Babama Japonya'yý Sevdiren Kadýn-39

...

Safa “Zaman her þeyin ilacýdýr…”

Yumi “Korkarým ki, zaman daima gecikerek geliyor. Geç gelen ilaç ise ölen hastaya hiçbir fayda saðlamaz.” Kýsa bir sessizlik oldu. Safa daima giriþken olmasýna raðmen, iþ kadýn hususu olunca bir adým geri duruyordu. Temkinli davranmak düþüncesi onun ileriye atýlmasýný engelliyordu. Bu ise, onu sanki biraz çekingen ve edilgen kýlýyordu.

Safa her insan gibi Yumi’nin kendi üzerindeki bakýþlarýný hissedebiliyordu. Kendini bir ara mercek altýna alýnmýþ incelenmekte olan bir gen gibi hissetmeye baþladý.

Bir saati aþkýn yürüyorlardý. Þehrin üzerine güneþ doðsa da, bulunduklarý yerde daðlarýn aydýnlanan gölgesi devam ediyordu. Saat ilerledikçe yürüyüþe gelenlerin sayýsý da artmaya baþlamýþtý. En yaþlýsýndan en gencine kadar yürüyüþe katýlanlarýn sayýsý artmýþtý.

Bu rahatsýzlýðýný ortadan kaldýrmak için ise “biraz koþmaya ne dersin?” dedi ve hafif koþar adýma geçti. Yumi de ona yetiþebilmek için koþmaya baþladý. Birden ayak burkulmasý yaþayýnca yüksek sesle “ahh…” diyerek olduðu yerde yýðýldý kaldý. Dr. Safa geri döndü ve “Ne oldu?” diye sordu.

Yumi’nin yüzünde ayak burkulmasýnýn verdiði acý vardý. “Özür dilerim, aniden ayaðým burkuldu” dedi.

Dr. Safa “Geçmiþ olsun. Çok acýyor mu?” sorusuna Yumi “Evet” demiþti. Dr. Safa Yumi’nin burkulan ayaðýný kontrol etti ve acýyan yeri ovmaya çalýþtý. Ýncinmiþ dokuya kaçak yapabilecek sývýnýn geri çekilmesi için bir süre ovmaya devam etti.  Dr. Safa “Bu þartlarda yürüme imkânýnýz yoktur. Koluma tutunun birlikte yola kadar çýkýp, sizi taksiyle bir kliniðe gidelim…” dedi.

Yumi’nin koluna girerek, onun ayaða kalkmasýný saðladý. Yumi “Kliniðe gerek yok. Biraz istirahat edersem geçer. Daha önce de böyle birkaç kez burkulma yaþamýþtým,” dedi.

Dr. Safa “Yere basýn ama ayaðýnýzý fazla zorlamayýn” diyerek, kendine yaslanmasýna imkân verdi.

Yumi Dr. Safa’nýn erkeksi kokusunu duyuyordu. Her canlýnýn parmak izleri gibi ter kokularý da birbirinden farklýydý. Bu koku ki, ayný yumurta izlerinde bile farklýlýk gösteriyordu.

Yumi’nin aklý ayaðý yerine, Dr. Safa’nýn vücuduna kaymýþtý. Vücudunun kokusu bile, kendi vücudunu uyarmaya yetmiþti. Sanki bedenine ilk defa hissettiði bir elektrik akýmý veriliyor gibi hissetmeye baþladý. Kan basýncý yükseliyor, kalp atýþý artýyor, nefes alýþý ise daha da hýzlanýyordu.

Diðer yanda Yumi’nin vücudunun Safa’ya sürtünmesi, genç adamýn vücudunda bazý kimyasallarý harekete geçiriyordu. Kendine yaslanan Yumi’nin kendini daha fazla etkilemesini önlemek için direniyorsa da, kimyasýndaki deðiþimlere karþý koyamýyordu.

Yumi, Safa’ya hoþlandýðýný göstermek için baygýn baygýn gözlerine bakmaya çalýþýyor, onun da kendisine bakmasýný istiyordu. Genç Adam ise bu bakýþlarýn ileri bir aþamaya geçeceði korkusuyla daima gözlerini kaçýrmaya çabalýyordu. Yumi’de her kadýn gibi, erkeklerin her zaman kendisinden büyülendiðini görmek istiyor, beklentisi gerçekleþmeyince de rol üretmek için daha fazla bir güç sarf ediyordu.

Önce yaðmurun habercisi rüzgâr esmeye baþladý. Ardýndan aniden kapanan havayla birlikte, o anda sanki gökyüzü delindi. Ýri yaðmur damlalarý birden bardaktan boþanýrcasýna yaðmaya baþladý. Þimþekleri ve gök gürültüleri ile tam bir güz yaðmuruydu. Yoldan bir taksinin geçmesini bekliyorlardý ama bir türlü gelen giden yoktu. Islanmaya baþlamýþlardý. Nihayet bir taksi göründü ve Safa taksiyi durdurdu. Yumi’nin arka koltuða oturmasýna yardým etti. Ve kendisi de yanýna oturdu.

Safa þoföre adresi söyledi. O arada Yumi, Safa’nýn ellerinden destek almak istercesine ellerini elleri üstüne koydu ve baþýný da omuzlarýna koydu. Safa donmuþ bir heykel hareketsizliðinde kýpýrdamadan ve bir tepki vermeden öyle durdu. Safa Yumi’ye yardýmý, bir doktor yakýnlýðý ve gerekliliðiyle sýnýrlý tutmaya çalýþýyordu.

Yumi “Yoksa doktor beni güzel bulmuyor mu? Bu kadar yakýnlaþmaya neden bir tepki vermiyor?” diyerek kendi kendini sorgulamaya aldý. Genç ve yakýþýklý bir adamdý. “Bir kadýndan etkilenmemesi mümkün müydü?” Öyleyse bu duruþu ve duyarsýzlýðýnýn sebebi ne olabilirdi?” Bir sevdiði var mýydý? Yürüyüþ esnasýnda flört ettiðim ve çýktýðým kimse yoktur diyordu ama “kalbi kadýnlara karþý bu kadar duyarsýz ve ilgisiz nasýl olabilirdi?” anlayamýyordu.

Yumi yol boyunca konuþulmasa da, upuzun bir süre genç adamýn omuzlarýna baþýný dayamýþ olarak gitmek istiyordu. Yolun bir an önce bitmesini de istemiyordu. Bir çiçek nasýl güneþe dönerse, toprak nasýl yaðmura kucak açarsa, Yumi’nin duygularý Safa’dan yana dönüyordu. Diðer yanda duygularýnýn kendini nereye götüreceðini de bilemiyordu. Ama eve gelmiþlerdi. 

...

Devamý Var

...

Ant-150515