Kaygý addedilen ne çok olgu uzaðýnda durmaya çalýþsak da ister istemez müdahil olduðumuz.

Sýrnaþýk bir eylem aslýnda yaratýlan o hicap: Bir yükün tasviri kadar aðýr mý yoksa pamuk kadar engin bir hacmi olan bir yanýlgý mý?

Hadi, söyleyin bir kilo pamuk mu aðýrdýr maliki olduðumuz ruh mu?

Derinlerin ulaþýlmazlýðýnda aslýnda kopan þu kasýrga her ne kadar günlük güneþlik olsa da gök kubbe ki sanýrým Yaratýcýnýn gönül odasý olduðundan her baþýmýzý kaldýrdýðýmýzda gözümüze çalýnan o mavilik sonsuza giden bir mihrap kadar bir ucunda biz bir ucunda Tanrý.

Meleklerin varlýðý aslýnda yüreðin aðýrlýðýný paylaþtýðýmýz hele ki her inciniþimizde içimizden geçen o ‘’ah’’. Mazlum olmak belki bu yüzden fazla hicap duyulasý bir duygu deðil çünkü gerçek o ki yine yanýnda Tanrý o ezilen yüreðin.

Bir dokunup bin ah iþitemezsiniz inanýn ki zira her birini ekledikçe birbirine göðe merdiven yapmaktayým ve asýlýyým en ucunda eninde sonunda ulaþacaðýma kani olduðum o bilinmezlik iken aidiyet duygumu pekiþtiren.

Ucu yanýk mektuplarýmý okuduðunu biliyorum Tanrý’nýn ve sitem ettiðini de her yanlýþýmda bu yüzden algýlarýmý asla kapamýyorum her ne kadar gizil kimliðimin tanýklýðýnda yol alsam da gönülden gönüle her ne kadar hissetmese de zaman zaman aþkýn erbabý dostlarým.

Salkým saçak ne varsa çoktan sallantýda gittiðinden beri son yolcu. Bir sonraki kim bilemem lakin bildiðim bir þey var ki yol çok uzun bu yüzden nöbetteyim gece gündüz her ne kadar sakil ve sefil hissetmeme sebebiyet verilse de.

Raks eden bilinçaltý güdülerin eþliðinde ayrýþtýrdýðým onca çer çöp miadý dolan bir gönlün arka perdesinde konuþlandýðý satýrlarda ayan beyan haykýrmakta adýmý. Her ne kadar duymazdan gelsem de çýðýrtkan Çingene kadýnlarý hep ama hep ayný þarkýyý söylemekte. Bir derken iki derken yirmi dört saat kulaklarýmý çýnlatan. Bu yüzden adýmýn geçtiði her þarkýda meþk ediyorum: Kâh derviþ ruhum kâh çarpýtýldýðým tüm o imgeler ile donattýðým gönül bahçemde bir aþaðý bir yukarý arþýnlýyorum yolu.

Kelimelere sýðýndýðým her yeni gün biliyorum ki miracým.

Sustuðum her saat biliyorum ki mizacýma çok aykýrý.

Aykýrý bir düþün kaçýncý perdesi kestiremez oldum inanýn ki bu yüzden rakamlarla iliþiðimi kestim oysa sayýlar hep ilgi alaným olmuþtur. Belki önümdeki T cetveli ya da hacmini hesapladýðým o bulut yýðýný ve devleþen kaygýlarým git gide yaklaþtýðým o edim yüklü döngü.

Akýl yürüttüðüm her problemde karþýlaþtýðým bilinmezlik katsayýsý belki de içimdeki çocuðu sabit deðiþken kýlan. Sað elimde kýrmýzý bir balon sol elim annemin kucaðýnda ve ýslak gözlerimi kýrpýþtýrýrken gözümü alamadýðým o alacakaranlýk kuþaðý bin bir hayaletin cirit attýðý bir imge yýðýný olsa da adlandýramadýðým ne çok ölçüt önce ruhumu saran sonra evreni ve nihayetinde yalýtýldýðým birliktelikler. Edimlerim hatta mahkûm edildiðim zaruretler ve kýyýsýnda hüznün ellerimle yýktýðým kumdan kaleler ve asil þövalyeleri ardýna gizlenmiþ Kaf daðýnýn ben nöbette iken bir türlü gelmek bilmeyen.

