Bir zamanlar can olan, o yalancý gözlerle;

Bakacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Gözyaþýn mutluluktan deðil safi kederden;

Akacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Rest çektiren kimdi kim þu hayatýn restine;

Aklýmdaki hayalin düþlerime kastý ne?

Sen bakmaya kýyamaz sen titrerken üstüne;

Býkacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Saymadýk sevda için dökerken terimizi;

Kurþuna dizdirirken son kalan erimizi;

Derme çatma olsa da þu gönül yerimizi;

Yýkacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Belki de çok mutludur baþka dizde yatarak;

Ýnandým yalanýna biraz hayal katarak;

Tabutuna çiviyi kahkahalar atarak;

Çakacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Tutma diyen elleri vedaya kanýt artýk;

Gözyaþlarým gözümde yükselen anýt artýk;

Bin soruya “Hoþcakal” en güzel yanýt artýk;

Çýkacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

Yaradaným duymadý en bakir dileðimi;

Kaderim tamamlasýn mümkünse gereðini;

Girerken bahtiyardýn sýkarken yüreðini;

Sökecektir ey gönül dedim mi demedim mi?

Gördüðünde gülmesin diz çöksen de kalk yerden;

Geçtiði sokaklardan uzaklaþtýn yok yerden;

Kimseler bükemezken bileðini kýrk yerden;

Bükecektir ey gönül dedim mi demedim mi?

Varlýðýný suçlayýp, öldürdü yokluðunda;

Sallandýn yýllar yýlý bir umut ipliðinde;

Resim, mektup ne varsa bir sokak çöplüðünde;

Yakacaktýr ey gönül dedim mi demedim mi?

“Yüklenmiþim gönüle küfretmiþim, kýzmýþým;

Ýlk bakýþtan bu yana suya yazý yazmýþým;”

Ali ALTINLI – 05/09/2015

Saat: 14:30