Portre

Bir resim çiziyorum.
Bir portre denemesi bu;
artýk kaçýncý denemeyse?
Tamamlayamýyor, yýrtýp atýyorum tuvali.
Aslýnda ilk baþta,
her þey yolunda gidiyor.
Saçlarýný çiziyorum önce.
Rüzgâr vurduðunda savrulan,
koklamaya doyamadýðým,
taramaya can attýðým,
saçlarýný çiziyorum.
Rengini de tutturuyorum,
biraz uðraþtýrsa da.
Sonra çehreni çiziyorum;
yanaklarýndaki hafif gamzeleri,
biraz çýkýk elmacýk kemiklerini,
sol þakaðýnýn hemen altýndaki
belli belirsiz beni de unutmuyorum?
Yay gibi kaþlarýný çizerken,
ilk çatýldýðýný gördüðüm günü hatýrlýyorum,
sanki dün gibi.
Hani yolda karþýlaþmýþtýk;
eski bir arkadaþýmla.
Neden kýskanmýþtýn, hala anlayamýyorum.
Çaktýrmadan göz kýrpmaya çalýþmýþtý da,
fark etmiþtin, biliyorum. Oysa;
“aradýðýn güzeli bulmuþsun” demek istemiþti.
Ama sen yanlýþ anlamýþ,
kaþlarýný çatmýþtýn.
Kabul et; kýskanmýþtýn.
Dudaklarýný çizerken zorlanýyorum;
ne kalýn, ne de ince.
Ancak yanaklarýnla buluþtuklarý noktada,
dikine, hafiften çizgi gibi bir çukur.
Bir de boynunu çizerken zorlanýyorum.
Aslýnda çok kolay,
sunayý andýran boynunu çizmek.
Ama hangi kolyeni yapmalýyým?
Zümrüt yeþili, kalp þeklindekini mi,
yoksa küçük, mavi kelebeði mi?
Ve gözlerine geliyor sýra.
Her seferinde sona býrakýyorum;
çünkü rengini hatýrlamýyorum.
Mavi veya yeþil deðildi, biliyorum.
Zaten bu renkler,
hep yapmacýk gelir bana.
Biliyorum, kýrmýzý da deðildi.
Kýrmýzý göz olmaz tabi.
Ama nedense her seferinde,
fýrçam kýrmýzýya gidiyor.
Kýrmýzý göz mü olur, diye,
yýrtýyorum tuvali.
Neden kýrmýzý, bilmiyorum.
Ama her gözlerini çizmeye baþladýðýmda,
beni terk ettiðin gün gelir aklýma.
O kadar öfkeliydin ki!
Baþýmý kaldýrýp, bakamamýþtým gözlerine.
Dilinin söylediðini tasdik eder diye gözlerin,
Korkmuþtum.
Sense;
suçluluk duygusuna vermiþtin bu halimi.
Oysa suçlu deðildim.
Varsa bir suçum;
seni sevmekti.
O da suç ise,
suçlu olmak her halde, en güzel þeydi.
Sahi,
Gözlerinin rengi neydi?