Gün yitip gittiðinde, tek tesellim: Yaþadýðým þükür ve her niyazýmda, adýný andýðým o dipsizlik…

Dibe vuran bir gölgenin sureti kadar yanýk ve istifli bir yalnýzlýk iken hükmeden, çoðalttýðým bilinmezlikleri hizaya sokuyorum: Ýþkillendiðim dokunmazlýðýnda hayatýn, bir çerçeveden ibaret iken iç sesim, konduramadýðým bir sýfata denk düþmekte benliðim.

Görüntülerin kaygan ve kaypak içgüdüsü saðaltmakta hükümranlýðýný kederin. Konuþlandýðým bulutlarda yüksek ökçeli ve acýmasýz ne çok öngörü.

Sýðýndýðým sýcak kucaðý annemin ve boyutsuz sefilliðim iken peyder pey eksilirken ömür… Güne yýðdýðým anlamsýzlýklara bakýyorum ve safça soruyorum aynadaki aksime: Bir boyut mademki hapsolduðum ne çok katresi o sefil ve acýmaklý bakýþlarla nüksederken pervasýz hükümleri ve tahakkümleri, baðnaz gölgeler yakarken canýmý biteviye.

Ruhani ne çok edim bir türlü cisme nail olamazken hayal yüklü zerrecikler: Bir kýyýsýnda hüzün bir kýyýsýnda anlamsýzlýk ve sefilce harcanýyorum bozuk para zihniyetinde, her gün bozduruyorlar ceplerindeki yekûnu.

Biriktirdiðim yansýmalar aydýnlýk kýlacaðýna bir nebze de olsa, deðil þefkat yüklü bir bakýþ, biteviye hüzün ve itham yýðýlmakta her ýslandýðýmda ve örselendiðimde hatta ýskalandýðýmda.

Sorular sadece yanlýþ cevaplarla eþleþmekte bu baðlamda, öðrendiðim hiçbir bilgi ve öðreti yetmemekte bu bilinmezliði mütemadiyen kurcalasam da yetmiyor bildiklerim, yetmiyorum, yetinemeyen kim varsa yermede üstlerine yok.

Rastladýðým buz daðlarý, tüm soðuk bakýþ ve esrikli o oyunbaz söylenceleri serpiyor bir bir üzerime, ansýzýn hâsýl olan o hutbede kaybolmaksa payýma düþen, sadece adýný anýyorum ölümün zira biliyorum ki cehennem ateþi hepten konuþlanmýþ ölümlü dünyanýn her bir miliminde.

Boyutsuz bir güncenin ilk satýrýna tekabül ettiðim çok ama çok uzun bir hutbe ve tek dinleyicim var ki ramak kala sona, ediminde o dipsizliðin, kýrýk bir lehçeye denk düþtü ansýz seyri þu ahir ömrün.

Önce gün yitti sonra kayboldum bir düþ öncesi. Düþ ertesi çýkacaktým hâlbuki yolculuðuma: Elimde boþ bir kutu ve istiflediðim ölü düþler. Ümmetinden ayrýþtýramazken kendimi, o kaybolmuþluðun çeperi kadar sýzlayan azýcýk da hýrpani bir yok oluþ. Kah devinen bir ruh kah sýðýntý ve mecazi bir bilinmezliðin kim bilir kaçýncý soluðu… Soluduðum hüznün gýyabýnda rest çektiðim üç beþ münafýk yergi.

Þaha kalkmýþ kaç tane kýrýk imge varsa hele ki sýzým sýzým sýzlayan yürek sesim... Belki bu sessizliðimdir ara sýra dokunan acýnýn tüm tahribatýndan kaçýnmak adýna devindikçe bir imgeden diðerine.

