Ben, benliðimi mahkûm ettim yýllarca içimde.
Kimseler bilmeden.
Hergün her gece eziyet ettim’de benliðime
Yeter bile, demedi bana.
Yalvarmadý, dayandý eziyetime, her gün attýðým dayaðýma.
 
Ben benliðimi mahkûm ettim yýllarca içimde
Ne göreni oldu
Ne’ de, gelen bir ziyaretçisi oldu
Karanlýk hücremde, yýllarca hürriyete kavuþacaðý günü, hep bekledi durdu.
Bir kuru ekmeðe bir damla suya
Tahammül etti.
Yýllarca içimde engüzel yýllarýný eziyet çekerek geçirdi.
 
Ben benliðimi mahkûm ettim yýllarca içimde
Benliðim!
Bir anlýk, nefes uðruna
Hürriyetin tadý uðruna kaç kez isyan etti bana karþý
Buna raðmen af edemedim.
Bazen!
Ýsyanýna dayanamadým acýsýna çektiði eziyetlere dayanamadým aðladým çoðu zamanda
Yine de, onu,
Affedemedim, mahkûm tuttum içimde.
 
Ben benliðimi, mahkûm ettim yýllarca içimde
Benliðim direndi, çok direndi hürriyetine kavuþabilmek uðruna
Yine’ de kavuþamadý.
Neden diye sorarsanýz, þimdi beni iyi dinleyin.
Benim benliðimin öyle büyük bir suçu var’ki, af edilir cinsinden deðildi.
Bir zamanlar, kendine güvendiðini sevildiðini sandý.
Unutulmaz bitmez tükenmez yalan, fakat bir o kadar güzel sözlere aldandý
Belki dedi vaz geçtim tüm düþüncelerinden
Ve sonra!
Yýllarýnýn engüzel çaðýnda kendini mavh etti, kendini kandýrdý.
Bu yüzden kalem kýrýldý
Yýllarca içimde, mahkûm olmak zorunda kaldý.
 
 
21 Eylül 2015-09-21
Ahmet Yüksel Þanlý er