Ýçim burkuldu. Ustam, eþi ve çocuklarý geldi gözümün önüne. Karýsýný ve çocuklarýný çok severdi. Kavgalarý da olurdu, ama her halde sevgisini belli edemezdi. Ya çocuklarý, babalarý her geldiðinde nasýlda sevinçle koþar ona sarýlýrlar, yanaklarýndan öperlerdi. Þimdi ne yapardý bu çocuklar, kim bilir nasýl üzülecekler. Ya karýsý, o ne yapar acaba, kocasýna bir avukat tutarlar mýydý? Ýçerisi tehlikelerle dolu diyordu Amir, sahip çýkan olmasa her an öldürülebilirdi.

    Ne iþin vardý be adam? Paran mý, pulun mu yoktu, neden niçin yaptýn bu pis iþi? Meraktan mý, hevesten mi kim bilir? Bunca sene yaptýklarýný çok iyi gizler, hiç de belli etmezdi.

    Amir Bey ve hemþireler gidip de yalnýz kalýnca duygulanmýþ, gözlerim dolmuþtu. Gözyaþlarým yüzüme doðru akarken silmeyi bile düþünemedim. Hayatý hep olumsuz yönleriyle mi tanýyacaktým. Benim gibiler yaþamayý nasýl sevsinler, henüz kaç yaþýmdaydým ki?

    Amir Beyin anlattýklarýný düþünme zamaným oldukça boldu. Beni fena kullanmýþlardý, sanýrým buna kullanma derlerdi. Haberim olsaydý beklide korkar uyuþturucularýnýn eline düþmezdim. Yetkisi olanlar beni haberim olmadan yem yapmýþlardý. Hem de ne yem! Bu genç yaþýmda okkalý bir ders aldýðýmý biliyordum, farkýnda olmadan kullanýlmak. Galiba içimde burukluk oluþmuþ, birazda kýzgýnlýk vardý. Kolay deðil, kýl payý ölümden kurtulmuþ biri olarak, kýzmak için haksýz da sayýlmazdým elbette.

    Günler geçtikçe iyiden iyiye iyileþtim. Artýk serum da olmadýðý için ayaða kalkýyor, yürümeye çalýþýyor, tuvaletime bile gidiyorum. Bir ara hastaneye berber gelince, caným acýsa da týraþ olmak istedim ve sakalýmý kestirdim, sakallý olmayý hiç sevmezdim. Yüzümdeki morluklar da azalmýþ yüzüm ortaya çýkmýþ, renkte gelmiþti. Aðrýlarým azalýnca ellerim ve kollarýmda oldukça rahatlamýþtý. Öðlen vakti gelen hemþireye:

--- Ne kadar daha kalmam lazým, Doktorda pek gelmez oldu.

---Ýstediðin kadar kalabilirsin caným, senin için süre yok, iki üç gün daha buradasýn.

Zamanla hastaneyi gezmeye baþladým. Bir gün yaþadýðým daha doðrusu þahit olduðum bir olay, hafýzamda yýllarca kalacak þekilde, hayatta nelerle karþýlaþabileceðimi bana güzel bir dersle öðretmiþti. Sabah saatlerinde yattýðým odanýn önünde baðrýþma ve aðlama sesi geldiðini duyunca merakýmdan kapýyý açarak baktým, sedyede oturan bir adamý ve yanýnda bulunan bir bayanla erkeði endiþeli haller içinde gördüm. Adam gözyaþlarý içinde aðlarken yanýndakiler onu teselli ediyor, bir þeyler söylüyorlardý. Yanlarýna gelen hemþirelerde adamý sakinleþtirmeyi baþaramadýlar.  Yavaþça yaklaþarak hastanýn yanýndaki adama sordum:

---Geçmiþ olsun neler oldu?

Adamcaðýz üzüntülü bir þekilde:

---Eniþtem rahatsýz, ameliyat olmasý gerekmekte,  fakat o istemiyor.

---Tehlikeli mi?

---Hayýr, ama o istemiyor inþallah razý ederiz.

