Bugün de pek hoşlanmadım, benim taşıdığım ancak sana muhtaç bir bedende yaşamaktan....Sen diye yanan tenimde, seni yazan elimde, boş boş bakan gözümde ve ne saklanmaz bir gerçektir ki; seni yaşayan özümde sen vardın yine......
Ne de muhtaç bakıyordum aynaya; içinde tanıdık bir yüz ararcasına gözyaşlarımın içine içine bakıyordum.Fakat; sonunda bu elem dolu çaresizlik yeniden diplerine çekiyordu beni.''SEVMEK'' suçundan mahkum oluyordum dört duvar arasına....
Şimdi mevsim son bahar.Bir aşk acısını adam gibi yaşayıp ta ince hastalığa tutulmaya tam müsait yani!
Uçuşan kuru yaprakların güneşin son sıcağı ile efkara çağırdığı çakıllı yolun köşe başındayım hemen; Nice destanlara şahit olmuş çöllerin, kavuran kumlarından daha insaflı bir yerde yer ve mekan gözetmeyen sevdaların aynı acısını yaşıyorum.
Ne hikmetse; herkesin başını çeşitli nedenlerden dolayı yakan bir ''HİÇ'' uğruna yaşanmış ayrılığın özlemi bu.Ve öyle bir ''HİÇ'' ki bu sonunda HİÇ suçsuz ayrılıyor aramızdan..!!
Yürüyorum; Gözlerim yarı dalgın seni soluk niyetine çeke çeke, ellerimin yüreğime uygun titrekliği ile yürüyorum, ve her zaman ki gibi sen yoksun.Gölgen dahi silinmiş buluştuğumuz köşeden, hani beni kucaklayıp öptüğün o yerde ..!! Yok artık ayak izin ..
Nasıl da özlemişim seni artık daha iyi anlıyorum.Kızgınlığımın saman alevi gibi çabuk geçip, kırgınlığımın o deli hasrete dönüştüğü o günden beri, ben yine ve hala Seni Seviyorum.
SE-Nİ SE-Vİ-YO-RUM
ilker İNAN
