DOSTLUÐUN SIRRI 

    Ýhtiyar dede gönül  merhalesini çoktan aþmýþtý. Sekiz kiþilik ailesinde yaþayýp gidiyordu. Fazla muhabbeti yoktu insanlara karþý. Hangi sohbete katýlsa gündelik konulardý. Bu konular ihtiyarý çok sýkardý. Kendi kendine bazen, “Yahu bu insanlar ne kadar dünyayý seviyor.” diye mýrýldanýrdý. 

    Sadece bir dostu vardý. Ýki-üç günde bir ziyaret etmese duramazdý. Giderken de dostuna en iyi yiyeceklerden alýr götürürdü. Dostunun evi, köyün dýþýnda çok uzaktaydý. Bir saatlik yol yürümesi gerekirdi. Bu yüzden ailesiyle hep münakaþa ederdi.

 -Be herif buralarda insan mý yok?  Gece yarýlarý yollarda baþýna bir iþ gelecek. 

Ýhtiyar hiç oralý bile olmazdý. Kendinden emin edayla baþlardý.

-Bakýn yavrularým, karýcýðým ben o yolun daha da uzun olmasýný istiyorum. Dost için attýðým her adým bana keyif veriyor. Zahmetsiz dostluk olur mu? 

  Ev halký ihtiyarýn söylediklerinden bir þey anlamazdý.

-Ýnsan yaþlandýkça akýl seviyesi düþüyor galiba.

-Yok yok kardeþim, hiçbir yer görmeyen insanlarýn algýlarý kapalý oluyor.

-Yav eskidende bu böyleydi. Buðday tarlasýna hayvanlar girerdi. Çýkarmayýn yesinler onlarda Allah’ýn yarattýðý her canlý derdi. Tarlasýný korumazdý.

-Dedemle bostana gitmiþtik. Çocuklar bostandan salatalýklarý çalýyorlar. Oda görmezlikten geliyordu. Dede döv þunlarý deyince “Evladým yesinler býrak, salatalýðý topraktan bitirende Allah, o çocuklarý yaratanda, neyi kimden kýskanýyorsunuz”.

Ýhtiyarýn bu vurdumduymazlýðý çýldýrttý hem aileyi hem köylüyü. Hiç kimsede meyve olmazken onun meyvelerini dallar taþýmazdý. Hayvanlar içinden çýkmadýðý halde onun buðdaylarý diðerlerinkinden daha gür olurdu. Kimse bir akýl erdiremezdi bu olup bitenlere.

    Bir gün sabah namazýna kalkýp abdest alýrken ihtiyara inme inmiþti. Ev halký feryat figan ederken ihtiyar pestil gibi yatýyordu. Ellerinden ayaklarýndan tutup yataða götürdüler. Gece saat03:30’du. Tam yataða yatýrdýklarýnda kapý çalýndý. Evin büyük oðlu kapýya çýktýðýnda ne görsün, ihtiyarýn dostu kapýdaydý. Ýnme ineli on dakika olmamýþtý. Bu adam nerden duymuþtu. O zaman köyde bile telefon yoktu.

-         Evladým müsaitseniz içeri girebilir miyim?

    Çocuk kekeleyerek “evet” dedi. Herkes þaþkýndý. Ýhtiyara öyle inme inmiþti ki aðzý kulaðýnýn olduðu yere gelmiþti. Ýhtiyarýn dostu yavaþça içeri girip duvarda asýlý olan Kuran-ý Kerim’i aldý. Dostunun baþýna oturup okumaya baþladý. O okudukça ihtiyarýn aðzý yerine geliyordu yavaþ yavaþ. Yarým saat sonra ihtiyar eski haline gelmiþti. Ýhtiyarýn dostu ev halkýyla vedaþýp gitti. Fakat arkasýnda bir sürü soru iþareti býrakarak gitmiþti.

    Ýhtiyarýn dostuna kim haber vermiþti. Ýhtiyarla dostunun mesafesi bir saat olduðuna göre 02.30 da evden çýkmasý lazýmdý. O saatte ihtiyar yatakta uyuyor. Ýnme inmemiþti. Dostuna inme ineceðini nasýl biliyordu. Kafalar allak bullaktý. Bu sorunun cevabýný hiçbir zaman bulamadýlar. 

     Evin büyük çocuðu bir gün ihtiyarýn dostunu görünce bu olanlarý teker teker anlatýp sordu.

-Amca dedeme inme ineceðini nasýl bildiniz.

-Bak evladým, insanýn dostu Yemen’de yaralansa acýsý Þam’da duyulur.

-Peki, amca 03.30’da inme indi dedeme senin evden 02.30’da çýkman lazým. O zaman dedem saðlamdý.

        Ýhtiyarýn dostu hafifçe gülümseyerek çocuðun baþýný okþadý.

-Bak evladým siz rakamlarla çok uðraþýyorsunuz ve mantýðý çok kullanýyorsunuz. Bu güne kadar insanlýðýn baþýna ne geldiyse matematik ve mantýk yüzündendir. Eðer ikisini de kenara atabilirsen her soruya cevap bulursun. Ýþte o zaman insan olursun.

                                                                                                                  AHMET ÇÝFTÇÝ