KALÝTELÝ YAÞAMDA DÝLENCÝLÝK ÜZERÝNE

Dilenmek, yasalarýmýza göre suçtur (kabahat). Yüce dinimize göre de sevimsiz bir davranýþtýr. Birçok hadis-i Þerifte Efendimiz dilenciliðin olumsuz bir davranýþ olduðunu belirtmiþtir.

Esasen yüce dinimiz çalýþmayý, üretmeyi, paylaþmayý, dayanýþmayý, destek olmayý öðütlemektedir. Kendi çalýþmasýnýn ve alýn terinin meyvesini yemek kadar güzel bir eylem olmasa gerek. Hazýrcýlýk, insaný tembelliðe, pasifliðe, sömürmeye, emeðin deðerini anlamamaya doðru götürür. Halbuki emek kutsaldýr, alýn teridir ve getirisi anamýzýn ak sütü gibi helaldir.

Hani bildik dini hikayedir. “Efendimiz bir gün eshablarýyla birlikte giderken bomboþ oturan birinin önünden geçerken ona selam vermez. Gelirken ise ona selam verir. Eshab sorar: Ya Muhammed (sav), dönerken selam verdiniz ama giderken vermediniz neden acaba?

Efendimizin cevabý manidardýr ve çalýþma ve hareketin önemini vurgular: “Giderken hiçbir iþ yapmýyor, boþ boþ oturuyordu. Gelirken birþeylerle meþguldü”.

Dilencilik ülkemiz için sosyal bir yaradýr. Yufka yürekli insanlarýn iyi niyetlerini suiistimal eder. Derin manevi donanýmý olmayanlarý, “iyilik yaptým”, “yardým ettim”, “sadaka verdim”, “günahlarýmdan affedildim”, “kazancýmýn kirlerini temizledim”,  gibi temelsiz avuntulara ve düþüncelere sürükler.

Bazý insanlar dilencilerin canhýraþ baðýrýþlarýndan ve ettikleri dualardan etkilenerek, yardým etmezlerse iþlerinin iyi gitmeyeceðine veya merhametsiz sayýlacaðýna inanarak dilencilere para verirler.

Ne hazindir ki, dilenenlerin çoðu birileri tarafýndan dilendirilmekte ve topladýklarý paralar ellerinden alýnmaktadýr. Dilenenlerin çoðunun topladýklarý paralarý harcamaya güç ve takatlarý dahi yoktur. Hatta dilenme yerine birileri tarafýndan getirilmekte ve akþamleyin ayný kiþilerce götürülmektedir.

Bazý dilenciler özürlü veya yaralý organlarýný, adeta milletin gözüne sokarak dilenmektedirler. Bazýlarý ellerinde bir reçete ilaçlarýný alamadýklarýný söylemekte, bazýlarý aðýzlarýna bir lokma koymadýklarýna yemin etmektedirler.

Halbuki bütün hastanelerimizin acilleri ücretsizdir. Belediyelerimizin sýðýnma evleri ve aþ evleri vardýr. Gerçek bir muhtaç veya aç kiþi, hangi restorana haline arz etse mutlaka onun karnýný doyuracak nitelikte, necip bir millete sahibiz.

Verilen parayý küçük diye beðenmeyip geriye fýrlatan, “abi bi iki lira versene diyen sarhoþa; vereceðim ama gidip yine içki içeceksin diyen kiþiye; ne yani iki lira ile San Fransýsco’da tatile mi gidecektim” diyen isteyicileri Allah’a (cc) havale etmekten baþka çaremiz yok mu diye düþünüyorum.

Dilenenler insanlarýmýzýn yüce ve nazik duygularýna iyi iþleyebilmek için, caný gönülden, yýrtýnarak, aðlayarak, enfes güzelliklerde dualar etmektedirler. Bunlara itibar edilmemesi gerektiðine inanýyorum. Çünkü, önce o güzel dualarý kendilerine etsinler ve bu rezilliklerden kurtularak, toplum içerisinde baþý dik, karný tok, üreten, çalýþan, paylaþan, onurlu ve gururlu bir birey olarak yerlerini alsýnlar.

