn yaralý bir yüreði olduðunu?

‘’Hadi, hadi’’ dedi bana usulca.

‘’Sil bakim gözyaþlarýný.’’

‘’Sen de aðlama ama.’’ Dedim.

‘’Tek þartla’’dedi.’’Yine benden al çiçeðini.’’

‘’Söz’’dedim.

Ayný anda vuku bulan sessizlikte üçümüzün de gözleri birleþti. Gülümsedim usulca her ikisine de ama tek kelime çýkmadý aðzýmdan ta ki…

‘’Biliyor musun abla?’’

‘’Neyi?’’ dedim.

‘’O bana anamdan yadigâr tek varlýk yeter ki solmasýn günbegün’’ ve gösterdi tezgâhýn dibindekini solmuþ gülleri.

‘’Bak, nasýl da solup gidiyor her biri vadesi dolunca. Hadi kal saðlýcakla.’’