Askerliðimi müzisyen olarak Çorlu orduevinde yapýyorum. Orduevinin lokanta olarak da kullanýlan büyük salonunda tatbikat var, (belki hatýrlarsýnýz þu Hora olayýný, tatbikat onunla alakalý) her yan harita ve giriþ yasak. 

Bizim kulisin kapýsýna da üç pýrpýrlý bir astsubayý nöbetçi koymuþlar. Kolluk nöbetim var, ama bu sakin ortamdan istifadeyle kaçýp, çarþýya dolaþmaya çýkacaðým. Sivil kýlýklar ise kulisteki dolabýmda.

Kulisin kapýsýna varýp içerden sivilleri almama izin vermesi için Üstçavuþa baþlýyorum dil dökmeye; "ben bilmem komutan bilir," diyen krolar bunun yanýnda melake. Ýzin vermiyor.

"Puþt herif!" diyorum ve uzaklaþýyorum oradan. 

Tatbikat akþam saatlerinde bitiyor. Tatbikata katýlanlara bir gece düzenlenmiþ, biz de orkestra olarak yemek müziði, dans müziði filan üstümüze düþeni yapýyoruz. Ýstanbul’dan da Ertan Anapa ile karýsý (yanlýþ hatýrlamýyorsam onun adý da Funda Anapa idi) getirilmiþ, bir güzel onlara da eþlik ediyoruz, iniyoruz sahneden. 

      Herkes daðýlýyor, sessizliðe bürünüyor her taraf. Kollukla kapýlardaki nöbetçileri bir kontrol edip, gidip yatacaðým artýk... Yatabilirsem! 

Gündüz, "puþt" dediðim astsubay, almýþ iki arkadaþýný yanýna, orduevi avlusunda karþýma dikiliyor. "Puþt" kavgasý tez baþlarmýþ, öðrendim, çünkü “aman” dilenmeme bile fýrsat tanýmadan giriþiyor, “puþt herifler!” Ben bir vuruyorum, onlar üç, üç bir maðlup tamamlýyorum kavgayý, ama gözlerimi de hastanede açýyorum maalesef... 

O kavgadan hatýrlayabildiðim en belirgin þey, orduevi bahçesindeki otomobillerin altý. Onlar mý yatýrýyordu, yoksa ben mi kaçýyordum kedi misali, bilemiyorum... Her neyse, hayatým boyunca yediðim en kutsal dayak bu oldu, tadýna hala doyabilmiþ deðilim...

O dayaðýn yararý da oldu bana. Dayaktan yirmi yedi gün sonra tezkereye çýkacaktým, ama üç gün sonra, yani yirmi dört gün erken çýktým; çünkü, kaldýrýldýðým hastanede bir ay hava deðiþimi verdiler. 

Sivile intikalimden kýsa bir süre sonra memuriyete girdim. Oðlum, eþim ve ben, cicim aylarýnýn keyfindeyiz. Askerliði de, kutsal dayaðý da çoktan unutmuþum… Tabii ki, postacý, unutmayanlarýn tanzim ettiði bir sarý zarfý getirip teslim ettikten sonra, açýp okuyarak hatýrlayýverdim. “Üstçavuþ Mehmet bilmemkime çartcurt yaparak curt cart… on iki gün hapis cezasýyla þakýrt…” diye bir yazý göndermiþlerdi. 

Ýþime yansýtmadan, yani haber vermeden, eþim hasta, ona destek olacaðým, diyerek aldým yýllýk iznimi, (izin hakkým yirmi gündü) girdim mahpushaneye.

Kapýdan girdikten sonra gardiyanlar tarafýndan sorulan ilk soru: “Saðcý mýsýn, solcu musun, hemþerim?”

Cevabým, doðrunun dikalasý: “Saðcý da deðilim, solcu da; ben Atatürkçüyüm!” Ben Atatürkçüyüm, derken göðsümü þöyle bir ileri attýðýmý da hatýrlýyorum.

Ama, gel gelelim bu muteber bir cevap deðil. “Olmaz!” denilerek itiraz ediliyor hemen. “Onlar için bir yerimiz yok! Ya saðcý olmalýsýn, ya solcu!”

Buyur, buradan ye! “Ortasý yok mu bunun?” diye soruyorum.

“Yok,” diyorlar. “Cezaevinin üst katý saðcýlara ait, alt katý solculara ait. Devlet baba bir üçüncü kat inþa ederse, oraya da Atatürkçüleri koymaya baþlarýz.”

“Zor olur o hemþerim, “demekle yetiniyorum, içimden, "nah koyarsýnýz!" derken.

Eh, yýl bindokuzyüzyetmiþyedi; ta o günden bilemezdim ki, iki bin on ikide Atatürkçülerin hapishanelere doldurulacaðýný! 

“Siz nerede yatmamý tavsiye edersiniz? Saðcýlarýn arasýnda mý yatayým, solcularýn mý?” diye ýsrar ederek sorunca, adamlar, istediðim tavsiyede bulunuyorlar.

“En iyisi mi solcularla yat sen hemþerim, Atatürkçülük sanki solculuða biraz daha yakýn gibi saðcýlýktan…”