Selçuk ne kadar mücadele etse de, bir kadýnýn ýsrarlý ve kararlý haliyle ne isterse yapabileceðini öðrenecekti belki bu gecenin son saatlerinde. Gerçek olan bir þey vardý; odada ne þehvet ne de karþý duruþ mücadelesi tadýnda deðildi. Saatler geçtikçe, Çiðdem arzunun kendi tenine iþlediði nakýþlarý dokuyordu Selçuk’un tenine de.
 
Mücadele kýzýþtýkça þiddet de rol almaya baþlamýþtý. Çiðdem dayanamayýp Selçuk’un üstündekileri yýrtarak çýkartmaya baþladý. Genç adam þaþkýndý olanlar karþýsýnda. Üst bedeni tamamen açýkta ve týrnak izleriyle doluydu. Yer yer kan bile sýzýyordu hafiften. Çiðdem ise tam bir diþi panterdi.
 
-Seninle seviþmek istiyorum. Hepsi bu! Neden karþý koyuyorsun Selçuk? Zevk alacaksýn. Gör de bak, çok mutlu edeceðim seni.
 
-Ondan þüphem yok. Sadece bunu yapmak istemiyorum… Zevk almak da istemiyorum Çiðdem!
 
-Bir kadýna ancak erkekliðinden þüphe duyan bir kiþi bu kadar karþý durabilir. Ben senin erkekliðinde sorun olduðuna eminim artýk. Gerçek bir erkek olsan çoktan bana sahip olmuþtun!
 
Selçuk o an titremeye baþladý. Bu söz yýkmýþtý adamý. Gözünün önünden gitmeyen karýsý, çocuklarý, Aydýn siliniverdi. Artýk sadece bu odayý ve odadaki kadýný görüyordu. Ýspatlamalýydý kendini. Kadýnýn poker oynar gibi yaptýðý blöf tutmuþtu. Vücudunun arzuya direniþi, verdiði mücadele o anda bitmiþti. Þimdi sadece kendini ispatlamak, tüm hünerlerini göstermek istiyordu bu kadýna. Çiðdem zafere adým adým yaklaþýyordu.
 
Her þeyin tadý kaçmýþtý. Þu an bir hýrs girmiþti odaya, bir acý dolaþýyordu þehvetin kollarýnda.
 
Birliktelik neydi þu an? Birbirini seven iki yüreðin ruh ve tenlerini paylaþmak mý yoksa heyecan duyacaðýn yenilikleri bulup kaçamaklara saklanmak mý? Neydi? Vücudun acýkmasý mý? Erkeðe “Ben çok diþi bir kadýným” demek mi? Kadýnýn silahý mý? Neden doðru insanlarla bir þölen þekline dönüþtürmüyorlardý ki bu iliþkiyi?
 
Rimellerin yüzüne tül çektiði kadýn, gecenin karasýyla da yüzüne boyamýþtý. Selçuk da erkek olduðunu ispatlamýþtý. Sabahýn ilk ýþýklarýna “Günaydýn” diyen iki kahramandýlar artýk. Bu kahramanlar; yenilginin kahramaný, þehvetin kurbanýydý…
 
Çiðdem banyoya girdi, suyu açtý. Öylece duruyordu. Duþtan vücuda vuran binlerce su damlacýðý altýnda arýnmak mý, ayýlmak mý, zafer sevinci yaþamak mýydý bu duruþ? Kendisi de bilemiyordu. Kendi dünyasýnda kapalý bir kutuydu artýk.
 
Annesi üvey babasýyla evlendikten sonra baþlamýþtý Çiðdem’de susmalar. Annesi ve üvey babasýnýn odalarýndan gelen hoyratça sesler, kendisini evde yok sayýp serbest hareket ediþleri bu sonucu yaratmýþtý belki. Bu doyumsuzluðu ne idi? Saðlýksýz bir düþünce hali olduðunu biliyordu ve su ayýltýyordu O’nu þu an.
 
Adam ise direniþini bir cümle karþýsýnda terk etmiþti. Mahcuptu. Kendine de, erkeklik gururuna da, sevdiklerine de ihanet etmiþti.
 
Çiðdem Selçuk’un gömleðini yýrttýðý için resepsiyonu arayýp yardým istedi. Personele ait bir gömlek varsa satýn almaya hazýr olduðunu söyledi. Az sonra bedenine uygun, kullanýlmamýþ bir gömlek geldi. Otel tarafýndan Selçuk’a hediye edilmiþti. Bu kara gecenin ödülümüydü ki beyaz gömlek? Siyah anýlar kalacaktý bu otel odasýnda.
 
Geldiklerinden çok farklý ayrýlýyorlardý þimdi otelden. Ýkisi de durgun ve suskundu.
 
Dört hafta birbirlerine hiç mektup yazmadýlar; iletiþim kurmadýlar. Bir ay kadar sonra, postacý okula gelen mektuplarý býrakýrken, Çiðdem’den Selçuk’a gelen mektubu da uzatmýþtý adama.
 
-Selçuk Bey, bu mektup aslýnda ev adresine yazýlmýþtý. Ýsminize olduðunu görünce okula, size teslim etmek istedim.
 
Selçuk telaþla mektubu aldý. Kimden geldiðini görünce, içinden “Oh! Allah’ým sana þükürler olsun. Ýyi ki buraya getirmiþ.” diye geçirdi.
 
-Çok teþekkür ederim. Ýyi düþünmüþsünüz. Artýk bana ait tüm mektup ve postalarý okula getirin lütfen. Eve gitmenize gerek yok.
 
Koyu uçurumlarýn en yüksek tepesinden bakar gibi bakýyordu okuduðu cümlelere Selçuk. Çiðdem mektubu kýsa yazmýþtý.
 
“Senden hamileyim Selçuk. Çocuðumuz olacak. Bir an önce buluþup konuþmamýz lazým. Bebeðimi nerede dünyaya getireceðime, nasýl etrafýmýza söyleyeceðimize birlikte karar vermeliyiz. En yakýn zamanda cevabýný bekliyorum. Çiðdem”