MEVSÝM: GÜLBAHAR

r o m a n

Adam önce Alican’ý, peþinden de Gülbahar’ý dar geçitten dýþarý doðru yönlendirdikten sonra, kendisi de sürünerek çýktý.

Maðaranýn önündeki açýk havaya ulaþtýklarýnda herkes soluk soluðaydý. Ufak tefek terörist Gülbahar’ýn ýsýrdýðý koluna baktý, yarýmay þeklinde diþ izleri kan içindeydi. Adam, yakýnýndaki Gülbahar’a sert bir tokat attý. Bu arada Alican ayaða fýrladý, kaçmak için hamle etti ise de adeta havada uçarak çocuðu uzaklaþamadan yakaladý. Yarlara yaklaþtýklarý sýrada Alican baðýrmaya ve debelenmeye baþladý. Adam onun debelenmesinden usanarak kolaylýkla yerden kaldýrdý ve bir çanta gibi omzuna atýp, yarýn tepesindeki ufak bir çýkýntýdan dikkatle aþaðý inmeye baþladý. Ýriyarý terörist de Gülbahar’ý, arkadaþý gibi omzuna kaldýrdý. Gülbahar, belinde taþýdýðý býçaðýna ulaþmayý düþündü fakat adam ellerini çok sýký tuttuðundan ellerini kullanamamaktaydý. Adam tepesindeki vahþi kedinin çýrpýnmasýna kýzmaktaydý. Taþýdýðýnýn oðlan çocuðu olduðunu düþündüðünden, sesini kessin diye hayâlarýný sýkmak için elini çocuðun bacak arasýna uzattý, bir kýz çocuðu olduðunu anlayarak þaþkýnlýkla duraladý, bu andaki gevþeklikten istifade eden Gülbahar uzanýp býçaðýný eline aldý, bütün gücüyle adamýn göðsüne saplamaya çalýþarak adamý yaraladý. Adamýn gömleði kan içinde kaldý. Öfke ve acýyla baðýrdý.

“Yandýýým!”

Adamýn eli acýyla göðsüne gidince serbest kalan Gülbahar, býçaðý var gücüyle bir kez daha, adamýn boynuna doðru salladý. Adam içgüdüsel bir refleksle kolunu kaldýrýnca býçak adamýn kolunu keserek etine saplandý. Gülbahar adamýn omzundan bastýklarý çýkýntýda yere düþtü ve hemen doðruldu, ayaða kalktýðý gibi var gücüyle yukarý doðru týrmanýp kaçmaya baþladý. Terörist kolunda saplý kalmýþ býçaðý etinden çýkartýp bir kenara attý, Gülbahar’ý yakalamak için hemen peþinden yukarý çýkýp koþmaya baþladý. O tepeye ulaþtýðýnda Gülbahar maðaraya giden yolu yarýlamýþtý bile. Adam da oldukça hýzlýydý ve uzun adýmlar atarak kýza gitgide yaklaþmaktaydý. Koþu maðara giriþine geldiklerinde, Gülbahar’ýn tam da yakalanmak üzereyken kendini içeri atmasýyla bitti. Tam bu sýrada adam arkadaþýnýn ýslýðýný duydu. Dönüp, baktý, arkadaþý yarýn baþýndan elini baþýný uzatmýþ, gelmesini iþaret ediyordu, arkadaþýna küfür etmeye baþladý,

“Lanet herif! Ne var ulan, a..na kodu’um?”

“Fiko aða, gelin diye iþaret etmekte...”

Terörist bir harabenin giriþine baktý, bir arkadaþýna. Çaresiz, arkadaþýnýn yanýna gitti.

“Kýz ne olacak? Býrakacak mýyýz?”

“Bir piç kurusu için aðayý kýzdýrma. Yürü!”

O da, eliyle öteki kolundaki yarasýný ovuþturarak inmeye baþladý.

Gülbahar, adamlar yarýn baþýnda kaybolur kaybolmaz saklandýðý yerden çýkarak kayalýða koþtu.

Dik Kayalardan inmeye çalýþan terörist onun tam aþaðýsýndaydý. Daha da aþaðýda, yolun yarýsýnda omzunda Alican ile diðer terörist inmekteydi.

Gülbahar, çaresizlik içinde baðýrmaya baþladý:

“Alican!”

Alican, ablasýnýn sesini duyarak feryat etti;

“Gülbahar!”

Teröristler dönüp Gülbahar’a baktýlar, sonra dikkatle inmeyi sürdürdüler.

Alican,  feryat etmeyi sürdürerek, “Gülbahar, bana yardým et!”  diye haykýrýyordu.

Gülbahar çaresizlik içinde etrafýna bakýndý. Gözüne kestirdiði bir kayayý yerinden oynatýp, kucaklayarak yerden kesti, dizleri hizasýnda yar kenarýna getirip aþaðý attý. Attýðý kaya hedefine ulaþmadý, teröristin baþý yanýnda öteki kayalara çarparak parçalandý. Terörist, yukarý baktý, tehditkâr el kol hareketleriyle inmeyi sürdürdü. Gülbahar geriden yeni bir kaya buldu, bu seferki öncekinden daha uzakta ve aðýrdý. Kayayý zorlanarak yarýn kenarýna yuvarladý ve aþaðý doðru ittirdi. Terörist, taþýn yuvarlanmasýný duyup, döndü. Döndüðü an kaya tam suratýnýn ortasýna denk geldi. Darbe ile arkaya doðru tökezledi, havada dönerek kayalýklarýn altýndaki bir taþ yýðýnýnýn üstünde, tam da aþaðý atarak öldürdüðü Karabaþ’ýn yaný baþýna düþtü. Gülbahar öfkeyle baðýrdý: “Geberdin iþte!”

