Bir menkýbede saklý o var oluþ: Yitip gitmelerin gölgelendirdiði bir mihenk taþý iken hayata bazen de ölüme rest çeken.

Gönüllü bir devinim, sýrasýz bir devrim yine de nakþeden o bilinmezlik ile taþýndýðýmýz gönüllerin pervazýnda, boyutsuz bir yolculuða çýkýp, doyamamak hayata.

Güdümlü aþklar, vazgeçiþler ve yitip giden ne çok insan hele ki ölmeden selasýný verdiðimiz.

Aþkýn mizacý ve o kaygan zemin belli bir yoksunluðun göreceli mihrabý derken ansýzýn asýlý kaldýðýmýz o kanca: Bin kez ölmek olsa da keyfe keder, ýstýrabý yeknesak bir tortu býrakýrken hicap yüklü yalnýzlýðýmýzda.

Yaðmur aralýksýz sahnede baþrolde ve çaldý rolünü görkemli gün ýþýðýnýn. Gök kubbede devrik bir hüzün, gönülde rehin bir telaþ, yürek hepten suskun ve akla zarar þu sessizlik.

Gönüllü olmaktansa ölüm seðirttikçe ve yüz sürmektense yüz çevirmek gölgelere…

Derin bir buhran, yitik bir nizam, sayýsýz kayýp, dengesini yitirmiþ iken insanlýk.

Güne tevekkül, düne hürmet ve yarýna niyet.

Neye niyet neye kýsmet dercesine, sýðýndýðýmýz varlýðý Yaradan’ýn.

Hüzün nasýl da yeknesak ve nasýl yoldan çýkmýþ. Aþk hepten kayýp, yalnýzlýk ise sessiz bir þarký; makamý yitik gönülsüz bir serzeniþ belki de. Kayýp giden o yýldýz tozuna sakladýðým düþ zerrecikleri kadar asýlsýz bir öngörü olsa da mutluluk.

‘’Var olmayý hiç öðrenemedim.’’(Alýntý)

Bu mudur sebep, yoksunluðun girdabýnda takýlýp kalmak kadar akýl dýþý belki de hiçliðin mertebesindeki o kaybolmuþluðun girift ve heyula coþkusuna kapýlýp devirdiðimiz zaman, dengimize rast gelmez iken bu sefer boyutsuzluðumuzu tescillendiren muðlâk yaratýsýnda gizli iken evrenin…

Varlýðým, nüktedan bir yanýlsama mý yoksa daha dün çaldýrdýðým çocukluðum nasýl da hayýflanmakta kayýp misketlerini rehin vermiþ iken o saklý gölgeler. Mýzýkçý yarým yine depreþti ve yine yokluða tayin oldum oysa kâiniydim alabildiðine sitemkâr olsam da her serzeniþime yýðdýðým yarým ve kayýp imgelerin saðalttýðý özlem dolu iken sol yaným.

Gömülü aþklarým var benim:

Hiç görmediðim adamlar ve aðlak yüzlü gölgelere sýrýtan donuk bakýþlý kadýnlar.

Çalan þarkýlarým var, daha dün çaldýrdýðým boþ vermiþliðim ve gönülsüz üzünçlerim ile mal olmuþ iken devrik mekâna, o boyutsuz hücremdeki yalnýzlýðým kadar ayan beyan bir tüketilmiþlik belki de çoðunun nazarýnda ve gýpta ile baktýðým sersem sepelek hayallerim: Hani dün gömdüðüm ölgün ve ritimsiz o serpinti yüklü benliðimde saklý tuttuðum bebek sevinçlerim: Bir türlü büyütemediðim ve telaþla gömdüðüm, yakalanmadan ahvalime olur da kayýp gider elimden hüzün buklelerim. Sarý idi saçlarým bir zamanlar belki kýrmýzý yoksa rengini unuttum da koyulttum bu denli bahtýmý…

Zamana yenik düþmekse iþin aslý ben hepten boyutsuz ve yenilgi yüklü kimliðimle, çömeldim baþucuna annemin, doya doya okþasýn diye.

Donatýlarý yüreðin, ahenkle süzülürken baþým darmaduman yine de rehin vermeye yeltenmeyeceðime dair ant içerim. Neyi mi? Belki bendimi yýkan hüznü belki arþ-ý alaya çýkan ahenksiz imgeler iken saðaltan günbegün yine de savsakladýðým o derbeder hayaller iken içine saplanýp kaldýðým…

Güne telaþla baþladým bu gün ve bir çýrpýda tükettim yirmi dört saati. Ya þimdi? Þimdi yarýndan çalýyorum bir yandan hayat çalarken kalan yarýmdan…