Fazla kalamayýp oradan ayrýldým, ancak o adamýn davranýþýný aklým almadý. Ýnsanlar iyi olmak için hastaneye koþarlarken bu adamýn niye böyle davrandýðýna o kiþi ile bir daha karþýlaþana kadar bir anlam verememiþtim. Ýki gün sonra koridorda gezerken açýk bir kapýdan içeri baktýðýmda, içeride o adamýn yattýðýný gördüm, dayanamayýp içeri girdim yanýna yaklaþarak:

--- Geçmiþ olsun,

Dedim, yanýnda hanýmý vardý.

---Saðol.

---Ameliyat oldunuz mu?

---Evet, oldum.

Hanýmý bana oturmam için yer gösterdi, oturdum.

---Geçen gün boþuna o kadar korkup aðladýn, bak þimdi iyileþmiþsin.

Dedim.

---Sorma kardeþim, ah bir bilsen?

---Anlat o zaman,

Dedim, kýsýk bir sesle:

---On yýl önce annemi, dokuz yýl öncede babamý ameliyat masasýnda býraktým. Önemli hastalýklarý yoktu, ama nedense ikisi de ayný þekilde rahmetli oldular. Doktorlarda o zaman bu olanlarýn nedenini bulamadýlar. Ayný þekilde bende masada kalacaðým diye çok korktum, kimse beni anlayamazdý.

---Tamam, sen fazla yorulma haklýsýn tekrar geçmiþ olsun,

Diyerek odadan çýktým.

    Ertesi günün ikindi vakti koridorlarda bir aðlama, baðrýþma, bir telaþ vardý. Odamdan çýkýp baktýðýmda iki gün önce ameliyat olan adamýn karýsý periþan bir þekilde aðlýyor, feryat figan ediyordu. Belli ki olumsuz bir þeyler vardý, yakýndaki hastabakýcýya yaklaþýp sordum:

---Neler oluyor Abi?

---Sorma kardeþim, bu hanýmýn beyi az önce vefat etti. Doktorlarda þaþkýnlýk içinde, ne olduðunu bile anlamadýlar.

Duyduklarým karþýsýnda donup kalmýþ adamcaðýzýn korkusunun gerçekleþtiðine gözlerimle þahit olmuþtum. Ýçine doðmuþ olmalý ki, ameliyattan önce çok aðlamýþtý. Kim bilir nedeni neydi, yoksa ilginç bir tesadüf müydü? Fazla etkilenmiþ içeri girerken duygulanmýþ, hayatta ne enteresan olaylar oluyor diye söylenip durmuþtum.

Vakit buldukça diðer hastalarla konuþuyor, hal ve hatýrlarýný memleketlerini soruyordum. Her yerden gelen vardý. Zamaným güzel geçiyor, genç hemþireler beni görünce yanýma gelip nasýlsýn diyor, isteðimin olup olmadýklarýný soruyorlardý. Bu ilgi hoþuma gitmiyor deðildi. Artýk kadýnlara farklý gözlerle bakýyordum da, onlarýn bakýþlarý beni utandýrýyordu.

    Kadýnlar konusunda çok tecrübesiz olduðumu anlýyor, zamanla onlar hakkýnda daha çok þeyler öðrenmem gerektiðini biliyordum. Çocukluðumdan beri insanlardan, en çok da kadýnlardan uzak kalmýþ, onlarýn duygularýný, ne düþündüklerini, nelerden hoþlandýklarýný öðrenme fýrsatým olmamýþtý. Þimdi, kadýnlara karþý içimde tarif edemediðim arzular, istekler, heyecanlar oluyor, bir þeyler söylemek istiyor fakat bu duygularýmý onlara nasýl ifade edeceðimi bilemiyordum.

