"Ses ver be Safinaz abla! Neredesin?" Yaþam yok sen yokken. Yok olan yaþanmýyor. Ýplikleri çekiþtirilen bir kukla gibi yapýþmýþým sana. Farkýmda deðilsin. Belki umursamýyorsun. Yaþamýn sonu bu… Ben inatla yaþamak çabasýndayým ya, sen inatla yok olmaktasýn. Çok duygusuzsun….

Hüzünlü öyküler birikti yüreðimde. Ben, yeni bir dünyanýn kahramanýyým artýk! Donkiþot misali, zýrha büründüm. Öykülerin hüznü vücut buldukça, elimde kalkaným ve kýlýcým saldýrmaktayým...

*

Ýncik köyünden Sabuncupýnar nahiyesine gidilen kestirme yol, dar, taþlýk bir patikaydý. Her tarafta çam aðaçlarý, yok, meþe aðaçlarý... Tam hatýrlamýyorum, ama köylülerin geçim kaynaðý meþe kömürü üretimi olduðuna göre meþe aðaçlarý olmalýydý. Neyse! Ýlkokul öðrencisiydim. Babam bu patika yoldan ormaný aþarak Sabuncupýnar kasabasýna maaþýný almaya giderken, annemin de, “yanýnda al götür þu veledi, buralarda zapt edemiyorum,” türünden baskýlarý sonucu, zapt etmek amaçlý olarak elimi tutar, beni de sürürdü yanýnda. -Buraya taþýnmadan önce Sabuncupýnar istasyonundan köye kadar bu yolu her hafta yürüyormuþ adamcaðýz-

Orman arazisi içinde, derin bir yarýn öbür tarafýnda yer alan kayalýklarda irili ufaklý sekiz on tane ayý olurdu. Oradaki maðaralar inleriydi. Ýlginç olan, insanlara hiçbir zararlarý dokunmazdý. Bu Sabuncupýnar yolculuklarýmýzda, “ayýlara bakalým” diye tuttururdum. Ya enseme bir tokat yer, ýsrarýmdan vaz geçerdim, ya da –o da arada bir- gönlü olur, yarýn beri yanýna, uzaktan bakmaya giderdik.

Ayýlar kayalarýn üzerinde güneþlenirlerdi. En irileri olan boz ayý, gerçi hepsi siyahlý kahverengili, boz ayýlardý, ama o en irileriydi, iki ayaðý üzerinde dikilir, bize seslenirdi! Bize selam veriyor sanýrdým. (Kendilerine yaklaþmamamýz ve yavrularýna zarar vermememiz için bizi tehdit ettiðini anlamam uzun yýllar sonra mümkün oldu.)

Köylüler sýk sýk anlatýrlardý. Anlatýlanlar bir efsaneymiþ gibi gelirdi bana: Köydeki en güzel kadýný kaçýrmýþ bu ayýlardan birisi. Aylarca ininde hapis tutmuþ. Kadýnýn kaçmamasý için inin aðzýna dev bir kaya parçasý dayar, avlanmaya öyle çýkarmýþ. Ormandaki en güzel meyveleri toplar getirir, kadýna ikram edermiþ. Kadýn, kendisine âþýk olan ayýnýn aþkýna karþýlýk veriyormuþ gibi yaparak kaçabilmiþ en sonunda. Bu efsaneyi, her duyuþumda tüylerim ürperir, ayýlar tarafýndan kaçýrýlma korkusunu hissederdim.

Bunun, ayý bulunan her yere ait insan - ayý iliþkileriyle ilgili, sanki her kadýn ayný macerayý yaþamýþçasýna anlatýlan çok yaygýn bir hikaye olduðunu, yýllar sonra, anlamýþtým.

Günlük hayatýmda insan kýlýðýna girmiþ ayýlarla karþýlaþtýkça, bu kayalýk ayýlarýnýn ne kadar da masum yaratýklar olduklarýný düþünmüþümdür hep…

Bu ormandaki kayalýk ayýlarýndan baþka bir de, bizim köyün ayýlarý vardý. Onlar ellerinde silahlarla sýk sýk sürek avýna çýkarlardý.

