Ah, Kasým ah.
Ýyisin hoþsun amma, birazcýk gururlusun.
Hatýrla!
Bir zamanlar, çocukken tanýmýþtým seni,
Öylesine çok severdim’ki seni, seninle paylaþýrdým neþemi.
Seninle, gurur duyar!
Senden öðrenirdim, sevgiyi her bir þeyi.
Bilmezdim senin, hüzünlü yanýný.
Bilmezdim Kasým bilmezdim küçükken.
Bilmezdim....
Nereden bilebilirdim’ki kasým, nereden bilebilirdim’ki
Çünkü ben, küçük bir çocuktum.
Anlamaz, bilmezdim, insanlarý hüzünlü yanýnla üzdüðünü
Bilmezdim be, Kasým bilmezdim.
Ben çocukluðumda.
 
Ah. Kasým ah.
Doðru dürüst tanýmamýþým seni.
Ben seni,  çocukken seni, bereket daðýtan biri olarak tanýdým.
Kasým!
Hüzün daðýttýðýný, bilmedim.
Aklýmda sen, düþerim demeden, o aðaç senin bu aðaç benim koþarken tanýdým seni.
Kasým.
Ne zaman’ki, büyüdüm!
Senin, olumsuz yanýný iþte, o zaman gördüm.
Niçin, aðlattýðýný
Ýnsanlara, ne hakla gözyaþlarý döktürdüðünü
Yaþlandýðýmda, anladým.
 
Ah. Kasým ah.
Yine hüzün rüzgârlarý, esmekte ortalýkta
Göçmen kuþlar dönüp durmakta, çýðlýklar atmakta havada
Yavaþ, yavaþ aðaçlardaki yapraklar sararmakta
Ve yine!
Ölüm kokusu yayýlmakta ortalýða
Ah, Kasým ah!
Çekilmez derdimi sen verdin, kucaðýma þu yaþlýlýðýmda.
 
 
15 Kasým 2015-11-15
Ahmet Yüksel Þanlý er