    Düzce’de tanýdýðým Mine aklýmdan hiç ama hiç çýkmýyor, burada gördüðüm kadýnlara da benzemiyordu. Hem çok güzel, hem de bakýþlarý çok farklýydý. Henüz hayatýmda bir kadýnla beraber olmamýþ, nasýl olacaðýný da bilmiyordum ama nedense onun yanýnda olmak, gözlerine bakmak, sesini duymak için büyük bir istek duyuyor, yeni yeni farkýna varmaya baþladýðým arzularýn beni etkisi altýna aldýðýný anlýyor, tarif edemediðim duygularla boðuþuyordum. Ayrýca, Mine aklýma geldiði anda heyecanlandýðýmý hissediyor, bu halime þaþýrýyordum. Bana, anlamadýðým bir þey olmuþtu ama ne? Sonra aklým, Amir Beyin giderken eðilip kulaðýma söylediði sözler takýlýyordu. Ne vardý bu kadýnda acaba, neye dikkat etmeliydim? Merakýmda dayanýlmaz boyutlara ulaþmýþ, içinden çýkýlmaz bir hal almýþtý.

    Hastaneden çýkmama yakýn günlerden birinde içimde biriken bir merakýmý yenmek için, odama gelen yaþlý bir hemþireye;

---Abla sana bir þey sorabilir miyim, ama kýzmayacaksýn tamam mý?

Merakla bana bakarken yanýma yaklaþtý:

---Sor bakalým, bileceðim bir þeyse elbette.

---Burada çalýþan genç hemþireler neden bana çok ilgi gösteriyorlar, dikkatlice bakýyorlar. Bir þey mi oldu, yanlýþ bir þeyler mi yapýyorum? Kötü bir þey yaptýysam özür dilerim.

Kadýncaðýz gülerek;

---Çocuðum sen hiç aynaya bakmaz mýsýn? Yakýþýklýlýðýn, güzelliðin hastanenin dilinde.

Utanmýþtým.

---Öyle mi?

Dereken yataða oturup yüzümü yere doðru çevirdim.

---Utanma oðlum, Allah vergisi senin ne suçun var kim istemez ki bu güzelliði.

Derken odadan uzaklaþtý.

    Þaþýrmadým desem yalan olurdu. Elimde olmadan kalkýp yan taraftaki aynaya baktým, yüzümü inceledim. Evet, güzel bir yüzüm vardý fakat kadýnlarý bu kadar etkileyen neydi

diye düþündüm. Yeþile çalan gözlerim, siyah kaþlarým, beyaz yüzüm, uzun boyum onlarý etkiliyordu herhalde. Mine’de bu yüzden mi benimle tanýþmak istemiþti?

    Nihayet Doktor, artýk iyileþtin çýkabilirsin dediðinde hastane günlerim bitmiþti. Bende toparlanarak, bir an önce çýkýp iþime bakmalýydým, burada on iki gün kalmýþtým. Hemþirelere, hastabakýcýlara veda ederek ayrýlýrken dikkat ettim, genç hemþirelerin bana bakýþlarý Mine’nin bakýþlarýna benziyordu. Neler düþündüklerini bilmek isterdim, belki de benden hoþlanmýþlardý.

    Hastaneden ayrýlýnca doðruca arabanýn yanýna gittim. Emin bir yere çekildiðini görünce rahatlamýþ halde kapýyý açýp býraktýðým emanetlere baktým, yerlerinde duruyordu. Ýç çamaþýrlarýmý alarak Kadýköy tarafýnda bulunan ve daha önce birkaç kere gittiðimiz hamama gidip, bir güzel yýkanýp temizlenince, üzerimdeki hastane kokusundan da kurtulmuþtum. Tekrar arabamýn yanýna varýp, okkalý bir yemeðin ardýndan yola çýktým. Ancak kafamdaki düþüncelerimde benimle beraberdi, ne yapmalý, nasýl bir yol izlemeliydim?

