Dere boyunca ilerleyen bir kaplumbaða  vardý. Ormanýn derinliklerine yöneldi. Sonra uyumak için, kabuðuna çekildi. Ve sonra, uzun ömrü için pek uzun olmayan fakat bir kelebek gözüyle çok uzun bir süre, bir taþ sessizliðine büründü. Oradan geçen bir ceylan onu görmedi bile. Bir kirpi, sýrtýný onda kaþýdý. Bir tilki, burnuyla koklayýp iteledi; taþ olmadýðýný biliyordu ama, bir sonuç çýkaramayýnca yoluna devam etti. Böcekler, altýna sýðýndýklarýnda, karþýlaþtýklarý yumuþak dokunun ve kýpýrtýnýn korkusuyla, ondan uzaklaþtýlar. Nihayet, yuvarlanan bir taþ, ona çarpýp durdu ve dedi ki: “Hiç senin kadar canlý bir taþ görmemiþtim. Ben hareket ettirildim, sana deðdim; sen, görünürde etmiyorsun, ama benden daha hareketlisin. Senin hareketin, içinde gizli.” Ve uyanan kaplumbaða dedi ki: “Benim içimdeki hareketle senin içindeki hareketin farký yok. Ben de senin gibiyim. Ama ben ölüp çürüdüðümde, kabuðum ancak varlýk yarýþýnda seninle yarýþabilir fakat yine de senin gibi olamaz.”

Seneler, seneler sonra, kaplumbaða, ceylan, kirpi ve tilkinin yapýtaþlarý doðaya karýþtýðýnda, taþ,olduðu yerde duruyordu. Kaplumbaðanýn kabuðu bozulmaya yüz tutmuþtu ve taþ dedi ki: 

“Hiç senin kadar garip bir taþ görmedim. Durduðun yerde hareket etmeyi ve yavaþ yavaþ varlýktan yokluða geçmeyi nasýl baþarýyorsun?”

Ve kabuðun son nefesinde þu yanýt gizliydi: “Benim içimdeki yoklukla senin içindeki yokluðun farký yok. Sen de benim gibisin. Ama, özündeki hareketten gafil olup, kendi kendine hareket edemediðin gibi, özündeki yokluktan da habersizsin ve kendi kendine yok olamayacaksýn. Zamana ihtiyacýn var yokluk yarýþýnda. Ki, bil ki yokluk yarýþý, varlýk hýrsýndan yeðdir. Yokluk, varken yokluðunu bilmededir.”