Yataða boylu boyunca uzanmýþ, kollarýný baþýnýn altýna koymuþtu. Beyaz rengine boyadýðý tavana bakýyordu, daha çok üzerine asýlmýþ kýzýn orta boyutlarýnda bir resmine. Rüzgârla dans eden kýzýn saçlarýna, mavinin tonlarýnda gözleri eþlik etmiþti. Elmacýk kemiklerine bürünmüþ yanaklarý, kýrmýzý dudaklarýnýn gülümsemesiyle buluþmuþtu. Okyanus, týpký bir melek kadar güzeldi. Özellikle gözlerine bir kez baktý mý, denize balýklama dalýyormuþ gibi hissederdi. Ufuk, kýzýn görüntüsüne bakarken, týpký ismi gibi, diye düþündü. Okyanus kadar maviler... Ve o mavi gözler, intikamýmýn nikâh þahidi olacaklar.

Yataðýndan doðrularak ayaða kalktý. Eþofmanýnýn cebinden telefonu çýkardý. Ýntikam isteði, vücudunda can bulmuþtu sanki hýrsýyla yazdýðý parmaklarý inanýlmaz hýzlýydý. Rehberinden taradýðý isimler arasýnda, istediði kiþiyi orta sýralarýnda bulmuþtu. 

"Alo? Abi? Nihayet, telefonlarýmý açtýn. Kaç gündür seni arýyorum ama açmýyordun. En son sana gelmeye niyetlenmiþtim ki sen-"

"Gürcan, vaktim yok." diyerek kardeþinin sesini kesti. "Hemen çiçekçiye gidip, bir demet gül hazýrla. Ortasýnda bir tane beyaz orkide olsun. Okyanus Karacan adýna gönderilecek."

Telefona bir süre cevap gelmedi. Ufuk, kardeþinin þaþkýn olduðundan dolayý sustuðunu biliyordu. Bu yüzden bekliyordu, ayaklarýyla halýyý pat pat döverken. Gürcan'ýn telefona cevabýný vermesi, 5 dakikayý bulmuþtu. 

"Abi? Yapma. Okyanus,  bulaþabileceðin diðer kýzlar gibi deðil. Çok asi, gururlu ve burnunun dikine kadar gidebilecek bir kýz. Ayný zamanda kýrýlgan bir çiçektir. Yapma. Okyanus, seni bir kere yakar; kendini söndürebilirsin. Ama sen onu bin kere kül edersin. Bir daha toparlanamaz."

Gülümsemesinin sesini kardeþine duyurdu. "Ýyi ya, istediðim tam olarak buydu."

"Ama buna piþman olursun!"

"Gürcan!" diye baðýrdý telefona. "Sanki onunla hiç evlenmemiþim gibi konuþma! Okyanus'un derinliklerini bilirim ben. Onun yüzünden boðuldum, sýra onda! Birimizin caný yanacaksa eðer, Okyanus'un caný acýyacak! Beni boþamanýn bedelini ona faiziyle ödeteceðim!"

"Abi yapma gözünü seveyim. Ýntikam alacaðým, Okyanus'u acýtayým derken sen mahvolacaksýn. Dizilerden biliyorum. Birkaç -"

Sarý saçlarýný sinirini verip, karýþtýrarak; "Dizi saçmalýðýný býrak, tamam mý?" dedi kardeþine. "Bu gerçek. Bana yardým edecek misin? Etmeyecek misin? Zaten yapman gereken þey, bana çiçek hazýrlaman olacak."

Bu defa abisini bekletmeden "Tamam," dedi ve pes etmiþti. Abisinin inadýný biliyordu. Bir kere iþe bulaþtý mý, geri dönmezdi. 

"Bir not býrakacak mýsýn?" diye ekledi Gürcan.

"Sonunda abini dinliyorsun, kardeþim. Aferin. Pekala, not al."

Ufuk, ilk önce korktuðu fobisinin üzerinden bir edebiyat yapmak istedi. Okyanus'un en büyük korkusu, karanlýktý. Bir zamanlar, elektriklerin kesildiði zamanlarda Okyanus çýðlýk atmýþ; Ufuk'a sýðýnmýþtý. Ufuk ise kýzý kollarýna alýp, kulaðýna minik sözler fýsýldamýþtý. O sözleri Ufuk'un aðzýndan duyan Okyanus, o kadar rahatlamýþtý ki; çýðlýðýný kesip bir kedi gibi sokulmuþtu. Uyumuþtu Okyanus, Ufuk'un notunda yazýlacak olan sözlerin eþliðinde...

"Yokluðumda karanlýk, kalbini kanatýyorsa; aydýnlýðýn resmini çizmeme izin ver."