Alican avazý çýktýðý kadar baðýrýyordu. Çaresiz çýðlýklarý koyun dibindeki yarlarda yankýlanýyordu.

“Bir þeyler yap Gülbahar! Kurtar beni!”

Gülbahar çýrpýnmakta ama bir þey yapamamaktaydý. Küçük bir kaya parçasý bularak olanca gücüyle Alican’ý götüren teröriste doðru attý; ama isabet ettiremedi. Yýlmadý. Hýzlý hareketlerle yeni taþlar bulup atmaya devam etti. O telâþe ile hiç birini isabet ettirememekteydi. En sonunda taþlardan birisi yan tarafa çarpýp sekerek adamýn kafasýna geldi. Adam dengesini kaybedecek gibi olup sallanýnca, Alican adamýn giysilerinden tutarak sýrtý, sonra da bacaðý boyunca aþaðý kaydý ve bir çýkýntýya düþtü. Hemen toparlanýp ayaða kalkmayý baþardý. Saðýna soluna bakýndý, yarýn dik duvarý üzerinde seçtiði bir patikadan yan yan ilerleyerek teröristten uzaklaþmaya çalýþtý.

“Kaç Alican! Kaç Alican!”

Adam kendi canýnýn derdine düþtüðünden o anda onu unutmuþtu.

“Hýzlý! Hýzlý! Alican... Allah’ým hýzlandýr, Allah’ým! Hadi Alican! Hýzlý! Hýzlý!”

 Adamý meþgul edip kardeþine fýrsat yaratmak için teröristin üstüne adeta taþ yaðmuru yaðdýrmaya baþladý.

Yükünden kurtulmuþ olan terörist Alican’ýn tam altýnda bir çýkýntýya zýpladý, silahýný çýkarttý ve Alican’a doðrulttu. Gülbahar tepeden, adamýn onun attýðý taþlarý umursamadan Alican’a bir þeyler söylediðini görmekte ama ne söylediðini anlayamamaktaydý.

Alican, kendisine doðrultulan silahý görünce tutunduðu kayaya bir sinek gibi yapýþtý, kaldý. Hareket edememekteydi. Parmaklarý kasýlýp kalmýþ, tutunamamaktaydý. Baþýný yukarý kaldýrýp baðýrdý:

“Ablaaa! Ne yapayým!”

Gülbahar, çaresizlikle haykýrdý:

“Durma Alican! Koþ, Alican!”

 Teröristin üzerine bir taþ, sonra bir taþ daha fýrlattý ama ikisi de hedefe ulaþmamýþtý.

 Alican, tekrar aðlayarak, baðýrdý:

“ Nereye? Nereye koþayým?”

“Ne olur Allah’ým! Ne olur, þu taþlardan bir tanesiyle vurayým adama! Ne olur!”

Gülbahar, yeni birkaç taþ daha attýysa da adam hafif sakýnmalarla onlardan koruyordu kendini. Son bir ümitle baðýrmayý sürdürdü:

“Alican, pes etme!”

Alican, son bir gayretle ilerlemeyi sürdürmek için çabaladý.

“Kaçamýyorum. Bir þeyler yap Gülbahar! Kurtar beni!”

Gülbahar, çok daha büyük bir kaya parçasýný kucaklamýþ, atmak için taþýrken, kardeþinin ve teröristin olduðu yerden bir silah sesi geldi. Sonra müthiþ bir acýyý yansýtan o çýðlýk: “Ahhh!”

Kucaðýndaki kaya parçasýný býrakarak koþturup geldi, beline kadar eðilerek yardan aþaðý sarktý. Alican’ý göremedi. Terörist kayalarýn arasýndan ötekilerin yanýna doðru yalnýz baþýna ilerlemeye baþlamýþtý. Sesini duyurup yanýt alabilmek umuduyla seslendi.

“Alican... Kardeþim... Alican... Alican... Kardeþim.”

 Aþaðýda, az önce aþaðýya düþürerek öldürdüðü ufak tefek teröristin ayakucunda, yerde, yüzüstü yatan Alican’ý gördü. Dizlerinin üstüne çöktü. Artýk taþlarý atacak mecali bile kalmamýþtý ve kolunu hissetmemekteydi. Çaresizliðine öfkelenerek aðlayýp inlemeye, çýrpýnmaya baþladý:

“Alican... Alican kardeþim... Kardeþim ölmüþ, kardeþim! O daha çok küçüktü... Neden? Neden? Neden? Nasýl kýydýn Alican’ýma, pis katil? Alican...”

 Çýðlýklarý, her yandan yankýlanýyordu.

“Kurtaramadým seni, kardeþim. Bir þey yapamadým kurtarmak için…  Üzgünüm… Üzgünüm kardeþim…”

*