Yunus bu sabah bambaþka bir Yunus olarak uyandý güne. Ýçinde uçuþan kelebekleri durdurmak pek kolay deðildi. Bir kuþ konmuþ kalbinin üzerinde þarký söylüyordu. Pencereyi açtý. Güneþ o her zamanki neþeli haliyle gülümsüyordu güne. Yunus da bundan sonraki hayatýný enerjik, hayat dolu bir adam olarak yaþamak istiyordu. Kahvaltýyý bahçede yapmak niyetindeydi. Bahçeye çýktýðýnda Damla çiçekleri suluyordu. Bir müddet uzaktan sessizce izledi. Ne kadar da güzel görünüyor diye düþündü. Damla’nýn yüzünde uykusunu almýþ bir insanýn dinginliði vardý. Aþkla suluyordu bahçedeki çiçekleri. Damla sabahlýðý ile çýkmýþtý dýþarýya. Yunus’un kendisini izlediðini görünce önce bir çeki düzen vermek istedi kendisine. Panikleyince ne kadar sakar olunabilirin cevabýný yanýtlýyor gibiydi davranýþlarý. Yunus Damla’nýn heyecanýný izlerken gülümseme hiç yüzünden eksilmiyordu. Yunus Damla’yý selamlayýp yanýna geldi. Selamlaþmanýn ardýndan onu kahvaltýya davet etti. Damla da kabul etti. Ýkili dað evinin eþsiz manzarasý karþýnda ilk kahvaltýlarýný yaptýlar. Yunus Damla’ya avukatlýk iþine baþlayacaðýný söylediðinde Damla’nýn gözlerinin içi gülüyordu. Ýþte beklenen hareket dercesine baktý Yunus’un yüzüne.

Ýkili kahvaltýyý yapýp dað evinin etrafýnda yürüyüþ yaptýlar. Yorulup bir yere oturduklarý sýrada Damla anlat bakayým dercesine baktý.

Yunus: Ailemi bir trafik kazasýnda kaybettim. Bu üzüntü benim hayatýmý tümden beter etti. Bende beþ ay boyunca eve kapanýk biri olarak yaþadým. Dýþarýya yalnýzca gazete ve yiyecek bir þeyler almak için çýktým. Onun dýþýnda hep evde durdum. Kardeþim desen yurt dýþýna kaçtý. Ne yapacaðýmý inan hiç bilmiyorum.

Damla: Öncelikle ilk adýmý deðiþime ihtiyacýn olduðunu fark ederek attýðýn için bir adým öndesin. Ailene gelince ölüm takdiri ilahi her ne kadar kabullenemesek de. Kardeþine gelince o da senin gibi bu durumda ne yapacaðýný bilemediði için yurt dýþýna çýktý. Ve emin ol ki geri dönecektir. Ama sakýn ona kýzma. Çünkü o geri döndüðünde tutunabileceði tek dalý sensin. Mesleðine baþlaman da isabet olmuþ. Adaletinle inþallah bu vatana millete layýk bir hizmetkâr olacaksýn.

Yunus: Ýnþallah Damla tek arzum bu.

Damla: Ve son olarak, eski arkadaþlarýndan, eski mahallenden, dahasý eskiye dair ne varsa onlardan kopuk yaþama. Korkularýnýn üstüne gitmeden bir þey elde edemezsin. Ýlkin zor gelecektir elbet. Ama baþaracaksýn ben buna inanýyorum

Damlanýn tavsiyeleri Yunus’a iyi gelmiþti. Olmak istediði adam olmak için gereken her türlü tavsiyeleri almýþtý. Þimdi icraat zamanýydý. Yarýn adýna güzel bir plan yapmalýydý. Damla bu konudaki tek danýþmanýydý. Eve varýr varmaz Damla’yý aradý. Yarýn adýna planlar kurdular.

Yunus telefonu kapar kapamaz içinde kelebekler uçuþuyordu adeta. Uzun zamandýr ilk kez böylesine mutlu hissediyordu. Ýlk kez gerçekten gözlerinin içi gülüyordu. Tek bir dileði vardý. Bu huzur dolu anlar hiç bitmesin. Odasýna baktý.  Bir kütüphane odasý gibiydi. Tek kiþilik bir baza ve masa dýþýnda odayý kaplayan eþyalar yoktu. Bir tek kitaplar dolusu dolabý vardý. Oda onun için eþyadan fazlasýydý. Bir nevi dost gibiydi. Ne zaman caný sýkýlsa sohbet edebileceði, dertlerini anlatýp itiraflarda bulunabileceði bir dert ortaðý gibiydi onun için bu kitaplar dolusu dolap. Bugün bir itiraf daha gelecekti. Kitaplýða bakýp bir kitap seçti. Kitap tamda itirafýna uygun bir kitaptý. Atilla Ýlhan’ýn ‘’Ben Sana Mecburum’’ adlý þiir kitabýydý.

Evet, Damla dað evine yerleþtikten sonra Yunus için vazgeçilmez olmuþtu. Yunus ona mecburdu. Onsuz bir hayatý istemiyordu. Daha Damla’yý tanýyalý aylar geçmiþ olsa da sanki yýllardýr tanýyor gibiydi. Çocukluðunda tek dostu olan Aliye ablanýn kýzý Fatma gibiydi. Ondan da öte her gün baþýnýn ucunda bekleyen annesi Makbule gibiydi. Onsuz bir hayatý istemese de oda bir gün hayatýndan çýkýp gidecekti. Týpký anne ile babasý gibi…

Akþam çökmek üzereydi. Arabasýna atlayýp yarýn gidecekleri yerleri görmek istedi. Sanki Damla yanýndaymýþ gibi… Eve döndüðünde gece saat on ikiye geliyordu. Yataða uzanýp kendisini uykuya teslim etti. Yarýn her þey daha güzel olacak temennisiyle…