Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-55

...

Safa “Bilmiyorum ama Ayumi Haným da arzu ederlerse ben kalmaktan yanayým. Eðer kabul ederseniz çalýþmalarýmýzýn bir parçasý olarak, akþam yemeðinden sonra birkaç aileye ziyarette bulunmak isteriz…” dedi her ikisi adýna...

Baþhekim “Beni dinlerseniz bu akþam dinlenin. Bu iþi gündüz vaktine sýðdýrmaya çalýþalým. Hem bu akþam dinlenmiþ olursunuz. Bildiðim kadarýyla ilk gününüz. Kendinizi bu kadar yormasanýz iyi edersiniz. Nasýl olsa telefi edebilecek çok zamanýnýz olacaktýr. Bu teklifime gönülden evet diyeceðinizi düþünüyorum.”

Safa fikrini almak için Ayumi’ye baktý. Ayumi yeteri kadar yorgun görünüyordu. Her þeye raðmen Safa’nýn gözüne ve gönlüne girebilmek için onun hiçbir isteðine hayýr demek istemiyordu. Gönüllü gönülsüz onun ardý sýra sürüklenmeye ve çalýþmaya dünden razýydý. Ama bakýþlarý da ‘kal’ der gibiydi.

“Teklifinize evet diyor, o iþi yarýna býrakýyoruz,” dedi.

Baþhekim kýsa bir tereddütten sonra “Gidilecek ailelere önceden haber verilsin mi?” diye sordu.

Safa “Aslýnda uygun olur…”

Baþhekim “Günler oldukça kýsaldý sayýlýr. Ýzniniz olursa akþam yemeðini bizim evde alalým olmaz mý? Ýtirazý olan yok deðil mi? Anlaþýldý yok… Eþim Chiyoko-san geliþinize çok sevinecek… Ýki çocuk vardý… Onlarda yuvadan uçtu uçalý, biz yine baþ baþa kaldýk…”

Sekreterine “Kýzým biz çýkýyoruz… Sen de çýkabilirsin” dedi. Ev çok uzakta deðildi. Evi alýþveriþ maðazasýnýn çapraz karþýsýndaydý. Kapýda güler yüzle Chiyoko-san karþýladý. Tanýþma merasiminden sonra koltuklara oturmadan Safa “Lavaboyu kullanabilir miyim?” diye sorduðunda Baþhekim öne düþerek lavaboyu gösterdi.   

Chiyoko-san’ýn tüm itirazlarýna raðmen sofrayý baþtan sona Ayumi’nin kendisi yerleþtirdi. “Ya bey nereden buldun bunlarý? Doktor Haným Kýzýmýz nerdeyse bana sofrayý bile elletmedi…”

Yemek sohbetle baþladý. Baþhekim Safa’yý tanýmak istemiþ, o da kim ve nereli olduðunu, eðitim çalýþmalarýný özetleyerek anlattý. “Çok uzak bir ülkede yaþamak zor deðil mi?” soruna, ‘Elbette zor olan yönleri var ise de, hayatýn her yerinde ve her zaman zorluklarýnýn olduðunu’ bilgelik içinde anlattý.

Konu konuyu açýyordu. Baþhekim ve eþi yalnýzlýktan yakýndýlar.

Safa’nýn ‘Yalnýzlýk az bir zamanda güzeldir. Kendi iç sesinizi dinlersiniz. Diðer bir adýyla gönlünüzün sesine kulak verirsiniz. Hayatý bir baþka pencereden seyredersiniz. Ama fazlasý çekilmez olur. Ýsterseniz teknolojide en ileri bir ülkenin, feleðini þaþýrmýþ kalabalýk ve yorgun bir þehrinin en lüks bir semtinde, uzay teknolojisiyle inþa edilmiþ bir binanýn kýrk birinci katýndan akþamýn veya sabahýn erken saatlerinde hayatýn akýþýný seyretseniz bile yalnýzsanýz, yalnýzsýnýzdýr. Güzelliði güzel yapan onu paylaþabildiðimiz insanlarýn olmasýdýr. Öyle anlar olur ki, her ne kadar yalnýz kalmak istemesek de, yalnýzlýk çoðu kez sýðýnýlacak limanýmýz olur… Ýnsan yalnýzlýðýndaki boþluðu yine kendisi ile doldurur ama belli bir zaman sonra acý vermeye baþlar…”

“Yalnýzlýktan kurtulmanýn reçetesi, eþini, çocuklarýný, yakýnlarýný, çevrendekileri hatta tüm inþalarý karþýlýk beklemeden sevebilmekle baþlar. Fakiri doyurmakla, öksüzün baþýný okþamakla, ihtiyacý olana vermek ve yardýmýna koþmakla devam eder…’

Konuþma uzadýkça uzadý. Akþam yemeðini yemiþlerdi ama masadan bir türlü kalkamamýþlardý. Ayumi sofranýn kaldýrýlmasýnda sanki evin genç kýzýymýþ gibi hareket etmiþti. Evin hanýmý Chiyoko-san’ýn tüm itirazlarýna raðmen bulaþýklarý makineye atmýþ, etrafý derleyip toparlamýþtý. Safa’nýn her girdiði yere çok rahat uyum saðlamasýný, yeni tanýþtýðý halde insanlarla kýrk yýllýk ahbapmýþ gibi samimi ve candan yakýnlýk göstermesi, sohbetler etmesi Ayumi’nin gözünden kaçmýyor ve de çok hoþuna gidiyordu. Ayumi “Ben neden onun gibi olamýyorum?” diyerek kendi kendine serzeniþte bulunuyordu.

Chiyoko-san’ýn “Koltuklara geçerek sohbete orada devam edebilirsiniz. Daha rahat olurdu…” demesiyle, masanýn üstünün tamamen boþaldýðýný yeni gördüler.  

Uzun bir sohbetin ardýndan duþunu alan odasýna çekilmiþti. Ayumi o günün yorgunluðundan baþýný yastýða koyar koymaz uyudu. Bir ara gece tuvalet için kalktý, tuvalete gidip geldikten sonra pencereyi açtý. Serin bir rüzgârýn hücumuyla karþýlaþtý. Üzerinde pijamadan baþka bir þey yoktu. Pencereyi tekrar kapadý. Bir süre pencerenin ardýndan dolunayýn tepelerin üzerindeki ýþýltýlarýný seyretti. Rüzgâr aðaçlarý sallýyor, dolunayla yere düþen aðaç dallarýnýn gölgeleri yerlerde oyun oynuyordu sanki…  Dönüp odasýna geçmek üzereyken Safa’nýn diz çökerek baþýný göðsü üzerine eðik baþýyla sessiz ve sakin duruþunu gördü. Hiçbir hareket yoktu. Donmuþ bir heykel gibiydi sanki. 

...

Devamý Var

...

Ant-150815