Bu konuda belediyelerimize çok iþ düþmektedir. Zabýta dilenen her kimseye mani olmalýdýr. Yaþlýlarý belediyenin bakým evlerine, hasta ve yaralýlarý hastahanelerin aciline, genç olanlarý ise önce adliyeye, sonrada iþkura vaya rehabilitasyon merkezlerine teslim etmelidirler. Ama asla dilenmeye izin verilmemelidir.

Gerçek mümin karakterlidir, onurludur, þereflidir, çalýþkandýr, üretkendir, yardýmseverdir, merhametlidir ve ekmeðini taþtan çýkarýr. Apartmanlarýn merdivenlerini silerek, fýrýnda ekmek satarak, tarlalara yevmiyeye giderek, hallerde sandýk taþýyarak, inþaatlarda malzeme taþýyarak, hasta ve çocuk bakarak geçimini rahatlýkla saðlayabilir.

Dilenenlerin çoðunun kötü niyetli olduklarýný düþünüyorum. Zabýta ile celallenip kavgalaþanlarý görünce, “çalýþsana dediðimizde, akýl verme para ver” diyenlere rastlayýnca, belediyeye, kaymakamlýða veya acile gitsene dediðimizde; gittim almadýlar, bakmadýlar dediklerini duyunca bu sonuca  vardým.

Piyasada dengeler arz ve talebe göre oluþur. Onlara para vermeye devam edildiði sürece, onlar dilenmeye devam edeceklerdir. Üç gün hiç para toplayamasýn bakalým bir daha dilenecek mi? Televizyon proðramlarýnda çok gördük. 10 dakikada 10 lira topluyorlar. O kadar çok kazanýyorlar ki, bu sevinç ve kazanç; zabýta korkusundan da, hapis korkusundan da, toplumsal aþaðýlanma korkusundan da üstün geliyor maalesef.

Bazýlarý arýndan mýdýr, yoksa zekasýný kullanarak yön saptýrmasýndan mýdýr, mendil satarak dileniyorlar. Gerçekten mendil satýcý olsalardý. Uygun bir yere mendillerini dizerler ve üzerine 1 lira yazarlar ve usluca müþteri beklerlerdi. Ama mendili alýp gözümüze sokarak, çok aç ve muhtaç olduðunu aðlamaklý sözlerle inleyerek, verilen paranýn üstünü vermeyerek, gerçekten dilenci olduklarýný kendileri ifþa etmektedirler. Haa onlara para vererek mendil almayanlarýn davranýþlarý ise, dilenciliði özendirmek ve mükafatlandýrmaktan baþka hiçbir iþe yaramýyor.

Eðer onlarýn içerisinde hiç çaresiz kalarak, aç ve susuz olan, hasta ve bakýma muhtaç olan, arlý, duyarlý olup da son çare dilenmek zorunda kalanlarý yakýndan tanýyanlar; onlarý o zelil hale düþürenler ve yardým elini uzatmayanlarýn hallerini ise düþünmesi bile zor.

G 20 içerisinde yer alan, Avrupa’nýn geliþmiþ 8 ülkesi içine giren,  GSMH’dan kiþi baþýna düþen payýn 20-30 bin dolara çýktýðý günümüzde, yüce dinimizin dünyadaki en iyi temsilcisi olmakla öðündüðümüz ülkemizde; dilenmek, dilencilik ve dilenciye para vererek arýndýðýmýzý zannetmek bizlere gerçekten hiç yakýþmýyor.

Selam, sevgi ve dualarýmla… Allah’a (cc) emanet olunuz…

11 Þubat 2016 Saat: 07.00. Antalya

Yrd.Doç.Dr. Süleyman COÞKUNER

Kaliteli Yaþam Uzmaný