Online Üye
Online Ziyaretçi
Hani dost sandığım aynalar.
Neden bakmıyorlar yüzüme.
Hani nerede kardeş sandığım dostlar.
Neden pişmanlık oluyorlar ömrüme.
Güvendiğim dağlarda kar görünce.
Dostlarım paklanır sandım.
Onları karda iz bırakmaz görünce.
Daldığım kış uykusundan uyandım.
Şimdi saçlarımda konaklar o karlar.
Gençliğime güvenirdim meğer o da baki değilmiş!
Uykumu böler sessiz çığlıklar içinde günahlar.
Düşmek istemedim ne talih ki oda nasip değilmiş.
Zamanla geçer dediklerim zamanı sildi geçti.
Şimdi hem zaman/sızım hem de sensizim.
Deva bildiğim zaman beni verem etti.
Hoşçakal çocuk yanım artık ölebilirim...