Koþar gibi inerdim yokuþtan.
Ne taþ dinlerdim, ne bir çalý, ayaðýma takýlan
Mutluydum.
Çünkü o gündü, yirmi üç Nisan.
 
Sorardý, anam
Ne bu halin, nedir bu senin telaþýn derdi.
Anlatýrdým sevincimin sebebini, ondandý’ da, koþmam.
Ve anlatýrken aðlardý, anam.
 
Sonra alýrdý, beni karþýsýna.
Anlatýrdý, Cumhuriyet adýna ölen babasýný bana.
Hem aðlar hem anlatýrdý benim karþýmda.
Bayram dendi mi, anam.
 
Çünkü o, bilirdi.
Çocuklarýn coþkusunu bayramda!
Çünkü öðrenmiþti Atatürk’ü o, okula gitmemiþ olsa’ da babasýndan.
Hep, aðlardý.
Atatürk kelimesi çýktý’ mý, birinin aðzýndan.
 
Ýþte yine geldi, yirmi üç nisan.
Gözlerimin önündedir, ilkokuldaki çaðlarým.
Nasýl, hatýrlamam.
Bizim zamanýmýzda, coþkuyla kutlanýrdý bayram.
Kutlardýk bayramý, Atamýza ve  þehitlerimize olan saygýdan.
 
23 Nisan 16
Ahmet Yüksel Þanlý er