Bizim köyün ayýlarýnýn bir gün, domuz avýna çýktýklarýnda bulup getirdikleri kurt yavrularýnýn baþlarýný dere kenarýnda taþla eziþlerine þahit olmuþtum. Nasýl olduysa, bir tanesini kapmýþ, kaçýrmýþ, odamýn kapýsýný kilitleyerek yavruyu onlara teslim etmemek için direnmiþtim. Oda arkadaþým Ersin de pek sevmiþti yavru kurdu. Biliyordum ki, ben ne kadar direnirsem direneyim, iki tokatla onu geri alýrlardý; ama ona Ersin sahip çýkarsa, babam ne yaparlarsa yapsýnlar onu geri vermezdi.

“Ersin bak, ne güzel deðil mi?”

“Çok güzel. Benim olsun mu?”

“Tabii, her güzel þey gibi, o da senin olsun… Eðer, onu senden almak isterlerse, verirsen, öldürecekler onu.”

“Vermem!” Ýþte bu kafiydi. Vermezdi.

Tahmin ettiðim gibi, onu Ersin’in elinden almayý beceremeyen ayýlar, bir ara punduna getirip almak umuduyla biraz bakmasýna izin vermiþlerdi.

Babam, iþin içinde Ersin’in olduðunu görünce, yeniden hastalanacaðýný düþünerek, yavruyu elimizden almaya yeltenmedi bile, ama o arada bana da fýrçasýný çekmeden edemedi. “Sahtekar deyyus, sana mý kaldý köylülerin elinden kurt kurtarmak! Üstelik, utanmadan Ersin’i de ortak etmiþsin kabahatýna!”

Nasýl bir kabahatse! Ersin’in yüzü suyu hürmetine, tehlikeli oluncaya kadar büyütmemize izin verdi. Minik kurt, günün yirmi dört saatini uyuklayarak geçirirdi. Bazen ben, bazen Ersin, onu yataðýmýza misafir ederdik. Ersin, onun bakýmýnda pek iþe yaramýyordu, sadece sevmeyi biliyordu. Çay kaþýðýyla aðzýna akýttýðým sütle besliyordum onu. Pamukla siliyordum kahverengi kadifeler gibi parlak tüylerini. Tombul bir uyuþuktu, ama dünyanýn en sevimli uyuþuðu. Kahverengi gözleri ýþýl ýþýl bakardý, bizi sevdiðini belli etmek için.

Ersin ile adý, “uyuþuk” olsun, “uykucu” olsun tartýþmalarý yaparken, o, iki aylýk bir “þýmarýk” oluverdi. Adýný “Þýmarýk” koyduk. Bitmek, tükenmek bilmeyen bir enerjiyle, býkmadan, usanmadan hopluyor, zýplýyor, illa ki bizimle oynaþýyordu. Enerjisini evin içinde sarf edemediði için, avluya da çýkarmaya baþlamýþtýk. Koca avluda bir uçtan diðer uca yaptýðý koþular görülmeye deðerdi. Okula gelip giden öðrencilerden, onun koþarak kendilerine doðru geldiðini görenler, önceleri korkuyla çýðlýk atarken, sonralarý onun bu oyun oynama isteðine cevap verir olmuþlardý. Köyün tüm çocuklarý, avlularýnda besledikleri ‘Karabaþ’ lara pek benzemeyen bu deðiþik ve havlamayý bilmeyen ‘köpeði’ (!) sahiplenmiþlerdi. Herkes, evinden aþýrdýðý bir parça ‘yal’ ile beslenmesine katký sunuyordu. Okulun avlusuna giren çýkan herkesin sevgilisi olmuþtu.