Ellerimle çizdiðim o yolun kaçýncý dönemeci kim bilir görmekten hicap ettiklerimle yolumun kesiþtiði ve sadece bir aðaç kovuðuna sýðýnmak kadar olaðan benim için gerisin gerisin kaçmak.

Nedenleri ve niçinleri yalýtamadýðýmdan belki de bu vakur duruþum fazlasýyla yadýrgansam da. Elime geçen sadece hiçlik aslýnda her yazýnýn ertesinde hissetsem de mutluluðu elimden almak istedikleri gün kadar aþikâr diðer yandan ve yavrusunu kol kanat germiþ bir anne niyazýnda kelimelerim tükenmek bilmemekte. Donanýmlý bir ruhun sýra dýþý korkusu mu yoksa kaybetmenin eþiðine her geldiðimde? Neyi kaybedeceðim çok bariz: Keþfedemediðim o küçük kýz çocuðunun çalýnmýþ hayalleri mi yoksa beni girdaba sokan bu yüzden sýðýnýyorum gökteki bilinmeze hem de kendimi bildim bileli.

Hep sorardým küçükken:’’Tanrý nerede?’’

Cevabýný duymadan sadece göðe kaldýrýr baþýmý ve boydan boya süzerdim evreni görebildiðim kadarýyla ve bilirdim beni yukardan çaðýrdýðýný. Korkup sevdiðim tek varlýk. Sevip beni koruyan yegâne güç. Ve çaðladýkça içimdeki sevgi hele ki bölüþemezken tüm yükümü alan ve beni her halükarda kabullenen. Neden konuþmadýðý hep zihnimi kurcalamýþtýr sanýrým verecek cevabý olmadýðý için ve bildiklerimi bilip de yüzüme haykýrmazken yoksa nasýl sahip olurdum Ýlahi Aþk’a.

Pessoa’nýn vurguladýðý þu cümleye bakar mýsýnýz?

‘’Bunu acý, ironik bir öngörü söylüyor bana, ayný zamanda bu kesin bir gerçeklik olduðu için zihinsel yönden de avantajlýyým.’’

Ne amaçla telaffuz ettiði belli olmasa da sýðýnaðýmda güçlü bir imge yýðýný söylediði bu cümle yürekten inanýp desteklediðim ve savýmý kolaylýkla savunabileceðim.

Sevmek iken evrenin varoluþ amacý ne gerek var nefrete deyip geri çekildiðim kaçýncý muharebe kim bilir ve aklýma düþen üç savaþ:’’Bedir, Uhud, Hendek’’

Ne alakasý var demeyin mademki Peygamber efendimizin ümmetiyiz her birimiz deðil miyiz kendi doðrularýmýz uðruna bireysel savaþ veren.

Kan dökmesek de gözyaþý akýtýyoruz ve sefil varlýklarýmýz yeri geliyor esir düþüyor. Esir almasam da esir verdiðim duygularým bazen hüzne gebe bazen eþsiz bir mutluluk yüzüme gözüme bulaþan her ne kadar sýk sýk dýþarý yansýtmasam da. Ama tek gerçek çalýntý olmadýðý mutluluðumun ve girizgâhtaki tüm umutsuzluk yerine konuþlanýyorum gönül bahçemde boydan boya umut tohumlarý serpiþtirmiþken.

Acýyý muþtulamak hiç de zor deðil hele ki sahte, yararsýz ayrýntýlar ile donatýlmýþken evren gerçeðe âþýk oluyoruz belki bir insan belki bir edim belki de bir hayal. Yine de posasýný çýkardýðýmýz her eski gün biz bir sonrakini büyük bir þevk ile beklerken.

‘’…düþlenmiþ imgeler dünyasýndan, eþit paylar alarak doðmuþ bilgeliðim ve hayatým.(Pessoa)

Nizamý yitik olsa da zaman zaman ya da devrik bir sevda iken peþine düþtüðümüz düþsel yolculuðumuz sürdükçe payidar olacak varlýðýmýz ve umutlarýmýz.