    Mine, hastanede yattýðým her gün her saat aklýmdan gitmemiþ, düþüncelerim hep onunla meþgul olmuþtu. Amirin beni uyarmasý, Mine ve duygularým, ya o bakýþlar, her an gözümün önüne gelirken bedenimdeki dayanýlmaz arzular beni o yöne çeken kuvvetli birer mýknatýs gibiydiler. Mine’yi tanýdýktan sonra, daha önceki yaþadýklarýmý düþünemez olmuþtum. Yola baktýðýmda karþýmda hep o gözleri, o bakýþlarý görüyor, beni arzuyla çaðýran sesini duyar gibi oluyorum. Irmaðýn dönek dediðimiz akýntýsýna kapýlmýþ bir halde, hep ayný düþüncelerle içinde çabalýyor, tam anlamý ile kendime bir çýkýþ bulamýyordum. Saatler önümdeki yol gibi uzayýp gidiyor…

    Arabamda yük olmadýðý için iyi yol alýyorum. Polis korkusu da olmadýðýndan çok fazla dinlenip zaman kaybetmeyince, tahminimden bir gün önce Düzce’ye vardýðým zaman, vakit öðleni yeni geçmiþti. Arabamý eskiden býraktýðýmýz yerlerden birine býrakarak þehir içine gittim. Çekinerek ve tedirginlik içinde Emniyet binasýna girerken burada yaþadýklarým yeniden aklýma geldi. Suçum olmadýðý halde beni çok sýkýþtýrmýþlar ama sonunda beni de burada çalýþan insanlar kurtarmýþlardý, onlara minnet borcum vardý.

    Ýçeri girip Amir Beyin odasýný sorduðum anda üstüm baþým temiz ve düzenliydi. Bu nedenle olmalý beni iyi karþýladýlar ve yukarý kata çýkardýlar. Bu katlar çok temiz ve bakýmlýydý. Hâlbuki beni aþaðý katlardaki o yaþamasý bile zor odalara indirmiþlerdi. Suç iþlemek iyi bir þey deðildi ama yinede insana insan olarak deðer verilmeli diye düþündüm.  Hele benim gibi buralara düþenlerin içinde suçu olmayanlar olabilirdi.

Yanýmdaki memur Amir Beyin kapýsýný çaldý, içeriden ses gelince kapýyý açýp bir ziyaretçiniz var dedi. Buyursun deyince içeri girdim.

---Hayýrlý iþler, Abi.

---O… Hikmet geldin demek, buyur gel otur bakalým. Oðlum bize iki çay getirir misin?

---Hemen Amirim.

Bana gülümseyen gözler ve önem veren tavýrlarla:

---Ýyi ki geldin, özledim seni evlat hoþ bir delikanlýsýn. Rahat geldin mi bari?

---Saðol Abi sayende hastanede iyi bakýldým, el üstünde tuttular, yedirdiler içirdiler, baþka ne diyeyim.

---Senin için az bile, sana karþý borcumuzu henüz daha ödeyemedik. Burada da birkaç gün kal. Misafirhanemizde misafirimiz olursun.

---Düþünmem gerekecek Amir Beyim bakalým.

Bir saat kadar oturdum, hastaneden, yollardan konuþurken zaman geçmiþti. Þimdilik hoþça kal derken kendisine:

---Amir Beyim, Ustamý görmek istiyorum, bu konuda bana yardým eder misin?

Dedim.

---Tamam, sen akþama kadar gez, hava kararýrken yan taraftaki misafirhaneye gel, ben bir þeyler ayarlamaya çalýþýrým.

    Ýzin isteyip çýktým. Þehir merkezine doðru yürüyüp, etrafý sarmaþýklarla çevrili bir kahvehanede oturup, çay içtim. Daha sonra þehrin ana caddesinde yürüdüm biraz. Cadde üzerinde sýralanmýþ dükkânlar, lokantalar, insanlarla doluydu. Canlý bir þehirdi, yollarý düz ve geniþti. Þehir düz bir arazide olduðu için çevrede yüksek daðlar ve tepeler görülmese de yeþilliði bol bir yerdi. Buralara çok yaðmur yaðdýðýndan her daim yeþil kalan bir memleketti.  Bir bakkal dükkânýnýn önünde çuval içinde fýndýk gördüm. Yaklaþarak bir iki tane kýrýp tadýna baktýktan sonra hediye olacak þekilde ikiþer kiloluk birkaç paket aldým. Yavaþ adýmlarla arabayý býraktýðým yere doðru yol aldým.

