Anlýk bir terennüme sýðdýrdýðým hýrçýn yaþlarým,

Muhtelif yenilgilere hürmeten boydan boya süzülen,

Tahakkuk eden asýlsýz bir imgeye sinmiþ bir nizamda gizli

O tedirgin ve yoldan çýkmýþ düþlerim,

Elbette var bir hikmeti,

Dermaný kayýp günlerin.

Tepe taklak oldum iþte tam da gün ertesi,

Koruyup kolladýðým anlýk teamüllere kapýlýp da yitirdiðim,

Dengi kayýp, haznesi çatlak,

Hayli edilgen yitik hükümlerin nazarýnda,

Elimle koymuþçasýna çaldýrdýðým dünlerim.

Güle güle demek tek çare

Hele ki güdümlü iken nezdinde evrenin,

Varsýn bir tehdit son dokunuþ,

Yaratýsýnda gizli tek tanýk þu kýdemli evrenin:

Nükseden bir teselli mademki rahmet bildiðim,

Kabulüm nihayetinde,

Niyazýmda eylediðim.

Anlamdan yoksun hicraným,

Dermaný yâd ellerde bir düþüm belki de:

Düþünmekten yorgun düþmüþ bir izlekte saklýyým

Hanidir sakýndýðým belli ki mihrabý yok saymýþým,

Gittiðinden beri ve sustum susalý,

Hicret bildiðim gün dönümüne gizlediðimi sanýp da

Sanrýlar tarafýndan kuþatýlmýþ gök kubbede bir ýþýk bellediðim.

Gönlün tefekkürü sakýncalý üç beþ imge,

Adý saný olmayan bir derdin tek ilacý iken

Þu mahrem gölgeler hani kuytularda kurutulmuþ

Düþ yangýný yüreðin týnýsý iken demli mizacýmým miracý,

Yýlgýsý yürekte saklý,

Dönüp dolaþýp vardýðým o yoksunluk,

Hele ki girdabýnda devinen metruk bir yalnýzlýðýn

Hicap yüklü serzeniþine yýðdýðým belki de

Düþ bekçisi zamanýn

Kifayetsiz ve hazin intizarý kadar yeknesak.

Hanidir devranýn tokadý iken çarpan yüzüme,

Gömüt bildiðim mezarýmýn o soðuk mermer taþý:

Iskalamak hayatý bu olsa gerek,

Varamadýðým o yakada son gördüðüm izlek:

Devri alengirli bir tümce,

Kayýp öznesi, o asil ve rahvan benlik.

Terennümü milat bildiðim bir ömrün güncesi,

Sakýnýp gölgelerden sýðýndýðým mabedim kadar ýssýz

Ve tekdüze nasýl da ayan beyan,

Hanidir ellerim boþ, gözlerim donuk:

Bir bir irdelerken göz ucuyla seyrettiðim

Sýð kýyýsý ömrün.

Gün tamah ettikçe adsýzlýðýna kayýp yarýnlarýn

Ve gölgelerin tefekkürü iken inik gözlerimdeki

Aydýnlýk sýrtlarýn kaygýsý kadar esef yüklü

Ve bedbin bir sessizliðin en vurucu imgesi:

Alabildiðine sitem ve öfke yüklü

Düþ yarasý o çapak dünlerin pervazýnda,

Bir yakadan diðerine seðirten çocuk adýmlarým kadar

Pervasýz ve tahakkuk etmiþ çizgiler,

Vakur bir dokunuþuna tamah eden kader kadar boyutsuz,

Yine de yitip gitmelerin tecellisi,

Sarmalýnda kâh hikmet kâh ümmet

Ve o sefil, korunaklý dünyalarýn muhafýz alayý imgeler:

Nasýl da çýðýrtkan düþ satýcýsý kalender gönülsüzlüðüm,

Nasýl da beyhude bir elem yüklü týnýsý kayýp melodilerin.

Hüzne revnak yüklü bir tecelli,

Ahvali yitik bir ülke,

Gönlü hüzün kaplamýþsa da ne gam, sevgili.

Son sürat koþarken ölüme,

Tek bir buse kondur musalla taþýma:

Rayici imkânsýz bir dileðin tekerrürü her öldüðümde

An’dan uzak bir rabýtanýn kaçýncý seyri de

Yok saydýðýn mizacýmýn hüzne delalet sancýsý

Kadar kaypak bir sanrý benimki:

Her seferinde dilimde ayný nakarat:

Yeter ki gölge etmesin rahvan benliði

O bitimsiz nizamý ile saf tuttuðum

Gönlün kim bilir hangi yakasý.