Online Üye
Online Ziyaretçi
Ben bu âleme
garip gelmedim
Yüreğimde
Rahmanın verdiği merhametle geldim
O merhametle
hep güldüm güldürdüm
Ağlayanı
görünce ben ağladım onu güldürdüm
Ağlatmanın
tutsaklığına kapılmadım hep güldürdüm
Beni böyle
yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul
onu yaratıcım bildim secde ettim
Kimi aka
kara dedi ben ak dedim kara demedim
Dünyaya
meyil edene dünyaya meyil ne hacet
Ahiret yurdu
var dedim ona çalış dedim
Hakikat
deryasında iman merhamet ile gezdim
Dosttan
haber gelmeden ben yanına gittim
Beni böyle
yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul
onu yaratıcım bildim secde ettim
Kefenin
bilirim olmaz ki yakası cebi
İman
merhametle olursan vardır kocaman cebi
Kalemimde
Rahmanın izni ile akar iman mürekkebi
Kulda olmalı
Nur iman Kuran Sünnet ahlakı edebi
İnsan
olmanın merhametli olmanın imandır mektebi
Darda kalan
kulun sende vardır elbet bir talebi
Darda kalana
varmak için arama sen sebebi
Beni böyle
yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul
onu yaratıcım bildim secde ettim
Sandım
bildim iman merhamet varsa bu dünya değil boş
Haydi,
merhametinle cümle canların yanına sen koş
Kul Mehmet’im
merhametli imanlı olunca dünya ne hoş
Vuslat için
dolaş âlemi merhamet iman ile coş
O zaman dert
firak nedir sen unut iman ile koş
Bu yola
girdinse bil son durak kara toprak
Bu âlemde
sen dâhil hiçbir şey değil inan başıboş
Beni böyle
yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm
Kendimi kul
onu yaratıcım bildim secde ettim
Mehmet
Aluç-Kul Mehmet