Hayalimdeki kendim’den uzaðým kaç zamandýr. Kendimi bildim bileli tüm çözümlemeler olasý ihtimallerle zihnimin odalarýný týkýþ týkýþ doldurdu.

Öncesi var mýydý da sonrasý demek geçiyor içimden her seferinde. Peki, sonrasý var olacaktý da neden an’ýn üzerini çizdim? An bellediðim ara duraklarda inip binme telaþý ile deviriyorum günleri hatta ömrü.

Katran karasý hükümlerle gölgelenirken belli belirsiz üstelik…

Hep var mýydým da yokluða icabet ettim? Yoktum madem onca yýl neden varmýþým gibi davrandým? Ya, hayatýmdan geçen insanlar hiç mi olmadý da þu an yanýmda deðiller peki onlarýn bende býraktýðý izler neyin nesi?

Emre… Hatta soyadý bile hatýrýmda ki akýlda kalýcý idi fazlasýyla týpký kendisi gibi. Kim mi Emre? Ýlkokuldan sýnýf arkadaþým.

Çocuðun gözleri yeþildi ki en bariz kalan aklýmda belki de gözleri ve hep yeþil kýyafetler giydirirdi annesi önlüðünün içine. Yeþil harici hiçbir renk barýndýrmazdý. Yeþilin her tonu pantolon ve kýsa paçalarý.

Boyu uzadýkça daha da çekerdi paçalarý pantolonunun. Yoksa geliþen kemikleri miydi isyan eden bunca dar bir kalýbýn içine sýðmaya çalýþýrken?

Ben de sürekli bir þeyler sýðdýrmaya çalýþýrdým ama çantamýn içerisine. Çantamdý hep ama hep aðýr çeken hatta tam bir külçe. Ama Emre’nin pantolonu idi hep boydan çeken. Bir gün bir yýl derken okul hayatýmýn neredeyse ilk yarýsýnda annem getirip götürürdü beni okula her ne kadar isyan etsem de. Emre ise tek baþýna gidip gelirdi. Ve diðer çocuklar…Ne var ne yok týkardým çantaya belli ki çoðunluðun dolduruþuna geliyordum. Lakin sýnýfta çanta taþýmayan tek kiþi idi Emre. Nasýl da dalga geçerdi sýnýftakiler. Ve beslenme çantasýnda sadece su bulunurdu. Kimseden de bir þey talep etmezdi ki önemsemezdi etrafýndakileri her ne kadar mercek altýnda incelendiðini fark etse de çocuk aklýyla. Biz fazlasýyla önemserdik ama özellikle de renk renk pantolonlarýný.

Güzel gözleri hüzün ile dolarken birkaç kez rast gelmiþtim koridorda sessizce aðlarken:

‘’Emre, ne oldu aðlýyor musun?’’ demem kalmaz hýzlý adýmlarla uzaklaþýrdý yanýmdan.

Garip olan Emre miydi yoksa bizler miydik sanýrým acýmasýzlýðýmýz daha o yaþta esir almýþtý ufacýk bedenlerimizi ve ruhumuzu.

Öðretmen farklý davranýrdý Emre’ye her nedense. Geçiþtirirdik çocuk aklýmýzla. Ve her beslenme saatinde yanýna çaðýrýrdý Emre’yi. Fýsýr fýsýr konuþurlardý.

Sýnýfýn en haþin iki yumurcaðý sýk sýk sýkýþtýrýrlardý Emre’yi bir köþeye ve karýn boþluðunu yumruklarlardý zavallýnýn.

‘’Muhallebi çocuðu, hadi anlat. Ne dedi öðretmen sana?’’

Aðzýný býçak açmazdý oysa ve kýrmýzýya çalardý suratý. Hep mutsuzdu ve hep suskun. Vardý bir derdi lakin tek kelime çýkmazdý aðzýndan. Derse fazlaca iþtirak etmese de hiç mi hiç üstelemezdi öðretmen.

Sýnýftakiler delil toplama peþindeydi Emre’nin deliliðine toz kondurmazken. Ne acýmasýzlýk!

‘’Oðlum, uzat paçalarýný. Ne o kumaþ mý yetmedi yoksa?’’

Artýk slogan bellemiþlerdi. Kendini bilmezler ne zaman Emre’yi tek baþýna görseler cürümlerini sürdürüyordu.

Yaz tatiline þunun þurasýnda kaç gün kalmýþtý demeye kalmadý ki bizler iyice sermiþtik postu. Sýcak ve bunaltýcý havada öylesine pestilimiz çýkmýþtý ki yaramazlýða bile fýrsat bulamýyorduk. Hele ki verilen yaz ödevleri akla zarardý. Belli ki koca yýl yaptýðýmýz yaramazlýklarýn acýsýný çýkarýyordu öðretmenimiz.

Devamsýzlýk had safhadaydý. Bir yandan tatil planlarýmýz havada uçuþuyordu.

Zile az bir zaman kalmýþtý ki bir hýþýmla sýnýfýn kapýsý açýldý ve gençten bir ada girdi sýnýfa. Ne kadar da Emre’yi andýrýyordu.