Onun bir kurt olduðunu bilen büyükler, bir kurdun böylesine evcilleþmiþ olabileceðine inanamýyorlardý. Onlarýn tek doðrusu, ‘ne yaparsan yap, bir kurt yavrusunun evcilleþtirilemeyeceðiydi.’

Þýmarýk, bir yerleþim yerinde, avlularýnda köpekler besleyen insanlarýn arasýnda bulunduðunu görünce, kendisinin de avlularda büyütülen diðer köpekler gibi bir köpek olduðuna inanmýþtý ve her köpek gibi insanlarla içli dýþlý olmuþtu. Meradan köye dönen sýðýrlara, ya da davarlara eþlik eden çoban köpekleri, baþlarda kurda benzettikleri Þýmarýða pek yüz vermemiþler, ama daha sonra hiçbir saldýrgan halini görmedikleri için, ona ters davranmaktan vaz geçmiþlerdi.

Þýmarýk’ýn üzüldüðü þey, diðer köpekler gibi havlayamamaktý. Bir havlayabilse, ne güzel, köyün öbür ucundaki köpeklerle bile selamlaþabilecekti. Ne zaman havlamayý denese, sesi havlama þeklinde deðil de, uluma þeklinde çýkýyordu. “Benim sesim neden böyle, neden diðer köpekler gibi havlayamýyorum ben de?” diye bir çok cevapsýz sorularý oluyordu kendi kendine. Mümkün olsa da sahipleri olan insanlara sorabilse, merak ettiði her þeyi öðreneceði muhakkaktý, ama imkansýz bir þeydi bu…

O kýþ oldukça sert geçmekteydi. Daðlarda ki kurtlar aç kalarak köyün eteklerine kadar sokulmaya baþlamýþlardý. Köylüler, ellerinde silahlarý ve yanlarýnda köpekleri kurt avýna çýkmaya baþlamýþlardý. Onlarý gören vahþi kurtlar, uluyarak açlýklarýný haykýrýyor, yiyecek bir þeyler dileniyorlardý.

Þýmarýk, hemen anlamýþtý onlarý. Kendisiyle ayný dili konuþan bu vahþi yaratýklarýn, kim/ ne olduklarýný merak etmeye baþladý. Þu avludan çýkarak onlarýn yanýna gitmek, onlarý yakýndan görmek istiyordu.

Daðda atýlan silahlarýn sesi kulaklarýna kadar geliyordu.

Akþam üzeri köylüler vurup öldürdükleri kurtlarý bir at arabasýnýn içine yýðmýþlar, okulun önünden geçerek köye taþýmýþlardý. At arabasýný süren köylü, diðer bir köylüye, “derileriyle ayakkabý ve ceket yapacaðým. Etleriyle de  kýyma yapýp köpeklerin yalýna katacaðým,” diyordu.

Bunu duyan þýmarýk, kendi kendine, “ben bir köpeðim. Ne iþim var o vahþi yaratýklarýn arasýnda,” diye söylenerek, kendisiyle ayný dili konuþan hemcinslerinin yanýna gitmek fikrinden derhal vaz geçti.

Bazen daðlardan gelen kurt ulumalarý duysa da, o sesleri çýkartanlarýn birer vahþi yaratýk olduðunu düþünerek, onlardan farklýlýðýný daha çok asimiliye olarak gösteriyordu.

Nihayet içgüdüsel dürtülerinin itiraz edilemez yönlendirmesiyle anne olmak istedi. Doðuracaðý yavrularýn babasý olmaya amade pek çok Karabaþ düþtü peþine. Hemen hemen hiç birini kýrmadý ve yavrularýnýn babalarý olmalarý için izin verdi.

Doðum yaptýðýnda sekiz tane yavru dünyaya getirdi.

Ersin ile beraber onlarý da sahiplenerek büyümelerine yardýmcý olduk. Týpký annelerinin küçüklüðündeki gibi ‘þýmartarak’ büyütmeye baþladýk.

Annelerine çok benziyorlardý. Onunla tek farklarý ise, ulumuyor, havlýyorlardý.

*