Bir yel deðdi, yüzlerime.
Ýçim ýlýdý, birden esen bu yelden.
Düþündüm. /Bu bir meltem olsa gerek dedim.
Þaþýrmýþtým.
Bu yel, aldý götürdü beni, açlýðýmý giderecek hülyalarýma.
Ve nihayet!
Hiç beklemediðim o anda, bir mutluluk tomurcuðu filizlendi içimde.
Az’ da olsa…
Meðer ben, ne kadar’ da açmýþým þu mutluluða.
Ferahlamaya.
Dünyalar benim oldu sandým, bir anda.
 
Bir yel deðdi, yüzlerime..
Açlýðýmýn doruklarda olduðunu sandýðým bir zamanda.
Sevindim..
Sevgiyi, aþký hissetim, çarpan kalbimin derinliklerindeki karanlýklarýnda.
Ýþte dedim iþte, mutluluk bu….
Ve sonra!
Çirkinler güzelleþiverdi, gözlerimde..
Ýçim dersen, ferahladý!
Yaþlanmýþ kalbim, yerinden çýkacak gibi çarpmaya baþladý iþte o anda.
Ve sonra!
Dünyalar, benim oldu sandým.
 
Bir yel deðdi, yüzlerime.
Gaf daðýnýn doruklarýndan geldi çarptý, buruþmuþ yüzlerime.
Ve daha sonra!
Ilýk, ýlýk dolaþtý, dolaþtý, durmadan dolaþtý, kýr düþmüþ saçlarýmýn arasýnda.
Kendime geldim, rüzgâra, yele seslendim.
Hoþ geldin, mutluluk yeli dedim yele.
Ve o yel!
Beni özlemiþsindir diye sana geldim dedi, dolaþtý durdu../ baþýmýn üstünde.
Dünyalar, benim oldu sandým.
 
Meðerse çok açmýþým.
Beni unuttuðunu sandýðým kendini özleten mutluluða sevgiye.
Ve bir de, sevilmeye…
Sonra çoktandýr aç olduðum, özlemini duyduðum þefkate…
Kendime geldim. / Meðer ben, donup kalmýþým.
Hiç beklemediðim bir zamanda, ýlýk bir meltem yeli saçlarýmýn arasýnda gezinirken.
Ve!
Þaþýrmýþ bir halde, mutluluktan gözlerimin içi güldü.
Dünyalar, benim oldu sandým yeniden.
 
 
22 Ocak 2016
Ahmet Yüksel Þanlý er