Beþer tarihinde yazmak fiilinin çok eski çaðlara dayandýðý herkesçe malum bir hakikattir. Peki, acaba neden insanoðlu “yazmak” gereði duymuþtur, hangi saikler insanoðlunun içindeki yazmak dürtüsünü uyandýrmýþtýr? v.s. gibi pek çok sualler aklýmýza gelebilir ve bu suallere farklý dönemlerde birçok cevaplar verilmiþ, verilmeye devam edilmiþ, devam da edecektir konumuz bu deðil. Benim bakýþ zaviyemden beni alakadar eden asýl sual þu: ben bu suallerin neresindeyim, yani ben neden yazma gereði duyuyorum? Evet, nedir beni bu satýrlara iten sebep? Henüz net cevaplar verebilmiþ deðilim, fakat muallakta kalan, cevaplandýrmaya yeltendikçe, yeni yeni suallere yol açan duygu ve düþüncelerimi sizlerle paylaþacaðým.

   Belki bir anlýk duygu, bir küçük his, idrakine varamadan geçen zamanýma ufacýk bir þuur kýrýntýsýnýn ansýzýn uðrayýþý… Belki dünyevî uðraþlarýmýn arasýnda kaybolmaya yüz tutmuþ ulvî mesuliyetimi yüklenemememin vermiþ olduðu piþmanlýktan gelen serzeniþ… Belki uzun gecelerin bana yüklemiþ olduðu borca karþýlýk, gün ýþýný görebilmek ümidiyle ödeyebilme çabam. Belki bir arayýþ, dermanýnýn yine derdinde olduðunu bildiðim ve ilacýnýn peþine düþtüðüm uzun soluklu, engebeli yollarý kendime yol azýðý edindiðim bir arayýþ… Belki gönlü zenginlerden, büyük mütefekkirlerden, ulu velilerden þu çorak gönlüme bir hisse düþmesi ümidiyle, haddimi bilmek umuduyla hadsizce haykýrýþlarým… Belki secdedeki duamýn kelimelere düþen payýnýn harflerde yansýmasý… Belki Necip Fazýl’ýn bir mýsrasýnda “Seni aramam için beni uzaða attýn” dediði gibi uzaklarý yakýn etmek gayesiyle, o ulvi kelimeyi bulabilme çabasýyla diðer bütün kelimelerle boðuþma hevesimin bir neticesidir yazmak isteðim. Belki, ýssýz çöllerin uzun gecelerinde derin tefekkür alemine dalan sevgililer sevgilisi Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’e layýk bir ümmetin bir ferdi olabilme arzusuyla gönlümden geçenleri yazabilme gayreti içinde bir çabanýn ifadesidir yazma arzum. Belki “Fikirler kelebekler gibi, onlarý hafýzaya iðnelemeye kalkýnca bir toz yýðýný haline geliyorlar… Yazabilsem benim de hürriyetim olacak. Belki yaþadýðýmý ve yaþamaya layýk olduðumu hissedeceðim. Bu zavallý satýrlarýn hiçbir okuyucusu olmasa bile.” diyen Cemil Meriç gibi bir hürriyet ifadesidir bu bendeki yazma isteði. Belki de kendimi tanýyabilme arzum…

   Ýþte bunlardýr beni yazmaya iten sebepler ve daha nice “belki”lerle dolu muallak cevaplar. Peki, eyvallah anladýk da her zaman yazar mýsýn? derseniz. Kocaman bir þerh düþeyim: hayýr. Elbette bunun da “belki”lerle dolu bir çok cevaplarýný bulabilirsiniz bendenizde. Belki sizi kendi dertlerimle bunaltacaðýmý bile bile bir gün bunun cevaplarýný da yazarým. Evet, farkýndayým daha þimdiden bunalttým sizi hakkýnýzý helal edin, sürç-i lisan ettiysek affola.