Günler dile gelsin istedim çoðu zaman. Dile gelsin de hayatý anlatsýn bize. Dile gelen her gün geçmiþten bir aný olmaya baþladý. Aþk kokan her dakika ve her saniye de dile geliyordu günler. Sonra aþk derinlere bir yerlere gömüldü. Üstüne toprak attýk. Yine de bitmiþ deðil. Yalnýzca onu incitmeden çýkaracak usta bir arkeolog’a ihtiyacýmýz var.

Ben kendimi bildim bile tarihi seviyorum. Yaþanmýþlýklar, yaþanacaklar ve asla bir daha yaþanmasýný istemediðimiz olaylar yatýyor tarihin derin sayfalarýnda. Aþka düþüþümün adý tarih oldu!

Seni sevdiðim kadar kimseyi sevmem sanýyordum.  Þimdi kendime bile yetmiyor sevgim. Her þeyi elimden alýp da gidenimsin. Bari aklým baþýmda kalsaydý. Oda gitti sen giderken. Þimdi hiç kimseye eyvallahým yok. Eyvah eyvah diye yaþarken. Kabusum oldu yokluðun. Varlýðýn desen zaten saatlik iþçi. Yalnýz sevgili bilmediðin bir þey var. Ben iþveren deðil gönül verendim. Gidiþinle gönlümden oldun.

Sessizlik ölü çýðlýklar biriktiriyor içimde. Öylesine büyüyor ki içimde sessizlik. Feryatlarýmý duyamýyorum.  Sensizliðin bir açýklamasý olmalý. Acý çeken benken sefayý hak eden sen mi olmalýsýn?

Alýþmak çoðu zaman birkaç dakikalýk iþtir. Çay içmeyen biri çayý içtiði gibi sevebilir. Bir kahve en büyük yorgunluklara bile birebirdir. Ama ayrýlýk hiç kolay deðil. Her sabaha birlikte uyandýðýn insaný sanki hiç yokmuþçasýna hayatýndan silip atmak yürek ister. Gerçi sen beni tek kalemde sildin. Yürek iþi miydi? Sýrf sen gül diye nelerden vazgeçtim ben. Ne fedakarlýklar yaptým yarýsýný unuttuðum. Ama senin için feda kârdý. Bu yüzden feda ettin en güzel yarýnlarý bir heves uðruna.

Hülyalara dalarken, Rüyalardan uyandým. Kabusa döndü hayatým. Koca bir hiçken ömür. Bir bütün olmuþtuk seninle. Þimdi tek baþýnayken bir anlam ifade etmeyen kelimeler gibiyiz. Ne yapsak da hep anlamsýz oluyor.

Kuru bir dal yeniden yeþermez biliyorum. O yüzden son verdim gözyaþlarýma. Faydasý olmayan hülyalardan da vazgeçtim. Gerçekler kaldý elimde. Oda hiç olmadýðý kadar acý veriyor. Ve sen artýk dünya ahiret acýmsýn