Þiir bana ne lazým?

Görmezlikten geldiðim ne kadar gerçek varsa,

Þamar oldu, yüzüme, çarpýverdi bir anda.

Silindi sanki zaman, ne yön, ne mekân kaldý,

Düþlerimin yerini, derin bir hüsran aldý.

Umut çiçeklerimi, hoyrat rüzgârlar yoldu,

Yýkýldý bütün dünyam, çöktü, harabat oldu.

Kurarken hayalini, günler, geceler boyu,

Söndü güneþ ve mehtap, afak þimdi kopkoyu.

Hüzün rengi perdeler, indi gözüme kat kat,

Yorgun düþtü yüreðim, kalmadý artýk takat.

Dönüþürken kâbusa, kurduðum bütün düþler,

Ýçimde mahzun çocuk, hâlâ neleri düþler!

Bahar hitama ermiþ, mevsim hazan, halim kýþ,

Ancak silinmez bir iz, kalmýþ hülyalý bakýþ.

Hicranlý naðmelerle, inlerken gönül sazým,

Maþuktan söz etmeyen, þiir bana ne lazým?