Gecenin koynunda sarý bir dolunay, kenarýnda bulunduðun nehir, kokusuyla beynimi uyuþturan orman, masamdaki mumun ateþinde ben nefes aldýkça soluklaþan hayalin...

Hatalar ve ihmaller silsilesinin artýðý olmuþ uzaklýðýn ve sesin..

Yanýmda kim var umrumda deðil ama uyuþan düþüncelerim senin odanýn kenarýnda kývrýlmýþ bekliyor, bende masamda damlayýp sertleþen mum damlalarý gibi donuk gözlerle bekliyorum.

ya bir an gelirse yine o mum damlalarý gibi donuk gözlerle mi bakacaksýn..?

Ellerim ümidini kesti artýk ellerini ýsýtamayacak diye girmiyor ceplerime.

Korkuyor muyum ileri ki tepede içip ateþ eden adamlardan bilmiyorum.

Zaten sen yoksun, aklýmda gitti galiba peþinden.

Bunun için galiba mum damlalarý gibi donuk bakýþlarým, sessiz haykýrýþlarým, laleye dönen gözümün beyazý…

Mum eriyip gitti kývrýlan ateþin zulmüne dayanamayýp.

Karanlýk çöktükçe gitti hayalin. Kulaðýmda uðuldayan senden duyduðum ve keþke açmasaydým o telefonu dedirten kelimelerin.

Kararan gecede hayalinin gidiþi ve çýldýrtan donuk bir sensizlik...