Bir labirent içinde, dolanýp duruyorsun,

Ey gönül niçin hala, hayaller kuruyorsun.

Devasý yok derdinin, elbette biliyorsun,

Öyleyse çaresini, ne diye soruyorsun?

Has bahçenin gülüne, takýlýp da kalan sen,

O emsalsiz cemale, kapýlýp da dalan sen,

Kumral sarý saçlara, baðlandýn da yürekten,

Neden þimdi halinden, þikâyet ediyorsun?

Aldýðýn her nefeste, ciðerinden yanmakla,

Gece gündüz demeden, hep adýný anmakla,

Gördüðün rüyalarý, sanki gerçek sanmakla,

Hýrpalayýp kendini, beyhude yoruyorsun.

Makam-ý sevdadýr bu, âþýklar dergâhýdýr,

Tutulduðun o güzel, bahçenin sultanýdýr.

Sen hazaný yaþarsýn, o ise bahardadýr,

Varýp da kapýsýný, boþuna vuruyorsun.