    Mine aklýmdaydý. Ýçimdeki görme arzu ve isteði dayanýlmaz boyutlara ulaþmýþ, karþý duramayacaðým boyutlara ulaþmýþtý. Þunun þurasýnda Mine’den birkaç yüz metre uzaktaydým, akþama kadar bir uðrasam mý diye düþündüm. Amir Beyin beni uyaran sözleri de aklýmý kurcalýyor, bilmediðim neler var diye derin düþüncelerle boðuþuyordum. Kimdi bu kadýn ve nasýl bir sýrrý vardý? Benim ondan uzak kalmam neden istenmiþti? Ýçimdeki dayanýlmaz bir merak ve yeni yeni farkýna vardýðým erkek olmanýn verdiði arzular ve Mine’nin bana bakan o sevgi dolu bakýþlarý, dinmeyen heyecaným ve tekrar baþlayan titremeler.

    Vakit ikindiydi, içimdeki duygulara daha fazla direnemeyeceðimi anlayýnca eþyalarý arabama býrakarak Mine’ye uðramaya karar verdim. On beþ dakikalýk bir yürüyüþ sonunda evinin önündeydim. Mahalle çok kalabalýk olmadýðý için yollar sakindi, bu nedenle fazla insanla karþýlaþmadan heyecan içinde buraya kadar gelmiþtim. Heyecaným Mine’den ziyade onunla ilgili söylenenlerdi. Cesaretli bir insan olmanýn verdiði güçle bahçe kapýsýný aralayýp içeri girdim. Bir bilinmeyene doðru gittiðimi biliyor, ancak yapýlan ikazlara raðmen bu bilinmeyenlere kendi irademim bile karþý duramadýðý arzu ve isteklerle yol aldýðýmý hissediyorum. Þu an, bir kancada sallanan balýktan farkýmýn olmadýðýný görüyorum. Fakat ne olacaksa tamamen benim isteðimle olmalý, merakýmý yenmeliydim.

    Evin kapýsýna yaklaþtýkça içimdeki heyecan katlanarak arttý. Ýyide ben bu eve daha öncede gelmiþtim, neden bu kez daha farklý duygular içindeydim. Yoksa Mine’ye erkek olmanýn verdiði ve karþý cinse duyulan arzu dolu duygularla mý yaklaþýyordum? Kafamda çözemediðim, aklýmýn yetmediði ne çok soru vardý.

    Evin yan tarafýndan gelen sesleri duyunca dinledim, bir kadýn bir þeyler söylüyordu. Bir an durakladým, ardýndan o tarafa yöneldim. Evin duvarýný dönünce birden Mine ve oðlu ile karþýlaþtým. Kadýn, bahçeye ekilen sebzelerle uðraþýyordu. Baþý yarý açýk, saçlarý öne düþmüþ, rahat bir vaziyetteydi. Oðlu beni daha önce fark ederek:

---Anne, Anne bak!

Mine, iþini býrakarak doðruldu ve karþýsýnda beni görünce þaþkýnlýk içinde:

---Hikmet?

Diye seslendikten sonra:

---Doðrusu beklemiyor, artýk gelmez diyordum.

Birden büyük bir sevinçle koþarak yanýma geldiðinde biraz terlemiþ, yüzü kýzarmýþ dayanýlmaz bir güzellik almýþtý. Ya bakýþlarý, bir an kalbim duracak sandým. Ona karþý dayanýlmaz bir haz duyduðumu anladýðým an, her yaným derinden derine kasýlmýþ, nefesimi alamaz olmuþtum. Ne oluyordu bana Allah’ým, nasýl bir þeydi bu yaþadýklarým?

---Gel oðlum hadi içeri girelim, zaten akþam oluyor, bak Hikmet Abin de geldi.

Diyerek çocuðu kucaðýna aldý ve eve doðru gitmeye baþladý. Ben oracýkta öylesine durdum ve yüreðimde coþan fýrtýnalarla onu seyre daldým. Bana bakýnca, ona farklý ve alýcý gözle baktýðýmý anlamasý hiçte zor olmamýþtý.

---Hadi Hikmet, gel sende.

Ýçeriye girdiðimizde bana oturacak bir yer gösterdi. Üstünü deðiþmeye gidecekti ki: