Aslýnda hiç mi hiç önem arz etmiyordu. Görmezden gelindiði her saniyede görmediði kim varsa biliyordu nazarýnda pamuk ipliðine baðlý bir düþtü yansýttýklarý.

Var olmamýþ bir düþün hangi imgesi olursa olsun var oluþunun getirdiði dayatma kadar sýkýntý veriyordu zikredilen her bir hece üstelik menfi anlamda.

Ne yolsuzdu ne kimsesiz.

Ne yorgundu ne bitap.

Ama dayanamadýðý tek cümle iken duymazdan geldiði hiçbir þarký çalmýyordu fonda.

Ne tek bir karartý ne gün ýþýðý. Üstelik yalýn cümlelerde hayat buluyordu varlýðý ve sadece tekil bir kimlik idi ona yakýþan. Bu yüzden dert deðildi kimsesiz addedilen o nüktedan mizacý. Miracý belliydi ve sadece sýrasýný bekliyordu. Kim bilir belki de gelmiþti.

Hadým edilmiþçesine içine kapanýktý tüm beþeri ihtiraslarý zaten soran eden de yoktu. Ýniltiler karýþýrken sessizliðe aforoz edilmiþ ithamlarla yanýt vermeden bekliyordu.

Bir düþ dönümü idi bir gün dönümü beþi bir yerde kahkahalar atarken park etmiþ vicdanlarý þaþkýnlýkla seyrediyordu. Öyle ya, asýlsýz kimlikler cirit atarken kimin ne haddine idi sorgu hâkimi kesilmesi baþýna.

Sýfatsýz olmayý býrakýn bir yana o bile unutmuþtu ismini nitelendiren rütbesini. Bu deðil miydi onu farklý kýlan hele ki kaçak göçek düþleri yok muydu bir bir sunuma geçirmeyi planladýðý.

Demleneceði kadar demlenmiþti. Muzdarip kýlýndýðý ne varsa derin bir iç çeker çekilirdi mabedine. Urganý da yüreði de beyazdý. Yüzü de vicdaný da pür-ü paktý. Asýlsýz ne varsa içinde devinse de haz etmiyordu neticede hakkýnda verilen hükümlerden.

Ne zamanki aile meclisi toplansa görmezden gelirdi ama huzursuz olurdu döþeðinde.

Bir oðlu saðdan çekiþtirir gelinlerden biri kulaðýna fýsýldardý küçük oðlanýn:’’Bu muydu payýmýza düþen ha… Sen onca sene kahrýný çek ve sonuca bak. Sadece evin yarý hissesi.’’

Büyük torun mýzmýzlanýrdý:’’Hadi baba, artýk eve gidelim. Nette iþim var.’’

‘’Otur aþaðý. Dur daha neticeye varamadýk. Dünür söyle gayri, o ipoteði nasýl kaldýrýrýz. Adama bak sen. Giderayak mirasýný hayýr kurumlarýna baðýþladý.’’

‘’Tövbe de oðul. Konuþma adamýn arkasýndan. Hem bak daha kýrký çýkmadý.’’

Huzursuzca kýmýldadý. Belli ki alýþamamýþtý henüz yerine. Boyutsuz varlýðý acý içindeydi. Vicdaný da yüzü de pür-ü pak olsa da.

‘’Baba, bak. Mezar açýk. Yoksa ölü mü kaçtý?’’

‘’Dellendirme adamý. Tövbe de. Dur bakayým.’’

‘’Vallahi baba. Bak toprak da ýslak.’’

‘’Hele, gel yanýma. Yok, oðul. Belli ki yeni gömülmüþ. Hadi birer Fatiha okuyalým. Allah rahmet eylesin. Belli ki kimsesiz garibim.’’

‘’Duydun mu o sesi, baba? Sanki biri inledi.’’

‘’Sana öyle gelmiþtir. Hadi, hýzlan. Anan bekler. Duaný etmeyi de unutma e mi. Sevaptýr oðul. Kim bilir hangi Allah’ýn garibi. Allah taksiratýný affetsin.’’