Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-48

...

“Yani her þey yüzüme mi yansýyor? Yoksa sizin kalbi görme yetenekleriniz mi çok geliþti? Herhalde düþüncelerimi de okuduðunuzu söylemeyeceksiniz herhalde?”

“Henüz daha o kadar da deðil!”

“Ayumi Haným sizi fazla yormak istemiyorum. Ýlerleyen bir zamanda bu gezinin nedenlerini ve neler yaþadýklarýmý elbette anlatacaðým…”

“Neden þimdi deðil de, daha sonra?”

“Henüz zamaný gelmedi…”

“Neyin zamaný gelmedi?”

“Bilmen gerekenlerin…”

“Bu gezinin sebebi ben miyim yani?”

Ayumi Hanýmýn sorusuna cevap vermeden kýsa bir tereddütten sonra doðrudan konuya girdi. “Gelin bu konuda beni daha da zorlamayýn. Ben sýr tutan biriyim ama öyle kapalý kutuya benzeyen bir yönümde yok. Ancak þimdi þu kadarlýðýný söyleyeyim. Ayumi Haným, aslýnda ben bir Japon Kadýný aramaya çýkmýþtým…”

Ayumi Hanýmýn birden bire ne olup olmadýðýný anlamadan rengi deðiþmiþti. Sevdiði adamýn aðzýndan ‘Bir Japon Kadýný’ kelimesi ile çok farklý duygular arasýnda gidip, gidip geldi. Yine kýskançlýk krizi baþ göstermiþti. Bir süre sustu ve ne söyleyeceðini bilemiyordu. Sanki nutku tutulmuþtu. Bir Japon Kadýnýný neden arýyordu? Ýçine bir kurt düþürmüþtü. Bu sevdiði adam yoksa baþka bir Japon Kadýna mý âþýk olmuþtu? Onun için mi hiç yüz vermiyordu? Kafasýnýn içi allak bullak olmuþtu.

“Kim bu kadýn? Hem senin kadýnlarla ne ilgin olabilir? Hele senin gibi biri… Kadýnlardan fersah fersah kaçan biri… Bu erkek milletini anlamak mümkün deðil…”

Bir hýþýmla kalktý. Gözlerine doðru akan yaþý gizlemek için Safa’nýn odasýný terk etti ve koþarcasýna uzaklaþtý. Safa arkasýndan seslendi ise de, sesini ona duyuramadý. Telefonla aradý, telefonu çalmasýna raðmen açmadý. Tekrar denedi yine açmadý. Odasýnýn kapýsýný kapadý, el çantasýný aldý, çýkýþ defterini imzaladý, aðýr adýmlarla hastane giriþ güvenlik görelisine yöneldi. Görevliye ‘Ayumi sordu.’ Görevli; “Hýzlý adýmlarla az önce hastaneyi terk etti…” dedi.

Ayumi’nin nereye gideceðini bilmiyordu. Daha önce böyle keskin bir ayrýlýk baþýna gelmemiþti. Nereye gidebileceði konusunda kafasýný zorluyordu ama bir türlü aklýna makul ve mantýklý bir yer gelmiyordu. Bir yandan da onun kendisine bir kötülük etmesinden çekiniyordu. Bir çýlgýnlýk yapabileceði endiþesiyle kendi kendini yiyip bitiriyordu.

“Neden ona bu Japon kadýnýn hikâyesini anlatmadým ki… Ama anlatmaya da fýrsat vermedi ki…” diyerek kendini savunmaya geçiyordu. Nereye gidebileceðine dair aklýna bir þey gelmiyordu. Aklýna elektronikçi arkadaþý geldi. Kýsacasý onu takip edebilecek bir mobil bir sisteme ihtiyacý vardý. Arkadaþýna;

“Sana bir telefon numarasý vereceðim onun nereye doðru gitmekte olduðunu takip edebilir misin?” diye sordu.

“Benim takip etmeme gerek yok… Sana bir iyilik yapayým ve sana bir program gönderiyorum onu indir ve telefonuna kur. Sonra da takip etmek istediðin telefonun imei numarasýný gir. Programý aç ve çalýþtýr. Yine de ben program adresini ve þifresini mesajla yolluyorum.”

Hastanenin bahçesindeki banklardan birine oturdu ve söylenenleri adým adým yerine getirdi. Ama elinde Ayumi’nin Ýmei numarasý yoktu. Peki, onun telefonun imei numarasýný nerden bulacaktý. Bir süre durdu ve düþündü. Aklýna hiçbir þey gelmiyordu. Tekrar arkadaþýný aradý. Programý kurduðunu ama elinde takip edeceði telefonun imei olmadýðý için iþinin yarým kaldýðýný aktardý.

Arkadaþý “Bana telefon numarasýný verir misin? Ýmei’ni bulmaya çalýþayým…”

Bir süre sessiz ve sakin olarak hastanenin bahçesinde aðaçlarýn dökülmekte olan son sararmýþ yapraklarýný seyretti. Kalktý ve hastane bahçesinden çýkarak biri süre caddede rast gele yürüdü. Çýlgýnca akýp giden ve zaman zamanda sýkýþan trafiði görmüyordu bile… Öfkeyle çalýnan klaksonlarý, son anda sertçe basýlan frenleri hiç umursamadan karþýdan karþýya geçiyor, caddede rastgele yürüyordu.

O arada arkadaþýnýn gönderdiði imei mesajý geldi. Programý açýp imei girince telefonun bulunduðu yeri gösteren bir harita geldi ekrana. Telefon Asakusa’ya doðru gidiyordu. Bir taksi çevirerek onu takibe baþladý.

Bu arada Murat Usta’nýn “Seninki buraya geldi…” mesajýný aldý… Ayumi’nin nereye gittiðine þimdi daha emin oldu ve içi rahatladý. Zamaný olsa gideceði yer yürüme mesafesindeydi ama taksiyi tercih etmiþti.

…

Ayumi hastaneden çýktýktan sonra çevirdiði taksiye binmiþ, Safa’yý en iyi tanýyan insanlardan biri olan Asakusa’daki Murat Usta’nýn döner dükkânýna gitmeye karar vermiþti.

Safa ile aralarýnda kaldýrýp atamadýðý ve güç ve iradesinin de yetmediði büyülü ve dokunulmaz bir alan vardý. Buna raðmen ayrýlýk fikri bir kýlýç darbesiyle ikiye ayýracak kadar acý veriyor hem bedenini hem de ruhunu sarsýyordu. Gözyaþlarýndan dolayý gözleri kýzarmýþ bir halde Döner Murata’ya girmiþ, gözleri ile Murat Usta’yý aramýþtý. Onu buraya getirerek tanýþtýran yine Safa olmuþtu. Safa’nýn sýk sýk takýldýðý mekânlardan biriydi.

Salon yine her günkü gibi kalabalýktý. Daha kapýdan girer girmez kasada oturan Murat Usta Ayumi Hanýmýn periþan halini görmüþ, yerinden kalkarak onu karþýlamýþtý. “Doktor Haným bu haliniz nedir?”

“Murat Baba her þey bitti…”

“Allah aþkýna biten nedir? Anlattýklarýndan hiçbir þey anlamadým…” Baþýný garson kýzlardan birine dönerek “Kýzým Yurina, Maiko’ya söyle kasaya geçiversin…”

“Safa baþka bir kadýný seviyor…”

“Bunu da nereden çýkardýnýz! Bu böyle ayaküstü konuþulmaz. Hele sen þu arkadaki locaya geç, ben de geliyorum…”

....

Devamý Var

...

Ant-150515