Soluk bir ten biraz da kara gökyüzü ve pejmürde bir kýlýf oturduðum koltuðun üzerini örttüðüm bir o kadar kýyafetimle uyumlu belli ki karýþmak istiyorum gölgelere. Hicap edilesi bir detay mý yoksa ansýzlýðýn sona devrettiði o devrik sancý belki de hesabýný kestiðim yeni bir kayboluþtur kim bilir…

Türettiðim garip bir aksaný var, yanýlsamalara yol açan hýrçýn yanýmýn, oysaki gölgelenmiþ duvar dibi süsü gibi ahkâm kesiyorum evin en ücra köþesinde yaþattýðým ya da yaþadýðým o aksesuarda gizlediðim yetilerime rest çekerken devre arasý yalnýzlýðýmý. Kýrçýl bir siluet karþýdan yansýyan hatta öylesine bir tahakküm tüm yaptýrýmý ile koþullandýðým yegâne unsur, insan olarak kalabilmenin mücadelesini vermekle iþtigal ettiðim. Sanýrým bu yüzden tüm kayýtsýzlýðým ve bu yüzden tüm tedirginliði geride kalanlarýn. Ýzleklere sýðdýrdýðým kayýplarýmýn çalýntý o yeknesak neþesine ortak olmak bir yana garip bir anlam kaybý: Kâh çaldýðým bir gölge kâh çaldýrdýðým yeni bir hayal. Ve boydan boya seriyorum içimde saklý kalanlarý yetmedi arayýp buluyorum yeni dertler. Yetmezmiþ gibi eksiltili düþlerim, o esrikli yadsýmazlýðýna tevafuk olmuþken kalan yarým, bu sefer peyda oluyor zaman sihirbazý. Oysaki daha dündeydim ve ansýzýn yarýna uzuyorum bir girizgâhta yol almak adýna sonsuzluða tekabül ediyor acýlarým. Acýyan ama acýtmayan yine de acýndýran kim varsa.

Detaylarda kaybolmak bu olsa gerek yoksa iki nokta arasýndaki o çizgi mi bir türlü üzerinde yürümeyi beceremediðim? Seðirttikçe inanýlmaz bir ivme ile güç buluyorum tam da yere düþüp ölmüþken. Sanýrým her ölüm sonrasý yaþadýðým o doðum sancýsý her dem beni bana yakýn kýlan. Ve aklýma takýlýyor bir dostun temennisi: Kendinle barýþýk olduðun… Sahi neydi cümlenin sonu? Yoksa baþý bile olmayan bir hikâye miydi yolumuzun kesiþtiðine kani olduðum?

Anlýk evrelerden müteþekkil o boyutsuz zaman çizelgesi ve günlerden ibaret yoksun kýlýndýðým aydýnlýk üstelik sere serpe uzandýðým düþ imgesi o çalýntý mizacý aydýnlýk adýna yolunu gözlediðim belki de bir aþk hikâyesi her gün çalýntý rolleri ile gýybet bildikleri bir sarnýç, mütemadiyen bölünen ve mutasyona uðramýþ garip bir var oluþ sancýsý.

Mizacý aþkýn, doðurgan bir kadýn kadar üretken ve hýrçýn hele ki boyutsuz türetilmiþliði yok mu insanoðlunun…Sakýncalý bir düþün kim bilir kaçýncý evresi de yitip gitti zaman sarkacý devindiði o ikilem yüklü tutarsýzlýðý yok mu…

Lal olmuþ dilim ve dilimlenmiþ kalan yarým… Sahi yoksunluðu girdabý mý kaybolduðum yoksa var oluþumun tutuk dili mi konuþlandýðým… Yine de mimlenmiþ o lakayt dokunuþu belki de kimsesizliðimin kollarýnda kendimden geçip sonsuzluða uzandýðým her an ölecekmiþ gibi yine de hayata duyduðum aþk kadar vazgeçilmezim hele ki münferit bir beyanat iken altýna imzamý attýðým: Düþten de öte kanmazlýkla yudumladýðým ve kendimi alamadýðým o nüktedan yakarýþ bir adým ötemde kavuþmayý dilediðim ve dillendirdiðim anbean, günbegün…