‘’Hoca haným…’’demesine kalmadý ki öðretmenimiz inanýlmaz kýzgýn gözlerle baðýrmaya baþladý:’’Burasý Dingo’nun ahýrý mý?’’

‘’Çok çok özür dilerim. Bu…’’

Týktý öðretmen lafý adamýn aðzýna.

Adamýn da yeþil gözleri vardý ve hüzünle bakýyordu.

Öðretmen bas bas baðýrmaya devam ediyordu adamý dinleme zahmetine bile katlanmadan. Belli ki sýcak iyice germiþti sinirlerini.

‘’Emre’yi götürmeye geldim’’ demesiyle tiz bir çýðlýk çalýndý kulaðýmýza:

‘’Dayý yoksa yoksa anneme…’’

Baðýran Emre’ydi. Adam kürsüye yaklaþtý:’’Çok özür dilerim ama acil.’’

Emre koþarak gelmiþti dayýsýnýn yanýna ve döndü öðretmene:’’Çýkabilir miyim?’’

En az öðretmen kadar þaþkýn ve merakla olaya kitlenmiþ ve olanlara akýl sýr erdiremiyorduk.

Ertesi gün gelir diye bekledik Emre’yi ve bir sonraki güne ve daha sonraki günler. Ne var ki Emre’yi bir daha hiç görmedik.

Karnelerin daðýtýldýðý gün yine bekledik Emre’yi ve boþa çýktý umutlarýmýz.

Bizler tüm acýmasýzlýðýmýzý unutmuþ Emre’nin yolunu gözler olmuþtuk ve bir o kadar özlemiþtik.

Toplu halde resim çektirirken okulun son gün öðretmenimiz titrek bir sesle konuþmaya baþladý:

‘’Çocuklar keyfinizi kaçýrmak istemezdim ama Emre aramýza dönmeyecek.’’Ve kýsa kesti konuþmasýný sarf ettiði son cümle ile:’’Maalesef Emre’nin annesi…’’tamamlayamadý sözünü. Yýðýlýp kalmýþtý sýnýfýn ortasýnda.

Güç bela yetiþti imdadýna diðer öðretmenler ve veliler. Zorla da olsa kadýncaðýz ayýlmýþtý. Sapsarýydý yüzü giydiði etekten bile sarý. Ve bu konu bir daha asla açýlmadý.

Yaz tatili su gibi akýp geçmiþti. Yeni eðitim döneminin ilk günleriydi. Diðer sýnýftan kulaðý delik bir kýz çocuðu çekti bizleri bir kenara ve:’’

‘’Emre var ya’’

‘’E, ne olmuþ Emre’ye?’’

‘’Onun annesi annemin terzisi. Bilmem bilir misiniz?’’

‘’Bize ne ki bundan.’’

‘‘Nesi var mý? Annemin tüm gece elbiselerini o dikiyordu. Bilin diye söylüyorum.’’

‘’Demek terzisi öyle mi?’’

‘’Dedim ya.’’

‘’Ýyi de mademki annesi terzi niye paçalarý hep kýsa?’’

‘’Annem artan kumaþlarý hep verirdi sýrf yardým olsun diye. Neyse bilin diye söyledim. Anlayýn artýk neden öyle garip giyindiðini.’’

Derken çirkin bir kahkaha attý. Belli ki daha diyecekleri vardý:

‘’Size bir sýr vereceðim gerçi annem söylememem için tembihledi ama…’’

Sýnýfça kýzdan pek haz etmesek de meraklanmýþtýk doðrusu:

‘’Hadi, çýkar aðzýndaki baklayý.’’

‘’Emre’nin annesi çok hastaydý.’’

‘’Bize neden söylemedi ki? Ya, þimdi nasýl?’’

Lafýný bitirmemiþti ki biri gelip çekti kýzý kolundan.

‘’Ben sana ne demiþtim, unuttun mu?’’

‘’Ama anne.’’

‘’Çocuklar siz bakmayýn Leyla’nýn densizliðine.’’

Biz hala çocuk aklýmýzla oturtmaya çalýþýyorduk bulmacanýn daðýnýk parçalarýný.

‘’Söylesenize þimdi nasýl hem Emre de görünmedi hiç.’’

‘’Üzgünüm çocuklar. Ama bilin ki Emre yeni yuvasýnda çok mutlu olacak.’’

O senenin neredeyse tamamýný düþünmekle geçirdim daha doðrusu hepimiz zira fazlasýyla etkilenmiþtik bu olaydan. Ve ilerleyen süreçte öðrendik ki akrabalarý Emre’yi yetiþtirme yurduna yerleþtirmiþler. Bir daha ne Emre’yi gördük ne de bir haber aldýk ondan. Ama biliyorduk ki her nerede olursa olsun o bizim Emre’mizdi, güzel gözlü arkadaþýmýz. Gözlerindeki o hüzün ve kýsa pantolon paçalarý ile ki sebebini ve anlamýný seneler sonra anlayacaðýmýz.